Αν έχεις συνδυάσει τη Γιορτή της Μητέρας με εντυπωσιακά μπουκέτα λουλουδιών, αγκαλιές και φιλιά, δώρα ειδικά για εκείνη και γλυκανάλατες κάρτες που εύχονται Χρόνια Πολλά! στην Αγία Μητέρα, υπάρχει κάτι που ίσως δεν ξέρεις ή ξεχνάς.
Η μητρότητα συνοδεύεται από πολλά λάθη και κυρίως πολλές ενοχές. Καμία μητέρα δεν είναι τέλεια, ούτε αγία και καμία δεν πρέπει να είναι. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή βλέπει τις προτεραιότητές της να αλλάζουν και είναι καιρός να κατεδαφιστεί το πρότυπο της τέλειας μητέρας.
Στο πλαίσιο αυτό, ρωτήσαμε τρεις μητέρες, μία ψυχολόγο, μία parent coach και μία καθηγήτρια, που ασχολούνται όλες με τα παιδιά και τη γονεϊκότητα και λόγω της επαγγελματικής τους ιδιότητας, ποια είναι η δική τους ατέλεια. Το δικό τους ελάττωμα που, ενώ γνωρίζουν ότι έχουν σε σχέση με τα παιδιά τους, δεν μπορούν να σταματήσουν εύκολα.
Όλες κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη της αυτογνωσίας και το εκθέτουν σήμερα, με αφορμή της Γιορτή της Μητέρας. Όλες ξέρουν ότι είναι ελλιπείς, αλλά χάρη στα παιδιά τους και την ανάγκη τους να τους προσφέρουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, προσπαθούν καθημερινά.
Μαρτυρία #1: Από την ανισχυρότητα στην (υπερ)προστασία
Ο γιος μου είναι για τα καλά πλέον στην εφηβεία, 15 χρονών, και ως εκ τούτου έχω κληθεί αρκετές φορές μέχρι τώρα να διαχειριστώ τις δικές μου ανάγκες με τέτοιο τρόπο που δεν θα γράψουν πάνω του μέσα από τις συμπεριφορές μου.
Θέματα σωματικής ασφάλειας και υγείας δεν με ζόρισαν ποτέ – δεν φοβήθηκα ιούς, πεσίματα, σπασίματα – ίσως γιατί κι εγώ ανατράφηκα να είμαι σκληραγωγημένη και τα θεωρώ όλα αυτά φυσιολογικά. Αυτό που πάντα με φοβίζει είναι η συνθήκη εκείνη στην οποία δεν μπορώ να βοηθήσω.
Με λίγα λόγια, αυτό που περισσότερο με έχει προβληματίσει και προσπαθώ να δουλέψω με τον εαυτό μου από τότε που έγινα μαμά είναι η δική μου ανισχυρότητα.
Ανισχυρότητα νιώθω όταν π.χ. βγαίνει βράδυ μόνος με τους φίλους του, ότι αν συμβεί κάτι δεν θα μπορώ να τον προστατέψω. Ειδικά τον πρώτο καιρό, ένιωθα αγωνία και ανησυχία. Άρχισα να του επιτρέπω δειλά-δειλά να βγει, στην αρχή εδώ γύρω, με φίλους που γνώριζα, νωρίς το απόγευμα.
Αισθανόμουν ότι αν έπραττα έτσι και περιόριζα το παιδί, περιόριζα και τον κίνδυνο που ένιωθα να συνυπάρχει στο άγνωστο. Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι ψευδαίσθηση και δεν έχει καμία λογική βάση. Κι όσο προχωρούσε ο καιρός, η ικανότητα του παιδιού μου να φέρει εις πέρας την αποστολή εξόδου, τον δικαίωνε.
Είναι τεράστιο μάθημα για εμένα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα κι ότι δεν μπορώ να τον έχω σε γυάλα, αλλά καλύτερα είναι να τον βοηθήσω να μεγαλώνει και να ωριμάζει βήμα-βήμα, επιτρέποντάς του να αναλάβει ευθύνες για τον εαυτό του.
