Κι αν περιμένετε Ίστγουντ, Σκορσέζε, Πολάνσκι, Γκοντάρ, Χσιάο Χσιεν, Φαρχαντί, Σπίλμπεργκ, Βιρασετακούν, Κιαροστάμι, Ταραντίνο και κάμποσους ακόμα, λάθος λίστα βρήκατε.
Δύο τινά, εν συνεχεία προσθέστε κι εσείς τα δικά σας. Ένα αφορά στο overload λιστών της τελευταίας διετίας. Ένα «προσόν» εμπορικότητας έχει ο ειδικός Τύπος, ένα χαρτί να ποντάρει πάνω του σε μια εποχή που λίγοι πια διαβάζουν παραγράφους για κινηματογράφο, πρέπει να το παίξει. Δεύτερον, τα κριτήρια κύριοι και κυρίες, τα κριτήρια. Το Hollywood Reporter έχει γράψει ένα κατεβατό από αυτά και, για καλή τύχη του υπογράφοντος, μπορούν να συνοψιστούν εύκολα.
Έξι κριτικούς έχει το Hollywood Reporter, ενήμερους και λάτρεις οφείλουμε να δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας. Το κριτήριο που διαπερνά όλα τα υπόλοιπα, εκείνο που άμα τη εμφανίσει του αλλάζει άρδην και εκ βάθρων λίστες που ως σήμερα έμοιαζαν αναπαράγοντας αν θέλετε λίστες (πολύ) περασμένων δεκαετιών, το «κριτήριο των κριτηρίων» πλέον έχει όνομα: Αντιπροσώπευση. Όπερ σημαίνει ότι το από που και από ποιον προέρχεται ένα έργο έχει πλέον ειδική βαρύτητα. «Χωρά κάτι τέτοιο σε μια λίστα αισθητικών επιλογών», θα ρωτήσει κάποιος. «Και ποιος είπε ότι οι καλύτερες ταινίες πρέπει αποκλειστικά να καθρεφτίζουν αισθητικές σημασίες;», θα απαντήσει κάποιος άλλος. Ναι, η κουβέντα αυτή δεν μπορεί να γίνει εδώ. Το αποδέχεσαι και το απολαμβάνεις.
Το HR λοιπόν ψήφισε (και) με αυτό το κριτήριο, προσέχοντας να ομονοούν και οι έξι στις ταινίες που ψηφίστηκαν. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που ούτε μία ταινία προαναφερθέντων (και μη) μεγάλων δημιουργών είναι παρούσα, αυτός είναι και ο λόγος που οι ταινίες κερδίζουν τις υπογραφές σε μια γενική τάση κουλτούρας πλέον που απεγκλωβίζεται (…) από την προσωπολατρεία άλλων εποχών. Ο Σκορσέζε ήταν καλύτερος πριν αλλάξει ο αιώνα, λένε, το Million Dollar Baby δεν το αγάπησαν όλοι (Σκοτεινό Ποτάμι, Γράμματα, Torino, σας παρακαλούμε είμαστε σοβαρή έκδοση), «ποιος Σπίλμπεργκ;» διερωτήθηκαν και τα διέγραψαν όλα, κωμωδίες, περιπέτειες όλες σπίτι τους.
Οπότε: 18 στις 50 μη αγγλόφωνες, 11 σκηνοθετημένες από γυναίκες, 9 από μαύρους δημιουργούς, 6 ντοκιμαντέρ, 4 ντεμπούτα, δύο νικήτριες Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, 3 Χρυσοί Φοίνικες, 2 Χρυσοί Λέοντες και καλύτερη χρονιά το 2016 και το 2018, με 4 παρουσίες έκαστη.
Ολόκληρη η λίστα είναι εδώ, εμείς σαν αφήνουμε για ζέσταμα την πρώτη 10άδα. Άλλωστε όσοι είναι να πάρουν την κρυάδα, την παίρνουν και από την κεντρική μας φωτογραφία.
10. Get Out (2017) του Τζόρνταν Πιλ
09. 4 Μήνες 3 Εβδομάδες 2 Μέρες (2007) του Κριστιάν Μουνγκίου
08. In the Mood for Love (2000) του Γουόνγκ Καρ Βάι
07. Brokeback Mountain (2005) του Ανγκ Λι
06. Spirited Away (2001) του Χαγιάο Μιγιαζάκι
05. Mulholland Drive (2001) του Ντέιβιντ Λιντς
04. Zodiac (2007) του Ντέιβιντ Φίντσερ
03. The Gleaners and I (2000) της Ανιές Βαρντά
02. Inside Llewyn Davis (2013) των αδελφών Κοέν
01. Yi Yi (2000) του Έντουαρντ Γιανγκ
