Γράφει η Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Χριστούγεννα σίγουρα δεν είναι τα επιφανειακά και δευτερεύοντα που τόσα χρόνια είχαμε για Χριστούγεννα. Αλλά είναι…
Είναι το πνεύμα της αλληλεγγύης το απλωμένο μες σ’ όλο το χρόνο, που απλώς κορυφώνεται μες στις γιορτές· το πνεύμα της αλληλεγγύης που πηγάζει από την αγάπη για τον άλλον, η αλληλεγγύη από καθήκον κι όχι από λύπηση ή από οίκτο…
Γιατί Χριστούγεννα είναι κατεξοχήν οι προθέσεις· όχι το τι, αλλά περισσότερο το γιατί κάνουμε όλοι μας κάτι. Μα και το γιατί δεν το κάνουμε…
Έτσι λοιπόν, Χριστούγεννα είναι τα παιδικά χέρια που δουλεύουν μες στις αίθουσες για να πουλήσουν τα χειροτεχνήματά τους και να ενισχύσουν άλλα παιδιά που χρειάζονται τη βοήθεια όλων μας. Αλλά είναι και η προθυμία και η ταχύτητα με την οποία ανταποκρίνονται και τ’ αγοράζουν οι γονείς και οι παππούδες τους, γιατί επικροτούν την πρόθεση των παιδιών τους και γίνονται σύμμαχοί τους στον ιερό τους σκοπό…
Χριστούγεννα είναι τα κάλαντα που λένε τα παιδιά με τις άδολες ψυχές μες στην παγωνιά· τα παιδιά με τις κοκκινισμένες από το κρύο μύτες και τα πορφυρά μάγουλα που τα λένε στην πόρτα μας, ακόμα κι αν εμείς δεν έχουμε να τους δώσουμε παρά μονάχα ένα δεκάλεπτο. Είναι οι ευχές που εκπορεύονται από χείλη αθώα και καθαρά και γι’ αυτό έχουν τις περισσότερες πιθανότητες απ’ όλες να πιάσουν.
Χριστούγεννα είναι η ομάδα με τους τριάντα καλαντιστές, νυν αλλά και πρώην μαθητές του δημοτικού, που δραπετεύουν ολοπρόθυμα από τα ζεστά τους παπλώματα για να βγουν μαζί με τους δασκάλους τους να ξυπνήσουν το χωριό με τα κάλαντά τους. Για να το νιώσουν όλοι καλύτερα πως τα Χριστούγεννα έφτασαν και φέτος…
Αλλά είναι κι ο τρόπος που ο καθένας ανταποκρίνεται όταν τ’ ακούει. Είναι πάνω απ’ όλα ο ενθουσιασμός που εκδηλώνεται με τα πλατιά χαμόγελα, οι γεμάτες χαρά κινήσεις του κεραστή κι η ετοιμασία του, είναι η γυναίκα με τα πονεμένα πόδια που, επειδή δεν πρόφτασε, κυνηγά τους καλαντιστές για να τους δωρίσει. Είναι κι όσοι φωνάζουν με το στόμα και τα χέρια να ξαναδωρίσουν, γιατί αυτό διπλασιάζει τη χαρά τους και σίγουρα δεν είναι το κατσούφικο πρόσωπο, που δυσφορεί και μόνο που ακούει κι ας μη χρειάζεται να δώσει.
Χριστούγεννα είναι τα παιδάκια που ζωντανεύουν επί σκηνής τη γέννηση του Χριστού και το κοριτσάκι με τα σπίρτα· είναι ένα μικρό παιδί, ένα παιδί σπουργίτι, που χάδι δεν το ‘χε αγγίξει· ένα αγοράκι που είχε ένα φίλο μοναχά, ένα δέντρο το ίδιο μοναχικό με τον εαυτό του.
Χριστούγεννα δεν είναι τα βουνά από δώρα στους δικούς μας, αλλά είναι το δώρο στον άλλον που δεν έχει. Και δεν είναι η χαρά σου όταν παίρνεις, αλλά η χαρά η μεγάλη όταν δίνεις. Γιατί «άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη/απ’ τη χαρά που δίνεις» και χαρά σε όποιον το έχει ήδη καταλάβει και νιώσει…
Χριστούγεννα είναι το ξεχωριστό πάντοτε επίκαιρο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου της Αλβανίας Αναστάσιου και συγχωρέστε με που ξεχωρίζω· το μήνυμα που υπογραμμίζεται από τη ζωή του γράφοντος και γι’ αυτό γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο.
Χριστούγεννα είναι οι γεμάτες κόσμο που προσεύχεται χαμογελαστά εκκλησιές μας· οι χαμηλές και ζεστές όπως ταιριάζει στην ορθόδοξη πίστη μας που θέλει τον Παντοκράτορα του τρούλου να μας κοιτά και να μας αγκαλιάζει με αγάπη.