Όταν με κυριεύει αυτή η αίσθηση ανισχυρότητας, η οποία εντείνεται όσο μεγαλώνει και αυτονομείται το παιδί μου, είναι που οδηγούμαι, στο λάθος, στο να γίνομαι μερικές φορές (υπερ)προστατευτική. Όπως λέω και στους γονείς με τους οποίους συνεργάζομαι αυτό δημιουργεί κάποια θέματα, όπως την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την αδυναμία ανάληψης ευθύνης και στη συνέχεια της ίδιας της ενηλικίωσης.
Παρόλο που μπορεί να μην μου αρέσει, καθημερινά δουλεύω με τον εαυτό μου για να συγκρατώ αυτή την ορμή, που αυτόματα ξεπηδάει από μέσα μου και με ωθεί σε συμπεριφορές που δεν βοηθούν το παιδί μου, ούτε την επικοινωνία μας.
Και τότε πράττω όσα συμβουλεύω: επιλέγω να λειτουργήσω συνειδητά, να σταματήσω τον εαυτό μου και να μην (υπερ)προστατέψω, αλλά αντίθετα να δώσω ευκαιρίες στο παιδί μου να μεγαλώσει, να γίνει υπεύθυνος και να γίνει ενήλικας.
Θυμίζω στον εαυτό μου συνειδητά αυτά που συμβουλεύω και σε άλλους γονείς, και λέω μέσα μου έχει μεγαλώσει, είναι έτοιμος γιατί έχει χτίσει εμπειρίες που τον έφεραν εδώ, εμπιστεύσου τον, εμπιστεύσου τον εαυτό σου και τη δουλειά που έχεις κάνει μαζί του τόσα χρόνια. Γιατί τελικά από εκεί ξεκινάνε όλα, από το να μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου ότι έχω κάνει καλή δουλειά με το παιδί μου από όταν ήταν μωρό, ότι έχουμε χτίσει καλή σχέση, και με εμπιστεύεται και εκείνος.
Και κάπως έτσι πορεύομαι τώρα στην εφηβεία, από τη μία ενθυμούμενη τι έκανα εγώ τότε και ποιες ανάγκες με καθοδηγούσαν, και από την άλλη, εκπαιδεύοντας καθημερινά τον εαυτό μου στο να επιτρέπω στον γιο μου να μεγαλώνει, κάπως σαν να μαθαίνω μία νέα δεξιότητα την οποία δεν γνώριζα μέχρι τώρα.
Είναι μαγικό το πώς όταν εγώ μπορώ και συγκρατούμαι, ο ίδιος ψηλώνει 10 πόντους με κάθε νέο του κατόρθωμα, π.χ. έξοδος, ραντεβού, κατάληψη, τριήμερη εκδρομή! Άλλωστε, αναρωτιέμαι συχνά, τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από το να τον εμπιστευτώ να μεγαλώσει και να μεγαλώνω κι εγώ μαζί του;
Η Χριστιάνα Γερμανού MSc είναι ψυχολόγος, που ασχολείται με τη συμβουλευτική ψυχολογία, την οικογένεια και την προσωπική ενδυνάμωση.
Μαρτυρία #2: Αναζητώντας την ψυχραιμία
Το δικό μου λάθος ή για να το θέσω πιο σωστά, η αδυναμία που έχω είναι να διαχειρίζομαι με ψυχραιμία, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μου, το γεγονός ότι ανεξαρτητοποιούνται και άρα περνάνε χρόνο μακριά από εμάς.
Ενώ λοιπόν είμαι από τη φύση μου πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος και επιδιώκω να περάσω το ίδιο μήνυμα και στα παιδιά μου, πολύ συχνά με καταβάλλει το άγχος να μην πάθουν κάτι, να είναι καλά, να μην συμβεί το οτιδήποτε και χάνω την ψυχραιμία μου…
Κάνω τις πιο άσχημες σκέψεις και προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μην φέρω τον πανικό, όταν για παράδειγμα μπορεί κάποιο από τα παιδιά να μην σηκώσει το κινητό. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ανησυχία μου είναι πολύ κουραστική και για μένα, καθώς είναι στιγμές που μπορεί να νιώθω εξαντλημένη μόνο από τις ίδιες μου τις σκέψεις. Ταυτόχρονα είναι και αρκετά ενοχλητική για τα ίδια τα παιδιά, γιατί τους δημιουργεί ένα άγχος το οποίο δεν τους χρησιμεύει προφανώς πουθενά.
