Θα μπορούσε να είναι και κίνημα. Η, έστω, τάση. Ωραίο όνομα θα είχε, «σηκωμένα μανίκια», ενδυματολογικά θα ήταν σίκ, με συγγενείς αναφορές σε λευκά κολάρα, κοστούμια και άλλα αμπιγέ. Με κίνητρα δυνατά, την φιλελεύθερη προσφορά, και συμμάχους άλλα λαϊκά κινήματα, όπως αυτό των μετακλητών, των ειδικών γραμματέων, των ημέτερων γενικώς. Άσε που ευνοεί και η διεθνής συγκυρία, βλέπε χάος, Γαλλία. Και κάπως έτσι δημιουργούνται τα κινήματα, ή έστω οι τάσεις.
Είναι ωραία στον παράδεισο λοιπόν! Έτσι μας λένε κι αυτό καταλαβαίνω αυτές τις μέρες βλέποντας τους εξήντα τόσους νέους υπουργούς που «αναλαμβάνουν». Ότι ζούμε -ή θα ζούμε- σ’ έναν παράδεισο που άμα «σηκώσεις τα μανίκια» και «πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά», τότε… για μας κελαηδούν τα πουλιά. «Το κεφάλι κάτω και δουλειά» λοιπόν. Σεμνότητα και εργατικότητα, δύο σε ένα, το συνιστούν και οι επικοινωνιολόγοι. Αυτοί οι νεο-φιλελεύθεροι της κυβέρνησης και της αγοράς που τα «ρυθμίζει όλα».
Ως εδώ καλά. Το μόνο κακό, αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, είναι ότι… δουλειές (και λεφτά) δεν υπάρχουν. Αλλά κι αυτές που υπάρχουν, κάτι εποχικές στα επαπειλούμενα με τουριστικό αφελληνισμό νησιά, κάτι φράουλες στη Μανωλάδα και ροδάκινα του πόνου στην Ημαθία, που μας τις παίρνουν και “λαθραίοι”, κάτι μπαρ-ίστες και μπαρ-ίστριες στο “εθνικό επάγγελμα” των καφεμπαρ, θέλουν, ως πότε; και pass, αλλιώς δεν πας, δε «βγαίνεις», ούτε οικονομικά, ούτε ψυχολογικά, ούτε τίποτα. Βλέμμα στο κενό για τους νέους.
Την προοπτική οικογένειας την ξεχνάς, εννοείται. Ίσως το νεότευκτο “Υπουργείο οικογένειας” να μεριμνήσει. Γιατί χωρίς προοπτική δεν υπάρχει ως γνωστόν και γονιμότης. Και δυστυχώς συρρικνωνόμαστε ως λαός. Μην πω αφανιζόμαστε όπως διαδίδουν κάποιοι. Ελπίζουμε σ’ αυτό (το υπουργείο).
Φοβάμαι όμως πως τα «ανασηκωμένα μανίκια» ούτε στα δάνεια που κάθε μήνα πληρώνουμε ακριβότερα στις “εθνικές μας τράπεζες” έχουν κάποια πειστική ¨κινηματική» απάντηση. Κι ας επιμένει ο κεντρικός μας τραπεζίτης για υψηλότερες επενδυτικές βαθμίδες, λες κι έτσι θα σωθούμε απ’ τα χρέη. Η ex officio «συμπόρευσή» του με τους ανωτέρω «κινηματικούς» μάλλον λίγους αφορά, δηλαδή τους ίδιους, και πάντως όχι τους δανειολήπτες. Προς επίρρωσιν, τα funds ολοένα και απαιτούν παραπάνω με λιγότερα, το βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Παρένθεση. Πριν λίγες μόλις μέρες, ο πρώην υπουργός οικονομικών κος Σταϊκούρας είπε στη Ροδόπη, σε ομογενείς από τη Ρωσία που δεν μπορούν να εκ-πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, όταν τον ρώτησαν γιατί να μην μπορούν να αγοράσουν οι ίδιοι τα δάνειά τους αλλά πωλούνται σε funds: «Εύλογος αλλά άστοχος ο συλλογισμός σας. Αν αγοράσετε εσείς, οι οφειλέτες, τα δάνειά σας στο 20-30% της αξίας τους, όπως τα αγοράζουν κοψοχρονιά οι «επενδυτές», θα βγουν κι άλλοι, κι άλλοι οφειλέτες, να ζητούν το ίδιο!». Ο προβληματισμός τους λοιπόν, κοντολογίς, είναι όχι πόσο θα ξε-πουληθούν τα δάνεια αλλά σε ποιον. Όχι αν θα ωφεληθούν άνθρωποι αλλά τι θ’ απογίνει με το «αντιτραπεζικό, δεν πληρώνω». Είναι το τελευταίο, αυτοί οι «άστοχοι συλλογισμοί», που εύχονται οι αγορές και τα «σηκωμένα μανίκια». Και είναι δυστυχώς και η μεγάλη εικόνα. Την ίδια στιγμή ο κόσμος αναστενάζει κάτω από τα αβέβαια κεραμίδια του. Κλείνει η παρένθεση.
Υπάρχουν κι άλλα που φοβάμαι πως δεν θέλουν και δεν θέτουν τα «μανίκια». Τον ΕΝΦΙΑ που μειώνεται γιατί… μεγαλώνουν οι δόσεις, την αγορά που δουλεύει «εκ περιτροπής», την υγεία μας που κλονίζεται επί πλέον όταν βρεθούμε στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων, τα τιμημένα γηρατειά που θα ψάχνουν ως το τέλος ένα ΕΚΑΣ χαμένο, τον δημόσιο πολιτισμό που γίνεται Νομικό πρόσωπο, τη δημόσια εκπαίδευση που πάει…δεξιά, την αντιμετώπιση, «αν και δεν είμαστε υποχρεωμένοι», του προσφυγικού. Hotels all inclusive και πανάκριβα rooms to let δεν είναι τουρισμός για όλους, σίγουρα όχι για τους Έλληνες. Ίσως για τις ανά τον κόσμο τουριστικές ατραξιόν. Στο μεταξύ εξακολουθούν να «χτίζουν και τη θάλασσα» στη Μύκονο. Συνεχίζει η Περιφέρειά μας με τις απίθανες ομορφιές της να κινείται ανάμεσα στον αυτόματο (χάρη στη γενναιότητα κάποιων) και στα αχαρτογράφητα νέο-φωτοβολταϊκά.
Χρειάζονται πολύ και πολλά περισσότερα απ’ το ψευδεπίγραφο «δουλειά, δουλειά, δουλειά», λες και είμαστε τεμπέληδες. Τίποτα δεν θάρθει μόνο του φυσικά. Αλλά τα επαναλαμβανόμενα, περί εργατικότητας, συνέπειας, σταθερότητας κι όλα καλά, όταν ο βυθός του κόσμου όλου βράζει, μετατοπίζουν τα προβλήματα, την προέλευση, την ουσία και τις λύσεις τους. Μας παραπλανούν, οδηγώντας μας σε ατομικές ευθύνες κι ανεπάρκειες, «δες με εμένα που δουλεύω πώς τα καταφέρνω», και αποσιωπούν εκ πεποιθήσεως τους δρώντες και το μεγάλο πλαίσιο μέσα στο οποίο «δεν έχω τη δυνατότητα να δουλεύω και να τα καταφέρνω».
Σίγουρα έχουμε ανάγκη από νέα τροφή και ένα νέο ξε-κίνημα. Όχι όμως αυτό των «σηκωμένων μανικιών».
