Αυτό που προσπαθούμε να κρύψουμε βαθιά μέσα μας βαφτίζοντάς το σκληρότητα και αδιαφορία είναι καθαρή άμυνα. Κάποτε οι ψυχές δοκιμάστηκαν με στιγμές και συναναστράφηκαν με πρέπει και θέλω και νόμισαν πως βγήκαν αλώβητες. Επί τούτου διάλεξαν να μην μαρτυρήσουν αυτά που πραγματικά ήθελαν να πουν, δίνοντας το πιο ακριβό αντίτιμο, χάνοντας ότι πολυτιμότερο λαχταρούσαν…Αγάπη! Ίσως την είχαν αλλά δεν το γνώριζαν. Πώς να την διαχειριστείς και με ποιον τρόπο να την διοχετεύσεις; Σπατάλησες μισή ζωή αναρωτώντας, αναζητώντας και τέλος αδιαφορώντας γι’αυτήν. Αφού δεν την κατάλαβες. Μισή ζωή για τα αυτονόητα.
Να αγαπάς αυτούς που σ’αγαπούν για αυτό που είσαι, να εκτιμάς αυτούς που σε κοιτάνε με βλέμμα καθαρό μακριά από επικριτικές ματιές και φθονερά μάτια που σε περιμένουν στην γωνία, να αφιερώνεις χρόνο σε εκείνους που θα τσαλακωθούν μπροστά σου χωρίς ίχνος ντροπής, να αφεθείς στην γελοιότητα της στιγμής γελώντας δυνατά μέχρι δακρύων, μακριά από προσποιήσεις και ανωτερότητες. Να στέκεσαι βράχος δίπλα σε αυτούς που χαίρονται με την χαρά σου και έχουν την υπομονή να σε ακούσουν, που σε χρειάζονται και στο φωνάζουν, γυρνώντας την πλάτη σε προδοσίες και μαχαιρώματα. Να έχεις τη δύναμη να απαντάς σε καμουφλαρισμένες προσβολές αυτόματα, χωρίς να σε ακινητοποιεί εκείνο το λεπτό του ωμού θράσους. Δεν έχεις χρόνο, δεν σου έχει απομείνει ούτε ένα λεπτό για ξόδεμα. Δεν έχεις χρόνο για μικροπρέπειες και εγωισμούς. Μακριά από τις αδιάφορες λεπτομέρειες της ζωής των άλλων, της δικής σου μονάχα. Να τις κρατάς για σένα όσο βαριές και να σου πέφτουν. Δεν είναι πούπουλα οι στιγμές σου σαν τα μυστικά, να τα φυσάς και να τα σκορπίζεις. Δεν έχεις χρόνο για κουβέντες, ούτε ένα λεπτό γιατί κατάλαβες την αξία της σιωπής.
Δεν έχεις χρόνο, πάντα θα είναι αργά ή πολύ νωρίς. Μην κλείνεις αυτιά και μάτια σε αυτά που σου λέει και σου δείχνει η ψυχή. Σωστά και λάθη ζυγίζει το αλάνθαστό σου ένστικτο, η διαίσθηση που δεν σε άφησε ποτέ. Άσε την άμυνα να γίνει επίθεση, σε ένα παιχνίδι ζωής. Και μόνο που σε αφήνει να παίζεις, να νιώθεις τυχερός. Μισή ζωή δεν έχεις άλλο χρόνο, αργά για να μετανιώσεις γι’αυτά που έκανες, νωρίς για να μετανιώνεις γι’αυτά που δεν έκανες. Αυτά που χωράνε σε μια ανάσα, σε μια αγκαλιά, σε μια ματιά, σε μια φράση, αυτά γεμίζουν το κενό. Για αυτά τα σπάνια, τα επιλεκτικά, γι’αυτά αξίζει να παλέψεις, τα άλλα άστα για τα χρόνια που σπατάλησες, για τα χατίρια που δε χάλασες, για τα ασήμαντα που δεν άξιζαν την προσοχή σου. Όσα χωράει για να κλείσει σφιχτά η αγκαλιά σου, γι’αυτά τα λίγα, γι’αυτά τα εκλεκτά. Για αυτά που το μυαλό σου δε θα χρειαστεί να σπαταλήσει ούτε ένα λεπτό για να σκεφτεί…
