Εγώ η χαζή παρακολουθούσα Άρχοντα, χωρίς να υπολογίσω ότι οι Ορκς θα έκαναν ολονύχτια επίθεση και θα ορμούσαν στο χόμπιτ Γιάννη όταν θα πήγαινε για ύπνο! Η πρόταση του με έβαλε σε σκέψεις, αναγνώρισα τη χαζομάρα μου…
Πόσες φορές χαζεύουμε στην τηλεόραση κάτι που μπορεί να δημιουργήσει εφιάλτη στα παιδιά;
– Κλείσε τα μάτια σου, όταν δεις το τερατάκι να έρχεται προς εσένα, βάλτου του μια κόκκινη μύτη, βάψτου κόκκινα χείλη, κόκκινα μάγουλα, και φόρεσε του ένα λουλουδένιο φουστάνι. Τώρα για πες μου, το φοβάσαι ακόμη;
-Οχι μαμά, έγινε πολύ αστείο!
Έπειτα, άρχισε ο ίδιος να περιγράφει το τέρας και να γελάει μόνος του!
Δημιούργησε κάτι αστείο, τα αστεία Ούρουκ Χάι τέρατα, δεν προσπάθησε να τα εκτοπίσει, αυτό ήταν αδύνατο, είχαν καταγραφεί στη μνήμη του. Τα παιδιά μπορούν να δουν μια σκιά, να κάνουν σκέψεις πριν τον ύπνο τους και να τους τρομάξουν, αλλά ξαφνικά, ενεργοποιώντας τη φαντασία τους, όλα αυτά να τα τροποποιήσουν, να αλλάξουν κάτι τρομακτικό σε κάτι αστείο. Δημιουργείται μια προτροπή για τις επόμενες σκιές που θα συναντήσουν, θα μπορούν να επέμβουν, και χάρη στη φαντασία τους, να τις φτιάχνουν όπως επιθυμούν. Μπορούν να πλάθουν μόνα τους το παιχνίδι των σκιών.
Η σκιά από κάτι φοβερό, την αποδέχονται εφόσον είναι μέρος του φωτός, μέρος του σώματος τους, μέρος του περιβάλλοντος και τη μεταλλάσσουν με τον δικό τους τρόπο. Γενικά, φοβίζει κάτι που είναι άγνωστο, όταν κάτι παύει να φοβίζει όπως η σκιά, δειλά δειλά το παιδί τη δέχεται ως μια συνέχεια και κυρίως στο τέλος, καταφέρνει να τη μετατρέψει σε παιχνίδι!
