*Η σημερινή (Παρασκευή 10/3) συναυλία διαμαρτυρίας στο Δημαρχείο Καστοριάς την επικαιροποιεί. Συμμετέχουν (με σειρά εμφάνισης): Αλέξης Γούδας, Κούπες, Φιρί – Φιρί, zΩtt (19), Bue & Self Made (Φ ΛVBS), Got, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Baildsa & Pindos Atletico, Banda Entopica.
Αν η περίπτωση της έξωσης και βίαιης σύλληψης του ξενοδόχου στην Καστοριά στις 23/2/’23 επιδίωκε να εφαρμοστεί η νομιμότητα, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο. Να απονομιμοποιήσει τα πάντα. Αίτια, αφορμές και, φυσικά, μεθόδους. Επιπλέον μας θύμωσε. Οι αφροαμερικάνικου στυλ συλλήψεις δεν είναι του γούστου μας, ευτυχώς. Ούτε οι αστυνομικοί-ράμπο.
Το επεισόδιο επανέφερε για άλλη μια φορά το τι είναι νόμιμο και τι ηθικό. Πολύ περισσότερο- γι αυτούς που αμφιταλαντεύονται ή τα ταυτίζουν- ότι το νόμιμο δεν δικαιολογείται να είναι άγριο και απάνθρωπο. Τότε δεν είναι εφαρμογή (νόμου) αλλά επιβολή. Δεν είναι νομιμότητα αλλά καταναγκασμός σε όποια τέτοια. Είναι σημαντικά διαφορετικές οι λέξεις και οι έννοιες. Αν είναι στις προθέσεις τους να τις εξηγήσουν βέβαια.
Μπροστά στα μάτια πολλών, αλλά και των γονιών, η αστυνομία συμπεριφέρθηκε απαράδεκτα βίαια και ιταμά. Κακοποίησε σε κοινή θέα έναν πολίτη, που η αντίσταση την οποία είδαμε και για την οποία κατηγορήθηκε επιπλέον, ήταν ότι (μη αποδεχόμενος την κατηγορία) δεν «συνεμορφώθη» σ το «βγες έξω» και «έλα μαζί μας». Δεν ήταν ούτε επιθετικός, ούτε επικίνδυνος ούτε βέβαια ένοπλος. Υπερασπίστηκε το δίκιο του, την αξιοπρέπειά του και τις δειλίες μας. Αυτή ήταν η «αντίστασή του κατά της αρχής» αλλά και κατά των δικαστικών κλητήρων-κατηγόρων του. Και η αντίδραση (ή η δράση;) των αστυνομικών, του κράτους, της «νομιμότητας» ποια ήταν; Γροθιά στο στομάχι για όλους μας. Η δημόσια αστυνομία μας πρόσβαλε άλλη μια φορά(ναι, άλλη μια φορά). Μας γκρέμισε, μας πέρασε χειροπέδες και μας συνέλαβε.
Η ιστορία των πλειστηριασμών και των εξώσεων είναι πονεμένη έτσι κι αλλιώς. Πατάει σε κυβερνήσεις, δικαστικές αποφάσεις, τράπεζες, διεθνείς «επενδυτές» (funds) και κλητήρες μερακλήδες. Ένα γκρίζο τοπίο στην ομίχλη της ελληνικής πραγματικότητας που βάζει απ’ το παράθυρο στο παιχνίδι και την αστυνομία. Η οποία πρέπει να «εκτελέσει τα νόμιμα». Αλλά πώς;
Χωρίς σεβασμό στους πολίτες; Αντιμετωπίζοντάς τους σαν κακοποιούς και τελευταίους εγκληματίες; Ποδοπατώντας την αξιοπρέπειά των ίδιων, των οικογενειών τους και όλων μας; Οφείλει να μας εξηγήσει, αντί να μοιράζει κατηγορίες, πώς δικαιολογείται αυτού του είδους η «βίαιη συνδρομή» και σε ποιο δίκαιο ακουμπάει.
Κι αν δεν μπορεί «να εφαρμόζει τα νόμιμα» με λογική σύγχρονου κράτους, όπως αρμόζει, είναι ευθύνη της να ψάξει και να βρει τον τρόπο να το κάνει. Καμιά βία δεν μπορεί να δικαιολογείται στο όνομα της δικαιοσύνης. Το νόμιμο, και άρα το δίκαιο, δε μπορεί να μην είναι ειρηνικό και πολιτισμένο.
Σε κάθε περίπτωση, μια αστυνομία ανεπαρκής ή επικίνδυνη είναι σίγουρα μια αστυνομία που δεν μας ταιριάζει.
