Είναι από τις φορές που η απάντηση «φταίει η πανδημία γιέ μου» δεν πιάνει τόπο. Οι συζητήσεις πλέον με τα παιδιά δεν είναι και τόσο αθώες.
Μα στα Ιωάννινα που πήγαμε, γιατί είχε κόσμο;
Γιε μου αυτή η πόλη κάποτε έσφυζε από ζωή. Το πως την βλέπεις εσύ τώρα δεν θυμίζει τίποτα από το τότε.
Είμασταν πολλοί και περιμέναμε να μεγαλώσουμε γιατί πιστεύαμε ότι η πόλη που μας μεγάλωσε θα έχει ευκαιρίες. Πολλές ευκαιρίες και δεν θα ξέραμε τι να πρώτο διαλέξουμε! Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για το τι θα αντιμετωπίζαμε, μήτε και οι γονείς μας.
Πρώτα η κρίση έπειτα η απολιγνιτοποίηση και τώρα η πανδημία!
Είμασταν πολλοί τότε αλλά τώρα έχουμε μείνει λίγοι. Δεν μπόρεσε η πόλη να τους κρατήσει και άνοιξε την αγκαλιά της για να ταξιδέψουν οι νέοι και να βρουν την βεβαιότητα. Εμείς μείναμε πίσω ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει. Ίσως δεν είχαμε και την τόλμη να το κάνουμε, ίσως ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο!
Είμασταν πολλοί γιε μου! Θέλαμε να στήσουμε μια πόλη πρότυπο σε όλα! Στον πολιτισμό, στο επιχειρείν, στην αγροτιά, στην μεταποίηση, στην καινοτομία, στον τουρισμό, στην εστίαση! Είχαμε όρεξη για να κάνουμε την πόλη μας ιδανική για εσάς.
Τα χρόνια περνούσαν όμως και η αβεβαιότητα ενισχύονταν όταν αποχαιρετούσες ιδέες και φίλους.
Τη μοίρα μιας κοινωνίας και μιας πόλης την κρατάνε οι άνθρωποί της λένε. Οι άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις και υλοποιούν σχέδια για μια βιώσιμη πόλη. Εμείς οι λίγοι πλέον κοιτούσαμε απλοί θεατές να παίρνονται αποφάσεις για τη ζωή μας χωρίς εμάς!
Λες και μας υπνώτισαν και ο λήθαργος δεν έλεγε να φύγει.
Παίρνουν αποφάσεις για την τσέπη μας και βάζουν εμπόδια στα σχέδιά μας. Οι εμπορικοί δρόμοι αδειάζουν, το όνειρο της μάνας Ευρώπης που δίνει απλόχερα λεφτά για να χτίσεις και να δρομολογήσεις τα όνειρά σου μια καλοστημένη απάτη.
Τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της τρέλας και μένεις αποσβολωμένος ακούγοντας τον βασικό μισθό. Νεολαία δυστυχώς σε θέση θεατή να συζητά ακόμη και τώρα αν ήρθε η ώρα να βγει μπροστά και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα!
Φοβούμενη μήπως στοχοποιηθεί και της κολλήσουν πολιτικές ταμπέλες. Την ενοχλεί η απραξία και η ανικανότητα αλλά στην απόφαση να βγει μπροστά κοκαλώνει και ο χρόνος περνάει και είναι αδίστακτος.
Δεν φταίει όμως η νεολαία για αυτή την απραξία!
Φταίει η αυτοδιοίκηση που γαλουχήθηκε με όρους παρελθοντικούς δίνοντας την εικόνα σαν κάτι το απλησίαστο!
Είμασταν πολλοί γιε μου και τώρα μείναμε λίγοι..
Και γιατί μπαμπά δεν φεύγουμε κι εμείς;
Γιατί χωρίς εμάς η επιστροφή των πολλών θα είναι αδύνατη!