Χριστούγεννα σίγουρα δεν είναι η απαισιοδοξία, αλλά είναι η ελπίδα, που ίσως είναι τελικά η μόνη αντίσταση και η πιο δυνατή στο ζόφο και στις Κασσάνδρες, που έχουν περισσέψει κι ενοχλούνται από τη διαπίστωσή τους πως κάποιοι γύρω τους τολμούν να ελπίζουν.
Χριστούγεννα είναι οι καθαροί σαν τα παιδιά άνθρωποι που καλούν το Χριστό να γεννηθεί στη φάτνη τους και ν’ αναπαυθεί στο λίκνο της καρδιάς τους· είναι αυτοί που ξέρουν πολύ καλά πως δε γίνεται ν’ αγαπούν το Θεό και να μην αγαπούν τον άνθρωπο και κάνουν το καθήκον τους της αγάπης απέναντι στον άνθρωπο, για να πλησιάσουν περισσότερο το Θεό. Κι είναι οι ίδιοι που το ξέρουν πως «η φάτνη βρίσκεται στο χέρι που προσφέρει», όπως πανέμορφα το διατυπώνει ο Γ. Κόρδης.
Χριστούγεννα δεν είναι η χλιαρότητα, αλλά ο ενθουσιασμός και το πάθος. Κι επειδή τέτοιες μέρες είναι πολλοί αυτοί και προπαντός αυτές που φροντίζουν το έξω τους πολύ περισσότερο από το μέσα, «το πάθος», έχει πει ένας μεγάλος της μόδας, «είναι το ακριβότερο καλλυντικό. Μονάχα που δεν πουλιέται». Άρα…
Χριστούγεννα όμως είναι και η μαζεμένη οικογένεια· η οικογένεια που μεγαλώνει γιατί μεγαλώνουν τα παιδιά της κι έρχονται κι εγγόνια· και τα εγγόνια είναι τα ομορφότερα στολίδια, που δεν κρεμιούνται επάνω στο δέντρο, αλλά στριφογυρίζουν γύρω του, βοηθώντας τους μεγάλους να στολίσουν το δέντρο. Και τραγουδούν απήκουπα κι ανάσκελα «Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε/μόνο σας αγαπούσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε», από τα όμορφα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα της Ικαρίας, γιατί αυτά τους άρεσαν περισσότερο…
Χριστούγεννα όμως είναι κι ο πατέρας που δε σταματάει να κουβαλάει όχι τα περιττά, αλλά τ’ απαραίτητα για να ‘ναι το τραπέζι γιορτινό κι όχι χλιδάτο. Κι είναι κι η μάνα που στέκει ακούραστη στην κουζίνα, χαμογελώντας αδιάκοπα γιατί προσφέρει στους δικούς της εκτός από την αγάπη της και το παράδειγμά της, για να το μιμηθούν οι νεότεροι όταν έρθει η δική τους ώρα…
Χριστούγεννα δεν είναι οι κοκκινοφορεμένοι αϊ-βασίληδες, αλλά τ’ αγγελάκια κι οι χιονάνθρωποι, που δείχνουν να πληθαίνουν, κερδίζοντας επιτέλους τη θέση που τους αξίζει, γιατί ταιριάζουν περισσότερο στο δικό μας τόπο και στα δικά μας.
Χριστούγεννα δεν είναι τα έξω, αλλά τα μέσα μας φώτα. Αυτά που ανάβουν και κάνουν τα πρόσωπα να φεγγοβολούν και ν’ αστράφτουν, κάνοντάς τα ομορφότερα από κάθε άλλη φορά.
Χριστούγεννα είναι οι κάρτες που δε στέλνονται από συνήθεια, αλλ’ από ανάγκη· όλες οι κάρτες που στέλνονται σε αγαπημένους μας, αλλά προπαντός αυτές που φτάνουν στους ξενιτεμένους μας, μεταφέροντας και το άρωμα της Πατρίδας, που είναι γι’ αυτούς μάνα ιερή κι αξεπέραστη.
Χριστούγεννα είναι κι οι ευχές οι βγαλμένες μέσ’ από καρδιές που ξεχειλίζουν από αγάπη· ευχές που απευθύνονται όχι μονάχα σε κείνους που αγαπάμε, αλλά και στους πιο μακρινούς. Είναι οι ευχές που απευθύνονται το ίδιο θερμές και σ’ όσους μας έχουν στενοχωρήσει ακόμα και πολύ. Μόνο που στην περίπτωση αυτή εκπορεύονται με συγκατάβαση· βλέπετε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν ξέρουν όλοι ν’ αγαπούν….
Καλά κι αληθινά Χριστούγεννα
Από το Μαυροχώρι με αγάπη
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς στις 19/12/2013.
