Πάντα κουβαλάς μαζί σου μια ζεστή αγκαλιά και ας μη το ξέρεις. Τα’χεις 14. Τα προσέχεις όλα σαν κι αυτά. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου. Τα μάτια! Τα μάτια είναι η πιο μεγάλη και ζεστή αγκαλιά, είναι τα πιο μακριά ζευγάρια χεριά που σε σφίγγουν και δε σ’αφήνουν με τίποτα. Κάνουν τις πιο αληθινές αγκαλιές εξ αποστάσεως. Τα “πιάνεις” καρφωμένα πάνω σου, στην πλάτη σου, γυρνάς ασυναίσθητα γιατί ένιωσες το σπρώξιμό τους, το άγγιγμα τους, την αγκωνιά τους. Από εκείνη τη στιγμή ακόμα δε κατάφερες να τα ξεχάσεις. Είναι εκείνα που λαμπιρίζουν στο πιο βαθύ σκοτάδι, είναι εκείνα που δε γερνούν. Όλα θα αλλάξουν μα εκείνα χρώμα πότε. Ίσως να χάσουν λίγη από τη γλύκα τους αν τα κεράσεις πίκρα.
Η πιο τρανή απόδειξη της αλήθειας, τα μοναδικά που σου επιτρέπουν να δεις, να παρατηρήσεις, να καταγράψεις, να φωτογραφίσεις……Εκείνα που σου επιτρέπουν να φτάσεις ουρανό, μόνο αν πιάσεις χώμα. Εκείνα που σε ταξιδεύουν με μάτια κλειστά. Φλύαρα, με λεξιλόγιο πλούσιο, βρίσκουν για κάθε στιγμή, για κάθε περίσταση, για κάθε άνθρωπο την πιο κατάλληλη λέξη. Προδίδουν τα πιο μεγάλα μυστικά και τα πιο μεγάλα ψέματα. Μαρτυρούν έρωτες και απάτες. Βουρκώνουν πριν δακρύσουν, δίνοντάς σου ένα περιθώριο δευτερολέπτων να δεις πριν το δάκρυ. Κιόμως εκείνη η στιγμή είναι η πιο καθαρή, ξεπλυμένη από νερό που πηγάζει απ΄τα “μέσα” σου. Χαμογελαστά και λυπημένα σε ξεγελούν με το ίδιο δάκρυ. Δυο αλήθειες και 2 ψέματα. Μάτια! Ανοιχτά ή κλειστά δεν παύουν ποτέ να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Διαβάζουν και διαβάζονται. Περνούν τις εξετάσεις ή πιάνονται αδιάβαστα. Ανοίγουν με το φως της γνώσης και κλείνουν με το σκοτάδι της άγνοιας. Κλείνουν με τα ίδια τους τα χέρια μπροστά σ’αυτά που δεν αντέχουν.
Χρωματιστά, μοναδικά, αξέχαστα, λησμονημένα. Χιλιοτραγουδισμένα, άβγαλτα και βγαλμένα. Μα, ότι κι αν πάθουν όσο ζουν τα χέρια τους δεν τους τα κόβεις, τα απλώνουν για να χωθείς στην πιο ζεστή αγκαλιά τους. Πόσα χωρούν σε ένα βλέμμα;
Άπειρα! Τόσα όσα και στις αγκαλιές.
