Κάποτε κορόιδευα έναν φίλο που μισούσε το ελληνικό καλοκαίρι, τα νησιά, τον ήλιο και τον Αύγουστο πήγαινε στην Κεντρική Ευρώπη, κλεινόταν σε άδεια ξενοδοχεία, στην Πράγα, στη Βιέννη. Άκουγε μουσική και διάβαζε. Σήμερα καταλαβαίνω ότι ήταν απλώς ένας χορτάτος σοφός. Γιατί πρέπει οι διακοπές όλων μας να είναι ένα καρμπόν, μια από τα ίδια;
Οι περισσότεροι «διακόπτουν» τη δουλειά. «Να φύγω», λένε, «να ξεκουραστώ, να μη σηκώνω ούτε το δαχτυλάκι μου». Εμένα δεν με νοιάζουν οι δουλειές. Στις διακοπές μου ψωνίζω, σφουγγαρίζω, μαγειρεύω, μαζεύω σκουπίδια, διορθώνω ηλεκτρικά. Στις διακοπές διακόπτω το μυαλό μου. Θέλω να πηγαίνω σε μέρη οικεία, στο ίδιο νησί, στο ίδιο σπίτι, με τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους.
Τα ίδια πράγματα σε επαναλαμβανόμενα πατρόν. Έπειτα από λίγες μέρες μπαίνει ο εγκέφαλος στο ρελαντί. Γίνεσαι αυτοποτιζόμενος. Ακριβώς σαν φυτό. Και λίγα λόγια. Ξέρω ζευγάρια που έχουν χωρίσει στις διακοπές, επειδή προσπάθησαν να «ξαναβρούν τη σχέση τους». Χριστός και Παναγία!
Μη μου το κάνεις εμένα αυτό, να με βάλεις να «συζητήσουμε για τη σχέση μας». Καλύτερα να δέσω μια πέτρα στον λαιμό μου να φουντάρω ανοιχτά της θάλασσας. Ευτυχώς ο δικός μου με καταλαβαίνει, αλλιώς δεν θα ήταν «ο δικός μου». Στις διακοπές παραιτούμαι από την υποχρέωση να είμαι ένας προσαρμοστικός, ευγενής, ενδιαφέρων άνθρωπος. Γίνομαι το άλλο -μια μονόχνωτη εσώκλειστη.
Διακόπτω τις τυπικούρες, τις ψεύτικες ευγένειες, τα κοινωνικά παντός είδους και μεταμορφώνομαι σε οστρακόδερμο. Βαθιά αλλού, βαθιά εκτός. Υστερα από λίγες εβδομάδες αναδύομαι από το καβούκι μου καινούργια, φρέσκια και έτοιμη για όλα.
Κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που φέρνει η ωριμότητα της ηλικίας. Να μπορείς να στείλεις στον διάολο όλα τα προκατασκευασμένα κλισέ και να χαρίσεις στον εαυτό σου ό,τι του έχει λείψει. Για το καλοκαίρι που έρχεται, σας εύχομαι να γευτείτε λίγο απ αυτό το σπάνιο δώρο.
Θα τα ξαναπούμε κατόπιν αδείας.