Ευτυχώς μέσα από τη δουλειά που έχω κάνει στο ρόλο μου ως γονιός τα τελευταία χρόνια, μπορώ και διαχειρίζομαι καλύτερα τέτοιες καταστάσεις (όχι πάντα!). Προφανώς και αγχώνομαι, αλλά προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα με ψυχραιμία και κυρίως να θυμάμαι ότι έχω εμπιστοσύνη στα παιδιά μου.
H Εύη Σταθάτου είναι πιστοποιημένη parent coach.
«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΩ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΞΕΠΗΔΑΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΩΘΕΙ ΣΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ».
Μαρτυρία #3: Η ελαστικότητα του να μένεις πάντα… παιδί
Ως μαμά διδύμων τα λάθη μου είναι πολλαπλάσια κι όταν τα δίδυμα είναι διαφορετικού φύλου, τότε χάνεις το μέτρημα! Αυτό όμως που με χαρακτηρίζει, όσα παιδιά κι να είχα, είναι το πόσο ελαστική είμαι και πόσο τους επιτρέπω να με χειρίζονται.
Φυσικά αυτό συμβαίνει ασυνείδητα. Επειδή μου αρέσει να αντλούν ευτυχία από στιγμές κι όχι απαραίτητα από υλικά αγαθά, είμαι ελαστική για παράδειγμα στο να μείνουν σπίτι και να μην πάνε σχολείο με ένα γκουχ, να διαβάσουμε ένα ακόμη παραμύθι, να κάτσουμε κι άλλο λίγο στη βόλτα, να παίξουν άλλο λίγο στο κινητό και η λίστα δεν τελειώνει…
Το αποτέλεσμα; Εγώ ένα ψυχολογικό ράκος κι εκείνα ολοένα και πιο απαιτητικοί τύραννοι! Είναι όμως τόσο έντονο μέσα μου ότι αυτές είναι στιγμούλες πολύτιμες, οι κοινές μας αναμνήσεις, ότι θα τελειώσουν σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσουν, που κάνω λίγο κουράγιο ακόμη.
Αυτό φυσικά έχει ένα κόστος: στοιχίζει σε χρόνο από κάτι που θα έκανα είτε για τον εαυτό μου είτε μαζί με τον σύντροφό μου. Κάθε φορά λέω ότι πρέπει να το μαζέψω και να βρω τη χαμένη ισορροπία μέσα μου, αλλά τελικά αυτή είναι η δική μου ανάγκη να μείνω για πάντα ένα παιδί, αυθόρμητο και αθώο.
Το ξέρω πως με αυτή μου τη στάση τα κάνω κακομαθημένα και απαιτητικά, να μην μπορούν να συμβιβάζονται με το λίγο, αλλά κι εμάς που μας έμαθαν να είμαστε αυτάρκεις, παλεύουμε με τους ψυχαναγκασμούς μας.
Πάντα έχω στο νου μου ότι τα παιδιά αγαπάνε εμάς, όχι εκείνη που δίνει το πιο υγιεινό κολατσιό -και καλά κάνει-, ούτε εκείνη που είναι γυμνασμένη -και καλά κάνει-, ούτε εκείνη που τα προλαβαίνει όλα και είναι πάντα στην πένα -και καλά κάνει- και άλλες τόσες τέλειες μαμάδες! Αγαπάνε εμάς όπως είμαστε, όπως τα αγαπάμε κι εμείς όπως είναι, γιατί πολύ απλά εμείς είμαστε οι μαμάδες τους.
Η Αρτεμισία Μεγάλου είναι φιλόλογος και δημιουργός του 3estiazo.
*ow.gr
