Μυρωδιές βγαλμένες από τον Κήπο της Εδέμ, ανοίγεις το παράθυρο και μπροστά ξεδιπλώνει αθέατο το καλοκαίρι να ζεσταίνει τον χειμώνα της απελπισίας. Ωστόσο, μέσα στην ίδια μέρα, η μία αντίθεση διαδέχεται την άλλη. Η κυριαρχία την υποταγή, η πίστη την δυσπιστία, το φως το σκοτάδι.
Δίπλα μας, το αυγό του φιδιού επωάζεται, η πιο σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, το ένστικτο φωτίζεται και η φαινομενική δικαιοσύνη αναζητά το χαμένο της δίκιο. Το σύστημα ξαναγεννιέται με νέους όρους ευάλωτο στο φύσημα σαν πικραλίδα και οι άνθρωποι μοιάζουν έτοιμοι την ίδια ώρα να ενωθούν ή να διχαστούν, να οργανωθούν ή να εξαρθρωθούν μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Κι όμως όλοι αναζητούμε την αιώνια άνοιξη, την ανεξίτηλη παρουσία μας σε έναν ανθισμένο καμβά που μοιάζει σαν ένα φανταστικό σχεδόν φουτουριστικό διάλειμμα από την πραγματικότητα. Μια ποιητική στο συνηθισμένο και καθημερινό, όπως η εικόνα του Αλέξανδρου Βρεττάκου συνδεδεμένη από την μοναδικότητα της ύπαρξης και της ζωής που μοναχικά αναζητά την ξεγνοιασιά.
