Μέσα από ένα μικρό εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής πάνω σε μια φωτογραφία του βιβλίου των Θρησκευτικών της Γ΄ Γυμνασίου προέκυψαν αληθινά διαμαντάκια. Μέλη του πολιτιστικού προγράμματος «Ηλεκτρονικό περιοδικό: Γραφίς Γαλατινής» έγραψαν κείμενα με βάση το ερώτημα: «Αν ήσουν εσύ το πρόσωπο της φωτογραφίας, τι θα σκεφτόσουν;» Με εμψυχώτρια την καθηγήτρια των Θρησκευτικών και συγγραφέα κ. Κωνσταντινίδου Σεβαστή, μαθητές και μαθήτριες πειραματίστηκαν με τις λέξεις και μας έδωσαν αξιόλογα κείμενα. Ταυτοχρόνως, με βάση το κείμενό τους έβγαλαν νέες φωτογραφίες.
Χαρά
Τρέχω, τρέχω με χαρά, τίποτα άσχημο δεν υπάρχει.
Στέλιος
Ο ήλιος είναι όμορφος
Διάβαζα κι είπα να τρέξω να ξεσκάσω κι έτσι, όπως έτρεχα, βρέθηκα στη θάλασσα. Βλέπω τον ήλιο και θαμπώνομαι από τη λάμψη του, πηγαίνω όλο και πιο κοντά και αυτός γίνεται μεγαλύτερος και λέω από μέσα μου «ο ήλιος είναι όμορφος».
Θέμης
Η φύση
Τι καλύτερο απ’ το να τρέχω δίπλα στη θάλασσα μετά από μια τόσο κουραστική και φορτισμένη ημέρα; Ο ήλιος, το αεράκι, τα πουλιά,τα χαλαρά κύματα… Η φύση είναι πραγματικά μαγική! Δεν θέλω να δω ή να ακούσω κανέναν. Μου αρκεί να βλέπω και να ακούω τη φύση. Να την νιώθω κοντά μου. Είναι ό,τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή! Είναι η γαλήνη και η ηρεμία που θέλω!
Γκλόρια
Αυτοκριτική
Τρέχω, τρέχω γρήγορα. Τ’ αφήνω όλα πίσω. Σαν σκιά θα είναι πάντα ακριβώς πίσω μου. Όμως δεν θα πτοηθώ. Θα συνεχίζω να τρέχω και να τ’ αφήνω πίσω. Βλέπω την αντανάκλασή μου μέσα στην καταγάλανη θάλασσα. Σκέφτομαι, γιατί τρέχω; Δεν μπορώ να τρέχω για πάντα. Πρέπει κάποτε να σταματήσω να κρύβομαι απ’ τα προβλήματά μου και να τ’ αντιμετωπίσω.
Μαρκέλλα
Προχωρώ μπροστά χωρίς να κοιτάω πίσω
Προχωρώ μπροστά! Αντικρίζω τον ήλιο. Μου αρέσει να τον κοιτώ· μου δίνει κουράγιο, ελπίδα. Ένα φως που ξεπροβάλλει μέσα στο σκοτάδι! Νιώθω ότι μου μιλά, μου σιγοψιθυρίζει ότι όλα θα πάνε καλά! Μετά γυρίζω πίσω και κοιτώ τη θάλασσα. Με φοβίζει! Φοβάμαι την απεραντοσύνη της. Σκέφτομαι τι πέρασα για να φτάσω εδώ, τι δυσκολίες, τι εμπόδια! Κι έπειτα αντικρίζω τα πουλιά. Νιώθω επιτέλους ελευθερία, γαλήνη, ηρεμία, δύναμη! Θαρρώ ότι πετώ μαζί τους! Ύστερα έρχεται μια ακτίνα του ήλιου και με τυφλώνει. Τι λάμψη! Τώρα πια δεν βλέπω τη μεγάλη θάλασσα και τα εμπόδιά της! Τώρα πια πετώ και φτάνω κοντά στον ήλιο!Τώρα προχωρώ μπροστά χωρίς να κοιτάζω πίσω!
Στέλλα
Ονειρεύομαι
Τρέχω, τρέχω να ξεφύγω
από την κακία του κόσμου
ονειρεύομαι έναν άλλον πλανήτη
μια καλύτερη ζωή
Γιάννης
Με τα φτερά της ψυχής μου πετώ
Βρίσκομαι γι’ άλλη μια φορά μόνη μου στ’ ακροθαλάσσι και μπροστά μου ξανοίγεται απέραντη η θάλασσα, μα έχω την αίσθηση πως αυτό που βλέπω τώρα, είναι ένα όνειρο, συνοδευμένο με όλη τη ζωοποιό δύναμή του, ικανό να μου χαρίσει ατέρμονο ευδαιμονισμό και λύτρωση. Ακούω τους ήχους γύρω μου, αισθάνομαι το αλμυρό αεράκι να μου καίει τα χείλη και το γλυκό φως του ήλιου να μου χαϊδεύει γλυκά το πρόσωπο… Νιώθω το σώμα μου μολυβένιο, μια δύναμη αντίρροπη επενεργεί συνεχώς επάνω μου και με τραβά προς τα πίσω. Βρίσκω το κουράγιο και σηκώνομαι όρθια. Αρχίζω και τρέχω… Το μυαλό κι η ψυχή μου αρχίζουν να ελευθερώνονται, οι σκέψεις μου έχουν εξαφανιστεί, έχουν γίνει ένα με τ’ αγέρι που πιλοτάρει τα πουλιά στο πέταγμά τους. Ανοίγω κι εγώ διάπλατα τα χέρια μου, φτερά στα πόδια μου, έχω την αίσθηση πως πετώ. Μπροστά μου ξανοίγεται δρόμος μακρύς, γεμάτος φως, λίγο ακόμη θέλω κι αισθάνομαι πως απλώνοντας το χέρι μου θ’ αγγίξω επιτέλους τον αχανή ορίζοντα. Ένα ακόμη βήμα, κι άλλο ένα, κι ένα ακόμη κι έπειτα τα τείχη θα γκρεμιστούν, τίποτα δεν θα είναι πάλι το ίδιο… Ένα χέρι θ’ αρπάξει το δικό μου και θ’ αρχίσω να πετώ ακόμη πιο ψηλά, πάνω από τον κόσμο, πάνω από τον πόνο, με κρύο ή με ζέστη, με ήλιο ή βροχή, με χιόνια ή αέρηδες… Τα φτερά μου δεν θα’ ναι σαν του Ίκαρου και δεν θα λιώσουν ποτέ, γιατί ποτέ ξανά δεν θα λυγίσω. Ο κόσμος θα γίνει τώρα τόσο δυνατός, τόσο μεγάλος και τόσο ωραίος, όσο και η φαντασία ενός παραμυθά… Η ελευθερία είναι το πιο οχυρό καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής, που πολιορκείται συνεχώς από δυνάμεις φυγόκεντρες και κεντρομόλες, που αναζητούν τις αντίμαχές τους για να σηκώσουν τους φραγμούς και τελικά να νικήσουν
Νάσια
