«συνέχεια στα όρια…
λες κι είναι για κακό,
να ΄ναι μια φορά κανονικό»
Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ανυπομονούσε για αυτό το καλοκαίρι, γιατί πιθανολογούσε πως αυτή τη φορά θα μπορούσε να αποδράσει. Έβρισκε τον εαυτό της συνέχεια στα όρια. Στα ρευστά όρια των χρωμάτων μιας Δύσης. Εκείνης που παρατηρούσε κάθε μέρα συγκινημένη. Σε εκείνα τα όρια που μπορούν να αγγίξουν μόνο τα τραγούδια, που επιμελώς απέφευγε να ακούσει. Σε εκείνα τα όρια πουμόνο οι στίχοι μπορούσαν να λύσουν. Στα όρια μιας πάγιας – έως και ειρωνικής- εκκρεμότητας.
Ο χειμώναςπου πέρασε ήταν ασφυκτικά αδιάφορος. Συσσώρευε στο μυαλό της εικόνες σκοτεινές από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος δεν μπορούσε ούτε να ανατείλλει. Το όριο του ανικανοποίητου κενού που προκαλούν αυτές οι μουντές μέρες ήταν το μεγαλύτερο της πλήγμα. Ήταν ανυπόφορο να βλέπει την ερήμωση, τη νέκρωση της δημιουργικότητάς της, απλά και μόνο γιατί όλες οι πόρτες ήταν ερμητικά κλειστές. Δεν προσπάθησε αρκετά; Νευρίαζε με τις μέρες που περνούσαν απλά για να περάσουν, κι ας προσπαθούσε να μην απουσιάζει ποτέ από εκείνες. Και ας άκουγε μόνο το θόρυβο αυτής της πόλης. Και ας αισθανόταν την ασχήμια που έκρυβε το γκρι της. Κι ας άκουγε μόνο τοξικές φωνές. Τοξικές και άπληστες όπως η γενική ατμόσφαιρα της. Είχε βρει, έτσι κι αλλιώς, καταφύγιο στα πιο βαριά βιβλία του Κάφκα – στη συγκρίσιμη και γνώριμη πραγματικότητα τους. Είχε σίγουρη την ασφάλεια της ρουτίνας. Μέσος όρος κακών: απροσδιόριστος.
Αυτά ήθελε να αφήσει πίσω αυτό το καλοκαίρι. Ήθελε να ξεπεράσει τα όρια αυτής της εκκρεμότητας. Να μη νιώθει κενό για κάθε στραβή ή μέτρια προσπάθειά της να ξεφύγει. Να βρει τα όρια της πιο ανάλαφρης εικόνας της. Εκείνης που έχει απελευθερωθεί από τα βαρίδια των φωνών. Εκείνης που έχει αφήσει πίσω της κάθε τείχος ανασφάλειας. Εκείνης που αναζητά τα χρώματα και που μετρά τις ανάσες σε κάθε βήμα. Εκείνης που νιώθει ότι μόνο το απέραντο μπλε στα ανοιχτά είναι το σπίτι της.
Ήθελεαυτό το καλοκαίρι να είναι το όριο της συμβατικής της εκκρεμότητας. Το τελευταίο. Θα αντέστρεφε το πλασματικό αφήγημα περί ορίων. Θα απομυθοποιούσε την αποτρεπτική τους ισχύ και φήμη. Την εσφαλμένη περιοριστική τους εικόνα. Τα όρια είναι ρωγμές στο απόλυτα άπιαστο και απροσδιόριστο. Δεν είναι τείχη. Ίσως είναι αφετηρίες, ίσως και ευλογίες ή ευχές.
Είχε σχεδιάσει τις εκδρομές, τις αφορμές, τις πιο ζεστές βραδιές κάτω από τα αστέρια, δίπλα στη θάλασσα. Αποφάσισε ότι θα Το μόνο που κατάφερε τις μέρες που κυνηγούσε το χρόνο είναι να μην ζει ποτέ πραγματικά στο παρόν. Ο χρόνος. Άπειρος, χωρίς όρια.Ο ασταμάτητος, αξεπέραστος, αόρατος εχθρός των στιγμών – ο φίλος των αναμνήσεων.
-Δε ζεις στις αναμνήσεις. Ζεις στα όρια της στιγμής.
-Κι αν είσαι συλλέκτης στιγμών;
-Μην είσαι συλλέκτης των περασμένων. Ζεις στα όρια της στιγμής.
Ήθελε να βρει τα όρια των ήχων, των στίχων, των παλμών. Ήθελε να χαθεί στις πιο ανάλαφρες σελίδες. Ή καλύτερα να τις γράψει, σε ένα μπαλκόνι γεμάτο λουλούδια, μουσικές, και παρέες. Ήθελε να σταματήσει να βάζει τείχη στην ελευθερία. Ήθελε να πατάει γερά στα πόδια της, να ακούγεται η φωνή της καθαρά, χωρίς σπασμούς. Ήθελε να βρεί το θάρρος, ίσως το θράσος να μην καταλαγιάζει την ένταση της. Ήθελε να ξεπεράσει τα όρια του μέτριου. Ήθελε να μετρήσει το σφυγμό των ανέμων. Αυτών των αδάμαστων θαυμάτων. Ήθελε να ξεπεράσει τα στεγανά, ενοχικά, άσχημα στερεότυπα των ορίων. Αυτό το καλοκαίρι, στους πέντε ανέμους…
