Όταν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση ή ομιλίες των πολιτικών ή ενημερώνομαι από το διαδίκτυο, πολλές φορές νιώθω άγχος και φόβο. Κυρίως όταν το επίκεντρο είναι το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα.
Εικόνες από πεδία μάχης στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ μεταναστών-αστυνομίας- πολιτών, καταγγελίες για κλοπές, δολοφονίες, μετάδοση ασθενειών κλπ.
Όλα αυτά, μου θυμίζουν το έργο του Στιούαρτ Χωλ, θεωρητικό των πολιτισμικών σπουδών, «Policing the crisis» το οποίο αναφέρεται στην Βρετανία, το 1970. Ο πολιτισμολόγος εξηγεί πως τα Μ.Μ.Ε της Αγγλίας, προβάλλοντας αναρίθμητα ρεπορτάζ σχετικά με τον τεράστιο αριθμό των ληστειών που συνέβαιναν στους δρόμους των πόλεων, δημιούργησαν στους πολίτες την εικόνα πως οι δρόμοι ήταν εκτός ελέγχου και πως κάθε στιγμή κινδύνευαν από εγκληματικές ενέργειες.
Στην πορεία όμως αποδείχθηκε πως τα ποσοστά της εγκληματικότητας στην Βρετανία εκείνη την εποχή, δεν είχαν αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν.
Όλα αυτά, συνέβησαν διότι, ήδη από το 1960, η επικρατούσα πολιτική είχε αρχίσει να καταρρέει από τις απεργίες και επικρατούσε κοινωνικός αναβρασμός στην κοινωνία.
Η κύρια αιτία της κρίσης αυτής εντοπίζεται στην δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε με εχθρότητα τους κοινωνικούς αγώνες και τους. Για να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα τον «ηθικό πανικό», δημιουργώντας ταυτόχρονα την ανάγκη για «εθνική ενότητα». Το αποτέλεσμα ήταν να υποστηριχθούν οι νέοι αυταρχικοί νόμοι της κυβέρνησης από την κοινή γνώμη και να ληφθούν από την μεριά της αστυνομίας πιο σκληρά μέτρα.
Για ακόμη μία φορά τα Μ.Μ.Ε λειτούργησαν ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους.
Τα Μ.Μ.Ε μετατρέπονται συχνά σε φορείς παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη εξυπηρετώντας πολιτικά συμφέροντα.
Εάν κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις μέρες μας, το αντίδοτο βρίσκεται στην ανάληψη της συλλογικής και της ατομικής ευθύνης. Πιο συγκεκριμένα, η πολιτεία μέσα από τους θεσμούς της έχει χρέος να παρέχει στους πολίτες γνήσια ενημέρωση. Από την άλλη πλευρά όμως είναι ίσως και μεγαλύτερη η ευθύνη του πολίτη να διασταυρώνει και να προσλαμβάνει κριτικά τα όσα μεταδίδονται ώστε να μην τα καταναλώνει άκριτα τις ειδήσεις των ΜΜΕ.
Τελικά πάντα υπάρχει δυνατότητα να αλλάξεις κανάλι ή να κλείσεις την τηλεόραση, όταν το θέαμα προσβάλει τις αξίες σου, την νοημοσύνη σου ή την αισθητική σου.
