Θα περάσει κι αυτό, Milena Busquets, Εκδόσεις Πατάκης
Όταν ήταν µικρή, η µητέρα της, για να την παρηγορήσει για τον θάνατο του αγαπηµένου της πατέρα, διηγήθηκε στην Μπλάνκα ένα παραµύθι για κάποιον πανίσχυρο αυτοκράτορα που κάλεσε τους σοφούς και τους ζήτησε µια φράση που να ισχύει για όλες τις πιθανές καταστάσεις. Έπειτα από διαβουλεύσεις µηνών, οι σοφοί παρουσιάστηκαν ενώπιον του αυτοκράτορα µε µια πρόταση: «Θα περάσει κι αυτό». Και η µητέρα της πρόσθεσε: «Ο πόνος και η λύπη θα περάσουν, όπως περνούν η χαρά και η ευτυχία». Τώρα είναι η µητέρα της Μπλάνκα που έχει πεθάνει. Το βιβλίο αυτό µιλά για την οδύνη της απώλειας, για τον σπαραγµό της απουσίας. Όµως απέναντι σ’ αυτή την οδύνη στέκονται οι µνήµες απ’ όσα έζησε και απ’ όσα έµαθε, και η ζωή επαναβεβαιώνεται µε δύναµη µέσα από το σεξ, τους άντρες, τις φίλες, τα παιδιά. «Η ελαφρότητα είναι µια µορφή φινέτσας. Το να ζεις µε ελαφρότητα και χαρά είναι πάρα πολύ δύσκολο» λέει η Μπλάνκα.
Μια ιστορία που κινείτε ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Προκαλεί στον αναγνώστη συγκίνηση, σκέψη αλλά και γέλιο. Το Θα περάσει κι αυτό καταφέρνει να μείνει και να στριφογυρίζει στο μυαλό και μετά το τέλος της ανάγνωσης, όπως θα έμενε η ανάμνηση μιας ξέγνοιαστης και όμορφης ημέρας στη θάλασσα, λουσμένη στο φως.
Ευτυχισμένες οικογένειες – Δημήτρης Στεφανάκης, Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν έχουν μυστικά, αλλιώς δεν είναι ευτυχισμένες». Αυτό ισχυρίζεται ο Άγης Δημητριάδης-Σέραρντ. Ο ίδιος βέβαια συντηρεί δύο σπίτια, δύο γυναίκες, δύο παιδιά, ζει ουσιαστικά δύο ζωές. Στο μεταξύ η οικογένειά του, από τις επιφανέστερες της Αθήνας, περνά δύσκολες ώρες. Ο Ρόμπερτ Σέραρντ, ιδρυτής του ομώνυμου πολυτελούς ξενοδοχείου, βρίσκεται ξαφνικά στο στόχαστρο νεαρού φοιτητή ο οποίος διεξάγει έρευνα για το κρίσιμο διάστημα 1939-1945 και απειλεί να αμαυρώσει τη μνήμη του. Όλοι δηλώνουν θορυβημένοι εκτός από τη Λήδα Δημητριάδη, τη δικηγόρο της οικογένειας, η οποία ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι κάποιος αποφάσισε επιτέλους να φωτίσει τη σκοτεινή διαδρομή του.
Ανασκοπώντας ωστόσο έναν αιώνα οικογενειακής ιστορίας, η οποία συχνά εμπλέκεται με τη διαδρομή της χώρας, η Λήδα ανακαλύπτει πως οι πάντες κρύβουν μυστικά: Πάθη ή εγκλήματα, έχθρες ή προδοσίες, όλα όσα συνθέτουν το μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένες οι «ευτυχισμένες οικογένειες». Κι αυτό είναι μια παρηγοριά…
Μια οικογενειακή σάγκα που εκτυλίσσετε παράλληλα με την ιστορία του 20ου αιώνα. Τρείς γενιές και ένας αιώνας. Μέσα από την ιστορία της οικογένεια του βιβλίου βλέπουμε ουσιαστικά μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας και πραγματικότητας στο πέρας των χρόνων. Με ύφος σαφή και άμεσο, με χιούμορ και με την ιστορία του τόπου να βρίσκεται παντού παρούσα, ο Στεφανάκης μας συστήνει το νέο του λογοτεχνικό έργο με τον σχεδόν θρασύ τίτλο Ευτυχισμένες Οικογένειες.
Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας, Emma Reyes, Εκδόσεις Ίκαρος
Τo 1969 η ζωγράφος Έμμα Ρέγιες έστειλε στον φίλο της ιστορικό Χερμάν Αρσινιέγας την πρώτη από τις είκοσι τρεις επιστολές που περιγράφουν τις σκληρές συνθήκες μέσα στις οποίες κύλησε η παιδική της ηλικία. Ο φίλος της συγκλονίστηκε από τις επώδυνες αυτές αναμνήσεις κι αποφάσισε να δείξει τα κείμενα στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο οποίος ενθάρρυνε τη Ρέγιες να συνεχίσει το γράψιμο. Η αλληλογραφία
κράτησε ως το 1997· σ’ αυτό το διάστημα, ο Αρσινιέγας κατάφερε να πάρει την έγκριση της Έμμα Ρέγιες για να εκδώσει τις επιστολές μετά τον θάνατό της.
Με μια γραφή που ξεχωρίζει για την εντιμότητα και την απουσία κάθε επιτήδευσης, η Ρέγιες αφηγείται τις αντιξοότητες των παιδικών της χρόνων στην Κολομβία στις αρχές του 20oύ αιώνα, όταν την εγκατέλειψαν μαζί με την αδερφή της σ’ ένα μοναστήρι. Χωρίς αυτολύπηση, με ευφυΐα ενηλίκου και ματιά κοριτσιού, καταφέρνει να μεταδώσει με ακρίβεια στον αναγνώστη τα συναισθήματά της.
Δυνατό και βαθιά συγκινητικό το βιβλίο Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας της Ρέγιες συντελείται από 23 επιστολές που ουσιαστικά αποτελούν κατάθεση ψυχής αλλά και ένα δημόσιο κατηγορώ σχετικά με τις ταξικές ανισότητες και τον ρατσισμό που χαρακτήριζαν την Κολομβιανή κοινωνία της δεκαετίας του 30’. Παρόλα αυτά, οι επιστολές δεν χαρακτηρίζονται από μίσος. Ο τόνος της γραφής της Ρέγιες χαρακτηρίζεται από τρυφερότητα αλλά και θλίψη.
Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ, Γιάννης Καλπούζος, Εκδόσεις Ψυχογιός
Το καινούριο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου αποτελείται από 19 διηγήματα και μια παραλογή. Με καλπάζουσα και φουρτουνιασμένη γλώσσα, για τον έρωτα, τον γενέθλιο τόπο ως παντοτινή πατρίδα, τις αποχρώσεις των ονείρων, την εξουσία της φήμης, την τραγικότητα της μοναξιάς, την κοινωνική μειονεξία, τους «επικίνδυνους» ποιητές, το βάπτισμα στο αίμα της τέχνης, τα θηρία που μας τρώνε ψυχή, νου και κορμί, τη θεία φύση και τη γυναίκα-ζωή.
Με τον μοναδικό τρόπο γραφής του, ο Γιάννης Καλπούζος αγγίζει διάφορες εποχές και τόπους και στοχάζεται. Ουσιαστικά, κάθε ένα από τα διηγήματα, αποτελεί έναν εσωτερικό μονόλογο, μια κατάθεση ψυχής. Οι ήρωες της συλλογής διηγημάτων Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ, αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, ξεγυμνώνουν την ψυχή και τις σκέψεις τους και εξομολογούνται τα συναισθήματα τους.
