Φτάνει πια! Για πόσο ακόμα θα ακούμε υποσχέσεις και ανούσιες δηλώσεις για το Σχέδιο Δίκαιης Μετάβασης στη Δυτική Μακεδονία; Οι πολίτες έχουν βαρεθεί να ακούν μόνο για επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά, ενώ το μέλλον της περιοχής κρέμεται από μία κλωστή. Μπορεί να έχουμε Αύγουστο, και η υπόλοιπη χώρα να βρίσκεται σε θερινή ραστώνη, αλλά η κρίση που βιώνουμε εδώ δεν γνωρίζει από διακοπές. Ο Σεπτέμβρης είναι προ των πυλών, και η οργή βράζει!
Ο κόσμος είναι στα κάγκελα, και δικαιολογημένα. Η Δυτική Μακεδονία, που κάποτε ήταν η καρδιά της βιομηχανικής παραγωγής, τώρα μετατρέπεται σε μια νεκρή ζώνη, με υποσχέσεις για πράσινες επενδύσεις που όμως δεν φτάνουν για να καλύψουν το κενό. Οι πολίτες, αντί να βλέπουν μια ελπίδα για το μέλλον, βλέπουν τις κοινότητές τους να καταρρέουν, τα σχολεία και οι επιχειρήσεις να κλείνουν, και τα παιδιά τους να φεύγουν για άλλες περιοχές ή το εξωτερικό.
Και τι κάνουμε εμείς; Σφάζουμε ο ένας τον άλλο για μια θέση στα πανηγύρια και οργανώνουμε εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων, λες και ζούμε σε εποχές ευημερίας. Οι δημόσιες σχέσεις είναι καλές, αλλά όταν η ευημερία είναι αυτονόητη. Σε καιρούς κρίσης, όπως αυτός που βιώνουμε, χρειάζονται πράξεις, όχι λόγια.
Οι πολίτες της Δυτικής Μακεδονίας έχουν ανάγκη να ακούσουν κάτι χειροπιαστό, κάτι που θα τους δώσει ελπίδα ότι η περιοχή τους δεν θα μετατραπεί σε ένα απέραντο πάρκο φωτοβολταϊκών και τίποτα άλλο. Θέλουν να δουν έργα που θα φέρουν ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, και θα δώσουν προοπτική για το μέλλον. Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, τότε ας το παραδεχτούμε! Ας μαζέψουμε ό,τι απέμεινε και ας φύγουμε και οι τελευταίοι.
Δεν θα βαρεθούμε να γράφουμε και να διαμαρτυρόμαστε, μέχρι να δούμε κάτι ουσιαστικό. Ο χρόνος τελειώνει, και μαζί του τελειώνει και η υπομονή των πολιτών.
