…Και γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε και παντρευόμαστε (χωρίς πλέον, ευτυχώς να είναι αυτό απαραίτητο) και γεννάμε…
Θεάρεστο έργο η μητρότητα και η οικογένεια ή απλά η μητέρα φύση μας το επιβάλλει, μας οδηγεί στη διαιώνιση τους είδους μας, στην αναπαραγωγή, δείτε το από όποια οπτική επιθυμείτε, το αποτέλεσμα είναι ίδιο, τα παιδιά!
Τα παιδιά γίνονται αυτοσκοπός, το κέντρο μας και οι μανούλες η περιφέρεια, δημιουργείται ένας κύκλος με μοναδικό κέντρο το παιδί.
Ο ρόλος της μητέρας ως αποκλειστικός ρόλος στη ζωή μιας γυναίκας τι συνέπειες άραγε θα υπάρχουν στη ζωή της ίδιας και των παιδιών της; Τίθεται το ερώτημα.
Επιτέλους, βρίσκουμε λόγο να ζούμε, να ξυπνάμε το πρωί, προσφέρουμε τα πάντα, μεγάλη η προσφορά, μεγάλη η αγάπη, ανιδιοτελής, κανείς δεν αμφιβάλλει για την αγάπη της μάνας προς το παιδί της, τι γίνεται όμως όταν αυτήν η αγάπη γίνεται ασφυκτική και ο κλοιός σφίγγει και ο κύκλος μικραίνει και το παιδί ως κέντρο αδυνατεί να ανασάνει;
Ακούς συζητήσεις έξω από το σχολείο καθώς περιμένεις, αυτό το κουδούνι να χτυπήσει… Εμείς είμαστε στην Α’ τάξη, εμείς ζοριζόμαστε στα μαθηματικά, εμείς έχουμε μετά πιάνο… Εμείς… εμείς… Δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά η ζωή των παιδιών μας, γίνεται η ζωή μας!
Και όσο τα παιδιά είναι μικρά, με το δικό μας μικρό νου θαρρούμε πως έτσι πρέπει να πορευτούμε.
Κανείς δε θα διαφωνήσει πως η φροντίδα, η αφοσίωση είναι όλα θεμιτά αλλά όσο μεγαλώνουν, θα θελήσουν να ζήσουν τη δική τους ζωή, να ακολουθήσουν το δρόμο τους και για να συμβεί αυτό χρειάζονται περισσότερο αέρα, περισσότερο χώρο και ο κύκλος που δημιουργήσαμε δεν τους χωρά και μετά;
Όπως αναμένεται, αρχίζουν οι πρώτες αντιδράσεις στην εφηβεία, την πρώτη κοινωνική ομάδα που αμφισβητούν είναι η οικογένεια και ορθώς πράττουν, συμπληρώνω, και έρχονται τα πάνω-κάτω για τη μάνα, χάνεται το κέντρο της, χάνει τον αποκλειστικό ρόλος της, η απόλυτη εξάρτηση ταράζεται αλλά η μανούλα δύσκολα το διαχειρίζεται και ανοίγει ένας άλλος κύκλος, αυτός των ενόχων! Εγώ, που θυσιάστηκα για σένα, που έχασα τα νιάτα μου, που παραιτήθηκα από τον εαυτό μου, εγώ για σένα… κτλ
Αχ! Γλυκιά, καλή μανούλα ποιος σου ζήτησε να παρατήσεις τον εαυτό σου;
Αχ! Μανούλα μέχρι πότε θα ακουω τη φωνή, της δικής σου λογικής;
Αχ! Μανούλα θα καταφέρω ποτέ να ξεχωρίσω τα δικά μου θέλω από τα δικά σου;
Αχ! Πότε θα πάψεις να χεις δίκιο και να θυμίζεις τα λάθη μου;
Αχ! Όσο κι να θέλω να αλλάξεις, για καμιά άλλη δε θα σ’ άλλαζα.
Αχ!
