Σε κάθε συλλογισμό μου για το αύριο πάντα υπερισχύει το συναίσθημα του φόβου. Παλιότερα υπήρχε αισιοδοξία. Ίσως και ρομαντική αισιοδοξία. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως «έχει ο Θεός». Στην αποσβολωμένη επικαιρότητα που πιάνεται στα μανταλάκια των διαδικτυακών περιπτέρων συνήθως για να βγάλεις την καλή είδηση της ημέρας χρειάζεται ψάξιμο υπαλληλικού ενδιαφέροντος. Πουλάει το αρνητικό.
Η είδηση που θα γεμίσει αγανάκτηση και θυμό είναι μέσα στα όρια της στοχοθέτησης κάθε μέσου.
Μετριέται το προϊόν που πουλάς σε επεξεργασμένα ψηφιακά χεράκια με τον αντίχειρα σηκωμένο. Εσύ όμως κουράστηκες να ανακυκλώνεσαι σε κάθε λογής δημοσιογραφικές φανφάρες και πρέπει να ψάξεις το θετικό. Είναι αυτή η είδηση που μπορεί να κρύβεται σε κάποιο στενό της πόλης. Μπορεί και σε ένα πάρκο.
Πολλές φορές κρύβεται και στο επιχειρείν. Θέλεις το πρωινό σου ξύπνημα να προσπεράσει το χαζοκούτι και να ψάξεις την αισιοδοξία σε έναν τόπο που χαροπαλεύει με την πρίζα βγαλμένη. Και ξεκινάς το οδοιπορικό και γίνεσαι φίλος με το χωματόδρομο! Πηγαίνεις σε χωράφια και καφενεία για να εισπράξεις το χαμόγελο. Μπαίνεις σε οικογενειακές επιχειρήσεις και νιώθεις την θαλπωρή που προσφέρει αυτή η τόσο σημαντική λέξη!
Ο χρόνος δεν μετριέται με ρολόγια μήτε με υπενθυμίσεις στο κινητό. Ανοίγεσαι με τους ανθρώπους της υπαίθρου που πολλές φορές αφήσαν τα πολυτελή σοκάκια της πρωτεύουσας και ανηφόρισαν για την ανεξερεύνητη ελληνική ύπαιθρο. Εκεί στήσανε τα όνειρά τους και προσπαθούν να μεγαλουργήσουν με μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό τους! Ενδιαφέρονται για την ελληνική γη καθώς αυτή είναι που ζούσε αιώνες τώρα τούτη τη δύσμοιρη τη χώρα.
Ήταν οι εποχές που ανακαλύπταμε το άροτρο και πουλούσαμε σταφίδα και κάθε λογής καρπό. Και ο χρόνος πέρασε και το άροτρο έγινε μηχάνημα χιλιάδων ευρώ και συνεχίζουμε να πουλάμε καρπούς.
Εκεί σε τούτους τους τόπους των λίγων κατοίκων το μόνο που μετράει είναι η ευτυχία. Το «έχει ο Θεός» εδώ πιάνει τόπο! Σαν να μιλάνε με τον ύψιστο και αγαλλιάζει το μέσα τους.
Η γη μας αγκαλιάζει ανθρώπους και ιστορίες. Συμμαζεύει κατραπακιές και απαλύνει τους φόβους της οικονομίας. Θέλαμε να φύγουμε, να γίνουμε παιδιά της πόλης και το σύστημα της παγκοσμιοποίησης μας γέμισε κατάλοιπα καθημερινής ανισότητας. Πάμε να γιατρευτούμε στην ύπαιθρο και να ανασάνουμε καθαρό αέρα. Και οι χωματόδρομοι είναι πολλοί και τα χαμόγελα ανθίζουν γιατί εκεί πρέπει να επενδύσουμε και να δημιουργήσουμε.
Οι πόλεις στενεύουν και τα χωριά έχουν ανάγκη να πάρουν μια δεύτερη ευκαιρία. Να στηθούν ξανά κοινωνίες νεανικότητας και να βάλουν δικούς τους όρους στη ζωή τους. Χωρίς οργανογράμματα που στερεύουν το μέσα σου.
Ένα σπόρο φυτεύεις στο μπαλκόνι σου και αναπληρώνεις την θετικότητά σου. Σκέψου να μπορούσες να το κάνεις εκεί που ο χωματόδρομος οδηγεί μόνο στα χαμόγελα και όχι στα τσιμεντένια αδιέξοδα της πόλης.
