Γράφει η Λίλα Κύρου
Μπουσουλώντας μωρό κι όταν
στηριζόμουν στα δυο μου πόδια.
Όχι, μη, σταμάτα!
Μεγάλωνα,
τα όρια αυξανόταν.
Και τα όρια έγιναν κανόνες.
Μα, μια φωτίτσα μέσα μου μου ‘λεγε
να τα ξεπεράσω.
Κι όταν τα καταπάτουσα
να οι τιμωρίες, να οι κυρώσεις.
Η μαμά μου ήταν λιγάκι υπερβολική,
δεν ήξερε, δεν καταλάβαινε ότι
μ’ έπνιγε.
Η δασκάλα μου ήταν λιγάκι υπερβολική,
δεν καταλάβαινε, δεν ήξερε
ότι απλά δε μου άρεσαν τα μαθηματικά.
Θέλησαν να με προστατεύσουν.
Ήθελαν να με προετοιμάσουν
για τον σκληρό κόσμο.
Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι αυτή η φωτιά.
Φοβόμουν. Κάτι μ’ έσπρωχνε.
Φοβόμουν.
Κι άνοιξα ένα βιβλίο
Κι έπειτα δέκα βιβλία και στη συνέχεια…
Όσο γνώριζα τον έξω κόσμο, γνώριζα
και τον κόσμο μέσα μου.
Όσο μάθαινα τον μέσα κόσμο μου,
μάθαινα και τον έξω.
Ανακάλυπτα κι έβρισκα τον εαυτό μου.
