«..Και η αξία μου,
Στην ασφυξία μου
Απ’ τις ανάσες μου η πιο πραγματική»
Γεράσιμος Ευαγγελάτος
«Μπορείς να φύγεις», είπα, και αυτή η ανάσα, η πρώτη, είχε εκ των προτέρων στιγματιστεί. Ήταν η «δύσκολη» απόφαση, η πικρή αλλά ειλικρινής αρχή. Οι άλλες 99 μου φαίνονταν ήδη πιο εύκολες και σίγουρα πιο προσιτές. Μουείχαν απομείνει λίγα βήματα μόνο, και αυτές οι 100 μικρές ανάσες θα άφηναν πίσω μια ολόκληρη Βαβέλ.
«Τι νομίζεις ότι θα προλάβεις σε εκατό μικρές ανάσες;» ακούστηκε από το βάθος μια φωνή γνώριμη μεν, επικριτική δε. Όσο και να την έδιωχνα, όσοι μήνες και αν είχαν περάσει, αυτή η φωνή ήταν πάντα εκεί.Αποφάσισα, για πρώτη φορά, να μην της επιτρέψω να σπαταλήσει ούτε μια παραπάνω ανάσα, από όσες θα μεσολαβούσαν για φτάσω στον προορισμό μου.Ίσα για να αφήσω πίσω όλο το θόρυβο, που μου προξενούσε η ασυνεννοησία αυτού του κόσμου.
Δεν πρόλαβα, γιατί ο ήλιος με έκαιγε τόσο πολύ, που ξύπνησα απότομα. Τετάρτη μεσημέρι.Είχα αποκοιμηθεί στο ίδιο μπαλκόνι. Η ίδια φωνή, η ίδια παθητική μου στάση απέναντι της. Κάθε φορά που προσπαθούσα να συγκεντρώσω όλη μου τη δύναμη, και να της φωνάξω, να της απαντήσω, πάντα ξυπνούσα. Οι ίδιες εκατό ανάσες, που προσπαθώ εδώ και μήνες να ερμηνεύσω. Είναι κάποιο σημάδι; Κάποιος σημαντικός αριθμός, που θα έπρεπε να συγκρατήσω; Από όποια πλευρά και αν το έβλεπα, τίποτα δεν έβγαζε νόημα από αυτό το όνειρο.
Είχα κοιμηθεί διαβάζοντας για την καλλιγραφία των ονείρων, για μια αλλόκοτη ιστορία που συνέβη κάποτε στην Ισπανία. Αυτή τη φορά σίγουρα ξύπνησα αλλιώς. Ο ήλιος με έκαιγε περισσότερο και μου φαινόταν ξαφνικά επιθετικός. Γενική Άπνοια. Κοίταξα την κίνηση της πόλης. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί μεσημεριάτικα; Από τί θέλουν να ξεφύγουν και πού θέλουν να φτάσουν;Το παγωτό μου είχε λιώσει, ο παγωμένος μου καφές, πλέον επιεικώς απαράδεκτος.Όλα λάθος. Τι περισσότερο να περίμενα άραγε από το 2020; Το καταφύγιο μου τέτοιες μέρες, αυτό το όμορφο μπαλκόνι μου, με τα πολλά λουλούδια, τα χρωματιστά χαλάκια και τα «πειράματα» που έκανε η μαμά μου με τα δικά της φυτά, άρχισε να μου δημιουργεί την αίσθηση της ασφυξίας. Η απόφαση μου γιακαλοκαίρι στην πόλη, με άσκοπες υποχρεώσεις και ούτε μια μέρα διακοπών, χωρίς ίχνος ξεκούρασης ήταν…toomuch.
Δεν ξέρω αν η δυσφορία, που ένιωσα ξαφνικά, οφειλόταν στο όνειρο μου, στην άπνοια, ή στο θόρυβο των αυτοκινήτων, που με θράσος δεν κατανοούσαν την ανάγκη μου να μην τα ακούω. Ήθελα να αναπνεύσω. Να διακτινιστώ αυτόματα στη μόνη γωνία σε αυτή τη γη, που θα μπορούσα να νιώσω πως αναπνέω πραγματικά.
Αντανακλαστικά και χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να ετοιμάζω κάποια πράγματα μου. Λέω χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί αν παρεμβάλλεται το λογικό, αυτοδίκαια η επιθυμία ξεθωριάζει, είναι ευάλωτη και διάτρητη. Λάθος πάλι. Θα έπρεπε να θεωρούμε ως λογική μόνο την επιθυμία. Δε θα πρέπει να αναζητούμε στη ζωή το νόημα, αλλά τις επιθυμίες, έλεγε ο αγαπημένος Τσάπλιν. Και να πουβρισκόμουν ήδη στο δρόμο προς εκείνη την κορυφή που αγναντεύει σε όλο το μπλε του κόσμου.Εκεί που η ανάσα είναι ένα ταξίδι στην ίδια την ύπαρξη. Στο Φάρο μου.
Δεν κατάλαβα πώς έφτασα, πώς πέρασαν οι ώρες. Άλλες φορές, θα είχα ήδη ζαλιστεί τρομερά, όπως κάθε χρόνο. Θα είχα προβληματιστεί με τις στροφές, θα με βάραινε ο δρόμος. Στη διαδρομή, όμως, η καλλιγραφία των ονείρων είχε ξετυλιχθεί ενώπιον μου σε όλο της το μεγαλείο, άρα είχα χαθεί στα κύματα της.Μόνο όταν αντίκρυσα αυτό το απέραντο μπλε, μόνο τότε κατάλαβα. Μου είχα χαρίσει ένα απέραντο μπλε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων. Σε εκατό μεγάλες δρασκελιές ήμουν ήδη στην κορυφή. Στην αγαπημένη μου.
Επιτέλους φυσούσε, και ας έκαιγε ο ήλιος. Εδώ δεν ήταν καθόλου επιθετικός. Επιτέλους κατάλαβα τι ήταν οι εκατό.Εκατό μικρές ανάσες, για εκατό μεγάλα ταξίδια. Και το όνειρο, και η δυσφορία μου για την απόφαση μου αυτό το καλοκαίρι να μείνω σε μια Βαβέλ αδρανώς, και η καλλιγραφία των ονείρων, όλα άρχισαν να δημιουργούν συμπτωματικά ένα τυχαίο, μα σωτήριο παζλ στα μάτια μου. Τώρα κατάλαβα σε πόσες μικρές ανάσες, μπορούσε ένας άνθρωπος να χαρίσει στη ζωή του αυτό που έχει πάνω από όλα ανάγκη. Την ανάσα του.
ΥΓ. Hυπέρβαση ήταν και θα είναι μια αστραπιαία απόφαση.Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου το δικό σου Φάρο.Εσύ σε πόσες μικρές ανάσες μπορείς να ξυπνήσεις εκεί; Αυτό το καλοκαίρι, σε πόσες μικρές ανάσες μπορείς να αναπνεύσεις;
