Το Πρώτο Σοκ
Στην αρχή, το πρώτο κρούσμα. Έπειτα τα μέτρα: Κρατάτε αποστάσεις, μείνετε μέσα κτλ. Το πρώτο σοκ: τα σύνορα κλείνουν. Πανικός! Θα κάνω μήνες να δω τους δικούς μου, θα είναι καλά; Θα είμαι εγώ καλά;
Στο facebook χιλιάδες άρθρα, παντού… Κι άλλος πανικός κι άλλος φόβος. Να κοιτάω με ευλάβεια τα νούμερα κάθε μέρα. Δεν έβγαινα καθόλου. Μετά από κάποιες μέρες άρχισα να κάνω βόλτες λίγο στην αυλή και γύρω στο τετράγωνο. Μετά από τρεις βδομάδες, αποφασίζω να πάω σουπερ μάρκετ. Αντισηπτικό, μάσκα και απόσταση. Περίεργη εμπειρία, αλλά όταν πέρασε το πρώτο μούδιασμα συνήθισα
Άρχισε να μπαίνει η λογική ξανά στο παιχνίδι. Εφόσον τηρώ τα μέτρα, θα είμαι ασφαλής. Κάπως έτσι πέρασα από το πρώτο στάδιο του πανικού για την νέα κατάσταση στο στάδιο του όλα καλά θα πάνε, θα περάσει και αυτό.
The “Good” and the “Bad” Days
Δεν ήταν κάθε μέρα έτσι. Υπήρξαν μέρες, που δεν ήθελα ή δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Και να πέφτουν βροχή τα «αξιοποιείστε το χρόνο σας εν μέσω καραντίνας». Ένιωθα περίεργα, θύμωνα, γιατί δεν είχα πάντα όρεξη. Κάπου διάβασα ότι αυτό ήταν φυσιολογικό, καθώς η πανδημία μας στέρησε πολλά από αυτά, που μας κάνουν αυτούς που είμαστε (οι οικογένεια, οι φίλοι μας, οι δραστηριότητες μας κτλ.).
Παρ’ όλ’ αυτά, βρήκα την ευκαιρία να τελειώσω το Twin Peaks, να διαβάσω βιβλία, να δω ταινίες να ξεκινήσω online σεμινάρια, μαθήματα… Όλα online πλέον. Όμως ακόμα και εκεί ο κορωνοϊός και η ανασφάλεια των ημερών ήταν θέμα συζήτησης. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνη και δεν ήμουν η μόνη.
Ο καθένας μας, τελικά, έχει διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει, πως υπάρχουν «άσχημες μέρες», όπου δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα. Πρέπει να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα μας, είτε αρνητικά, είτε θετικά. Μπορεί να σημαίνουν κάτι ή και τίποτα. Είναι δικά μας όμως.
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…
Σκεφτόμουν πολύ για πολλά θέματα. Ένα από αυτά τα Α.μεΑ. Όπως και πολλοί άλλοι έγραψαν καλύτερα από ‘μένα: Όταν δεν υπάρχει προσβασιμότητα, η ζωή, είναι σαν καραντίνα… Σκέφτηκα πως οι δυνατότητες, που φέρνει η χρήση του internet, ίσως δημιουργήσουν περισσότερες ευκαιρίες για όλους μας.
Έπειτα, πως όλη αυτή η κατάσταση ήταν η αφορμή, για να πάρουμε μία ανάσα από τους «γρήγορους ρυθμούς» της καθημερινότητας. Ίσως η ζωή μπορεί να κυλήσει πιο αργά. Ίσως δε χρειάζεται να γίνουν όλα σήμερα. Ποιος ξέρει… Και φυσικά, η αβεβαιότητα για το μετά: Τι θα γίνει με την οικονομία, τις δουλειές, πόσο θα κρατήσει κτλ. Πολλές σκέψεις μαζεμένες.
Όταν Τελειώσει Όλο Αυτό
Βλέπω, όμως, και τη θετική πλευρά. Ασχολήθηκα με πράγματα, που δεν είχα δοκιμάσει ξανά. Και τελείωσα άλλα, που είχα αφήσει στη μέση. Μα πάνω από όλα, – να ‘ναι καλά το internet και οι βιντεοκλήσεις – μιλούσα με την οικογένεια μου, είχα φίλους και «αγνώστους», που έπειτα έγιναν φίλοι. Χίλια ευχαριστώ, που υπάρχετε και είστε εδώ. Είναι ότι πιο όμορφο, να ενώνονται οι άνθρωποι στα δύσκολα. Εύχομαι να μπορέσουμε να μοιραστούμε και τα όμορφα μαζί από κοντά κάποια μέρα. Σα γιορτή.
Δε μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει αύριο. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όταν περάσει όλο αυτό, θέλω ν’ αγκαλιάσω τους δικούς μου, τη μαμά μου, τη γιαγιά μου και τους φίλους μου ξανά. Με ασφάλεια και χωρίς φόβο.
Μέχρι να βρεθούμε ξανά,
να προσέχετε και να είστε όλοι καλά.
Μαρία
