Της Μίλα Κύρου
Πόση απόσταση απέχει από κάποιον που επιμένει και νικά από κάποιον άλλον που επιμένει και τελικά καταντά ηλίθιος;
Άραγε το αποτέλεσμα θα κρίνει αν μια πράξη είναι η ηλίθια ή νικηφόρα;
Κι αν δεν έρθει ποτέ αυτό το πολυπόθητο αποτέλεσμα; Τι γίνεται;
Οι προθέσεις μας είναι ίδιες είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, η επίτευξη του στόχου!
Οι άνθρωποι στο περιβάλλον μας που μας παρακολουθούν, μας ξέρουν ή τουλάχιστον νομίζουν πως μας ξέρουν θα μας χαρακτηρίσουν γενναίους για την επιμονή μας ή θα μας πουν χαζούς. Η γραμμή μεταξύ επιμονής κι εμμονής είναι τόσο λεπτή που πολύ εύκολα η επιμονή μπορεί να μετατραπεί σε εμμονή.
Οι εμμονικοί είναι οι ηλίθιοι που επιμένουν και δεν καταλήγουν πουθενά; Κι οι στόχοι δε θέλουν την απόλυτη αφοσίωση μας; Η προσπάθεια που καταβάλλουμε είναι εξέχουσας σημασίας, πότε όμως πρέπει να σταματήσουμε για να μη γίνουμε ψυχαναγκαστικοί;
Κι αν επιτυχία ενός στόχου δε μας ικανοποιήσει στο βαθμό που αναμέναμε, τι κάνουμε; Κι αν θέτουμε τον επόμενο και μετά έρχεται κι άλλος κι εξακολουθούμε να έχουμε αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου, αυτοί οι γενναίοι επίμονοι έχουν εμμονές με τους στόχους; Τώρα εύλογα προκύπτει το ερώτημα ποια είναι η ουσιαστική διαφορά τους; Πέρα από το “επι” και το “εμ“, η εμμονή αυτή καθαυτή είναι που δημιουργεί την ικανοποίηση στον εμμονικό, δεν τον ενδιαφέρει αν προκύψει κατάληξη, αντιθέτως, η επιμονή έχει δυναμικότητα, διέρχεται η εξέλιξη, εμείς οι ίδιοι εξελισσόμαστε.
Όπως και να χει αν σας πουν πάνω από 5-6 άτομα που εκτιμάτε ” Ξεκόλλα από τον εγκέφαλο σου” ή “πάρτο αλλιώς”, μια αυτοκριτική ή μια αναθεώρηση δεν κάνει κακό! Αλλά και πάλι θα έλεγα να μείνετε σταθεροί στα πιστεύω σας ανεξάρτητα από αυτούς τους 5-6 ανθρώπους… Η απόφαση δική σας!
