Αυτή τη φορά ας είμαστε αλλιώς. Ας μην πούμε για μια φορά τα νέα μας. Ας ξεχάσουμε λίγο το δικό μας μικρόκοσμο στους τέσσερις τοίχους, που δημιουργήσαμε για να είμαστε ασφαλείς. Ας ξεχάσουμε τη «ρουτίνα» που νομίσαμε πως χάσαμε, τις ασήμαντες σημαντικές, μικρές και μεγάλες μας ασχολίες.
Ο Ήλιος απτόητος εξακολούθησε να ακτινοβολεί. Η Άνοιξη ήρθε και πέρασε, και ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια, της κάναμε τη χάρη να αναπνεύσει. Εκείνη κατέφθασε στολισμένη, πανέμορφη, και μας έστειλε το μήνυμα. Ήρθε χωρίς την άδεια μας, μπόρεσε και χωρίς εμάς. Τα αστέρια, το ίδιο. Φωτεινά σε έναν καθαρό ουρανό,μέσα στη λάμψη τους και την ησυχία της νύχτας. Εκεί ήταν και η πιο μεγάλη Πανσέληνος του έτους.
Ένα έτος, που πολλοί θα θέλουμε να μη θυμόμαστε, πράγματι. Η λήθη είναι μια φυγή από τη συνειδητοποίηση μιας αλήθειας, που μας αποκάλυψε αυτό το πάγωμα των πάντων. Και μεταξύ μας, οφείλουμε να μην κλείσουμε τα μάτια σε αυτή την αλήθεια. Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας και στους τοίχους μας, άλλοι ήταν εκεί καθημερινά στο καθήκον τους. Και το λάθος μας ήταν ένα. Πιστέψαμε πως οι δικές μας περιστροφές ανά τη Γη, ήταν πιο ηχηρές από τις περιστροφές της ίδιας και μπορούσαν να την εξουσιάσουν. Ξεχάσαμε εύκολα ότι εμείς τη χρειαζόμαστε, και είναι εκείνη που μας φιλοξενεί. Εμείς είμαστε οι περαστικοί στους σταθμούς του ταξιδιού της. Απειροελάχιστοι περαστικοί, που έχουν την ευθύνη να παραδώσουν τους σταθμούς σε επόμενους περαστικούς, στη βάση μιας αέναης παράδοσης. Όμως, η ματαιοδοξία μας, η πλάνη μας για το «για πάντα» μας τύφλωσαν λίγο παραπάνω, από όσο συμβαίνει ανά τους αιώνες. Λες και δε βλέπαμε πια την ομορφιά, τη δημιουργία, τη δύναμη μας.
Μεταξύ μας…Η ευτυχής συγκυρία να αναγκαστούμε να πάρουμε μια ανάσα, για να δούμε πιο καθαρά, αν και είχε πολύπλευρα το κόστος της για όλους, ήρθε για να μας απομακρύνει από το επίκεντρο. Ποια απελευθέρωση δεν έχει κόστος; Ήρθε για να μας δώσει μια φωτεινή ευκαιρία, για να μας ξανακοιτάξουμε. Να βγούμε για λίγο από το πλάνο, μήπως και δούμε, πως, όπως είμαστε ικανοί για την καταστροφή, τη διάβρωση, τη σκληρότητα και την ασχήμια, είμαστε φτιαγμένοι, για να μπορούμε να επιλέγουμε το όμορφο, το μαζί, το ανθρώπινο, τη μάχη, την επιμονή.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι αντιφάσεις και ο παραλογισμός, ήταν και είναι εκεί το δίχως άλλο. Μέχρι να μπει η τελευταία τελεία και σε αυτό το «μεταξύ μας» ο πόνος και η δυστυχία θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Η διάβρωση, όσο της το επιτρέπουμε θα είναι παρούσα. Και όλα αυτά τα σκοτάδια- πρέπει να το πάρουμε απόφαση- ότι δε χρειάζονται ήρωες. Δεν υπάρχουν ήρωες για τα αυτονόητα, και δε θα έπρεπε να υπάρχει ένας ήρωας για κάθε πρόβλημα. Όταν βλέπουμε έναν ήρωα στο πλήθος, αποποιούμαστε τη δική μας ευθύνη να πράξουμε το αυτονόητο. Ή αλλιώς, επαναπαυόμαστε, γιατί ξέρουμε, πως πάντα κάποιος ήρωας, θα βρεθεί στο δρόμο μας, να κάνει το αυτονόητο. Όλοι είμαστε δυνάμει ήρωες, αλλά κανείς ήρωας δεν μπορεί να ταυτιστεί με κάποια υπερβατική υπόσταση.Επαναλάβαμε τις λέξεις ατομική και συλλογική ευθύνη, περισσότερες φορές από όσες τις εφαρμόσαμε. Πώς θα ήταν άραγε οι μέρες μας αντις γνωρίζαμε πιο πρίν; Πώς θα είναι άραγε οι μέρες μας ανεξακολουθήσουμε, και μετά τη συγκυρία αυτή, να τις εφαρμόζουμε; Αυτές οι δύο έννοιες, ναι, δε θέλουν ήρωες. Απαιτούν την ευθυκρισία της επιλογής, και αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος.
Μεταξύ μας…Δε χρειαζόμαστε διδαχές, ίσως πια από κανέναν. Ούτε καν από τον ίδιο μας τον εαυτό. Χρειαζόμαστε, απλώς, περισσότερα «μεταξύ μας». Οι λέξεις, οι σκέψεις και οι πράξεις μας, να ταξιδεύουν και να μπλέκονται, με σκοπό την εξέλιξη, τη δημιουργία και την ευαισθησία μας σε αυτή την πεπερασμένη ευθεία. Να μην επιτρέψουμε να περάσει στη λήθη ό,τι είδαμε, μάθαμε και συνειδητοποιήσαμε τις μέρες του εγκλεισμού. Οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν συνειδητές επιλογές και όχι μεγάλα λόγια. Δεν φταίνε οι Δευτέρες, τα σκοτάδια, οι καταιγίδες, οι συγκυρίες, οι άλλοι. Ό,τι ψάχνουμε σε αυτή τη δυστοπία, μπορούμε να το επανεκκινήσουμε με νέους όρους, πιο όμορφους και ειλικρινείς. Γιατί το τέλειο δεν υπάρχει πουθενά, πάντα θα έχουμε, όμως τη δύναμη και τη θέληση να δημιουργήσουμε την πορεία προς μια εικόνα του.
Χάσαμε μιαν Άνοιξη, που χωρίς να το αντιληφθούμε, έγινε καθρέφτης της πορείας μας. Και της οφείλουμε μια συνειδητή μεταστροφή, που αρμόζει στηδιαφυγή μας από την έκπτωση. Της οφείλουμε αυτή τη συμφιλίωση.
ΥΓ. Αν παραμείνατε ως εδώ σε αυτό το «μεταξύ μας», οφείλω ένα ευχαριστώ γιατί μοιραστήκαμετους νέους κόσμους μας, μέσα σε μια σελίδα. Κρύβουμε όλοι ήλιους μέσα μας. Έχουμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι να τους γνωρίσουμε! Καλό καλοκαίρι, λοιπόν.
ΚΕΙΜΕΝΟ: Στεφανία Ζούρκα
