Γράφει η Λαμπροπούλου Βάια
Η φτώχεια είναι μάστιγα.Το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού σύμφωνα με έκθεση του Pew Research είναι φτωχοί . Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η φτώχεια στον κόσμο έχει μειωθεί στο ήμισυ κατά την τελευταία δεκαετία.Πρόσφατα διαθέσιμα δεδομένα από την Eurostat κάνουν λόγο για πρωτιά της Ελλάδας στην φτώχια στην ΕΕ που αναφέρονται στα εισοδήματα του 2008.
Η καταπολέμησή της χρειάζεται γνώση,η πληροφορία δίνει την ελευθερία να υπάρξει αυτογνωσία και προσπάθεια,όπως και διέξοδοι. Η λέξη κρίση,που χρησιμοποιείται συνεχώς τα τελευταία χρόνια κανει τη φτωχεια νόμιμη και φυσιολογική. Ο κόσμος θεωρεί πως δεν υπάρχουν λυσεις ούτε δυνατότητες να ξεφύγουν από αυτό. Επαναπαύονται στο “λίγο” και αδρανοποιούνται.
Η προσπάθεια για καλλιέργεια του νου και ο αγώνας για εργασία είναι η λύση στο να αποκτήσουμε οικονομική άνεση . Τα χρήματα δεν έρχονται αυτόματα και όποια χαρίζονται έχουν κακό αντάλλαγμα. Τα χρήματα κατακτώνται με εργασία. Με εργασία και συνέχεια.Πολλοι άνθρωποι βολεύονται σε μια εργασια και δεν ενδιαφερονται να εξελιχθούν σε αυτή. Άλλοι δεν θελουν να εργαστουν οπου υπάρχει σωματική κόπωση και αλλοι δεν θέλουν ποστα με ευθύνες.Ακόμη και εαν κάποιος έχει έτοιμα χρήματα μια κακη διαχείριση μπορεί να τον φέρει στα πλαίσια της φτώχειας. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων ακομη και πνευματικών ατόμων που είχαν αποκτήσει χρήματα και πέθαναν στη ψάθα.Η ευθύνη για τη φτώχεια που σχετίζεται με την ανεργία μετατίθεται στις επιλογές των ίδιων των ατόμων που δεν έδωσαν βαρύτητα και προτεραιότητα να αποκτήσουν κατάλληλες δεξιότητες ή γνώσεις ωστε να εχουν πρόσβαση σε εργασία της επιλογής τούς.
Η πολιτική πλευρά του,ιδιαίτερα σημαίνουσα, αφορά βασικά τις καπιταλιστικές οικονομίες.Η παγκόσμια κρίση δημιουργεί τις ψεύτικες συνθήκες για περαιτέρω ενδυνάμωση των πολιτικών λιτότητας,περιορισμού των δαπανών για κοινωνικη προστασία και απορρύθμιση της αγορας εργασίας. Η πολιτική στάση των υπευθύνων ειναι καθορισμένη από μια παγκόσμια τακτική όπου ο πλούτος συσσωρεύεται στους λίγους. Η συγκεκαλυμμένη αναγκαιότητα για μείωση όλων των συνεισφορών στο λαό δικαιολογεί και συντηρεί τα μέτρα λιτότητας. Η κοινωνική πολιτική θεωρείται πως επιβαρύνει το δημόσιο προϋπολογισμό και έτσ καιι τα δημόσια ελλείμματα.Οι πολιτικοί ειναι πιόνα της εξουσίας μα και εκπρόσωποι του λαού. ο λαός εχει δύναμη με την ψήφο και την συμμετοχή του. Η συνείδηση του πολίτη είναι η αρχή για την πράξη και αυτο θέλει παιδεία,καλλιεργεια και αρχές.
Η προσωπική μας πολιτική και στάση μπορεί να βοηθήσήσει το φαινόμενα της ένδειας.Αυτο που λένε φιλανθρωπία ή συνεισφορά.Οι πολιτες ειδικά στην επαρχία δεν το εχουν χασει ακόμη. Πολλοί συμπολίτες μας ακόμη και από το υστέρημά τους δίνουν σε όποιον χρειάζεται αντικείμενα και χρήματα. Κάποιοι προσφέρουν και εργασία. Συγκίνηση προκαλεί η συσώρρευση, σε μικρές κοινωνικές , χρημάτων άμεσα οταν πρόκειται για ζητήματα Υγείας.Αυτο είναι ελπιδοφόρο. Η συνεισφορά είναι βάλσαμο στη φτώχεια,οχι ομως πανάκεια
Πολλοί ανθρώποι φτωχοί με ευπρέπεια και ζωή με αξιοπρέπεια,αγωνίζονται,χαμογελούν,δεν τα παρατάνε. Ο παππούς μου ο Γιάννης ηταν ανάπηρος ,είχε κομμένο το δεξι χέρι του από ατύχημα στα μικρά του χρόνια.Κρινόταν ακατάλληλος για εργασία. Τα χρόνια δύσκολα. Εκείνος είχε ενα γαϊδουράκι. Δούλευε μονος τους σε μεταφορές ξύλων. Έδενε με τα δόντια του το σκοινί.
Τη ζωή που θέλουμε μπορούμε να την έχουμε.
Δοκίμασε το και Εσύ σήμερα.
