Και αφού ξαπλώσεις στα λευκά βράχια του Σαρακήνικου , στο σεληνιακό αυτό τοπίο των λευκών βραχιών δίπλα στα τιρκουάζ νερά, θα προσμένεις να αναδυθεί από τα νερά της θάλασσας, απρόσμενα, η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι και μέσα από την ομορφιά της να παγώσει ο χρόνος!
Και αφού κάνεις βουτιά από το καράβι στο Κλέφτικο θα αντικρύσεις το εντυπωσιακό πλέγμα από τους γκριζόλευκους βράχους, γνωστούς ως «θαλασσινά Μετέωρα» και θα νομίζεις πως βρίσκεσαι μία ανάσα από την ανακάλυψη της «Χαμένης Ατλαντίδας»!
Και αφού δεις το ηλιοβασίλεμα, να κάνει πιο κόκκινο τον ηφαιστειογενή γκρεμό που κυκλώνει το Κλήμα,τον πολύχρωμο οικισμό των ψαράδων,και να χάνεται μέσα στη θάλασσα στα βάθη του ορίζοντα λούζοντας με πορτοκαλοκόκκινα χρώματα τα σπιτάκια, θα δεις να σχηματίζεται ένα μονοπάτι που θα οδηγεί στον ίδιο τον ήλιο, ο άνεμος θα εξασθενήσει και η ίδια η φύση θα γίνει ήσυχη αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής σου!
Το ηφαιστειογενές κυκλαδονήσι της Μήλου, με τα επιβλητικά βράχια που ξεπηδούν στη μέση της θάλασσας όπως η Συκιά, οι Αρκούδες και δεκάδες άλλες παραλίες σπάνιας ομορφιάς, προσφέρει στους επισκέπτες στιγμές ηρεμίας, νηνεμίας και εξερεύνησης.
Κατακόμβες, μνημεία, στοές, εξωτερικά σπήλαια, υπέροχα γαλανά νερά, καταπράσινη φύση, γραφικά κτίσματα και ορυκτά μας περιμένουν μαζί με μνήμες αιώνων.
Με τη λαμπερή ομορφιά της Αφροδίτης που για αιώνες έκρυβε στη γη της, τη μυστηριώδη γοητεία που αποπνέουν οι φυσικές καλλονές του τόπου και τα σημαντικά μνημεία που υπάρχουν σε όλο τη νησί, έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη η οποίαδιατηρείται έως και σήμερα.
Η δημοφιλία του νησιού πηγάζει από την ιστορία του διάσημου μαρμάρινου αγάλματος της «Αφροδίτης της Μήλου», το οποίο ανακαλύφθηκε στο νησί το 1820 και επέφερε μία συγκλονιστική τροπή στην πολιτισμική ιστορία. Αν και υπάρχουν αρκετές εξιστορήσεις για την ακολουθία του γεγονότος, η επικρατέστερη αναφέρεται στις 8 Απριλίου του 1820, επί Τουρκοκρατίας – όταν ένας χωρικός με το όνομα Γεώργιος ή Θεόδωρος Κεντρωτάς, έσκαβε στο κτήμα του στην Μήλο με την βοήθεια συγγενών του, θέλοντας να μαζέψει πέτρες για κάποια οικοδομική εργασία. Σύμφωνα με το βιβλίο του Σιμόπουλου (2008) «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 1810 – 1821», σκάβοντας ο χωρικός, βρέθηκε μπροστά σε μια τρίχωρη υπόγεια στοά στην οποία στέκονταν το άγαλμα όρθιο. Καθώς πιο πέρα βρισκόταν Γάλλοι που συμμετείχαν σε ανασκαφές, φοβούμενος την κλοπή, έσπευσε να μεταφέρει το άγαλμα στον στάβλο του. Άλλες πηγές αναφέρουν πως οι προσπάθειες του Κεντρωτά να σώσει το εύρημα από τους Γάλλους δυστυχώς δεν απέδωσαν. Οι Γάλλοι είχαν ήδη αρχίσει να επικοινωνούν με τους αρμόδιους και να ρυθμίζουν τις λεπτομέρειες της μεταφοράς του αγάλματος στην χώρα τους. Και έτσι και έγινε!
Το σίγουρο είναι πως το άγαλμα της Αφροδίτης πλέον, κοσμεί μόνιμα το μουσείου του Λούβρου και προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο.
Η ξενιτεμένη θεά, προσμένει τον επαναπατρισμό της, όπως άλλωστε και η Καρυάτιδα του Ερεχθείου και πλήθος άλλων αρχαιοτήτων.
Λίγα χρόνια μετά την αρπαγή του αγάλματος, στο εργαστήριο του μουσείου του Λούβρου κατασκευάστηκε το αντίγραφό της, το οποίο αποστάλθηκε από τους υπεύθυνους του μουσείου στην Μήλο. Αυτό το αντίγραφο βρίσκεται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο του νησιού το οποίο αν και προκαλεί θαυμασμό, παράλληλα προξενεί θυμό, πίκρα και ειρωνεία!
Άραγε, η διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από τους αρμόδιους, επαρκεί για την προστασία και τη βίωση των ελληνικών μνημείων, ως πολιτισμικά αγαθά;
Εάν λάβουμε υπόψιν μας το νομοσχέδιο για το ΤΑΠ που ανήγγειλε το υπουργείο Πολιτισμού (ΥΠΠΟΑ), στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ο νόμος περί μακροχρόνιων δανεισμών πολιτιστικών εκθεμάτων σε μουσεία του κόσμου για 50 χρόνια, θα πρέπει να μας απασχολήσουν ποια θα είναι τα οφέλη για την χώρα μας και τι θα επιφέρει η νέα αυτήν η πολιτική.
Και όπως συγγράφει ο Κωστής Παλαμάς:
«Σ’ ένα παλάτι αρχοντικό στον ξακουσμένο τόπο ξενιτεμένη βρίσκεται κι άφταρτη βασιλεύει μαρμαρογέννητη θεά, της Μήλος η Αφροδίτη. Από μπροστά της ο Καιρός περνάει, δεν την αγγίζει, τα μάτια της δε δέχονται το φως από τον ήλιο, και λάμπουν όλα γύρω της απ’ τη δική της λάμψη».
