Την λένε Μelentini και ζει μέσα απο τα τραγούδια της

Η Μelentini γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Εθνικό και στο Διεθνές Ωδείο Αθήνας πιάνο, τρομπέτα και ανώτερα θεωρητικά. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, στο τμήμα αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, την οποία εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη μουσική διδασκαλία.

Εργάστηκε στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγήτρια μουσικής και δασκάλα αρμονίου/ πιάνου.Μαζί με τον Wris Orfeus είναι ιδρυτικά μέλη του ανεξάρτητου ηλεκτρονικού σχήματος Sequence Theory Project οι οποίοι μετρούν δύο ψηφιακά LP albums στο ενεργητικό τους (“Τoyland”, 2010/ “The collapse of civilization”, 2012), ένα Εp (A head full of road, 2016,) μουσική για ταινίες μικρού μήκους σύγχρονου χορού, μουσική για παραστάσεις και soundtracks.

To τραγούδι της “Gone are the days” επιλέχθηκε από τον Guardian ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια ανάμεσα σε 40 χώρες για τον Μάρτιο του 2013.

Έχει τραγουδήσει και γράψει στίχους για παραγωγές των Blue Square στα κομμάτια “Nightkisser” και “Βlind Colors of the Soul”, το οποίο συμπεριέλαβε ο θρυλικός παραγωγός Paul Cheeba (Morcheeba) σε ένα μιξ της επιλογής του με τις καλύτερες γυναικείες φωνές για το κανάλι Trip Hop Nation.

Ο ιστορικής δισκογραφίας παραγωγός και μουσικός Steve Jansen, (Japan, Nine Horses, David Sylvian) την προσκάλεσε για συνεργασία στο καινούριο του άλμπουμ ”Τender Extinction” που συμπεριλαμβάνει τη συμμετοχή καλλιτεχνών όπως οι Thomas Feiner, Tim Eisenburg, Nicola Hitchcock & Perry Blake.

Το τραγούδι του δίσκου με τη φωνή της Μελεντίνης σε στίχους δικούς της και για το οποίο ηχογράφησε τρομπέτα φέρει τον τίτλο ”Sadness”.

Η Μελεντίνη τρέφοντας ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο και κυρίως για τη μουσική στον κινηματογράφο έχει εργαστεί στο θέατρο ως μουσικός, ηθοποιός και συνθέτης για τη μουσική παραστάσεων καθώς και υπογράφει τα soundtrack για τις ταινίες μικρού μήκους «Μαθήματα Οδήγησης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Καλαμάκη με τους Γιώργο Πυρπασόπουλο, Ελπιδοφόρο Γκότση και Μυρτώ Αλικάκη, «Ηer Lover» σε σκηνοθεσία Αργυρώς Κουρλίτη και τη μεγάλου μήκους ταινία του Στέργιου Πάσχου, «Αφτερλωβ», με τους Χάρη Φραγκούλη και Ηρώ Μπέζου που ολοκλήρωσε μόλις τα γυρίσματα.

Tα τελευταία χρόνια πραγματοποιεί μουσικές εμφανίσεις στο Βερολίνο, όπου ζει πλέον μόνιμα, σε συνεργασία με τον ακαδημαϊκό συνθέτη και μουσικό παραγωγό Ορέστη Γούμενο σε ένα κοινό synthwave dark pop project

Το όνομα σου από πού προέρχεται;

Είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Προέκυψε από μια έμπνευση που μου έδωσαν τα πιτσιρίκια του δημοτικού στα οποία δίδασκα μελόντικα, έκτοτε συστήνομαι έτσι.

Η σκηνή δίνει βήμα στον καλλιτέχνη να εκφραστεί και να πάρει θέση για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα;

Η σκηνή είναι μια φαντασιακή κατάσταση, μόνο ερωτήματα μπορούν να τεθούν εκεί πάνω παρά βεβαιότητες. Αν ο καλλιτέχνης βασανίζεται και τον απασχολούν αυτά τα ζητήματα θα μιλήσει αναπόφευκτα και γι’ αυτά όποτε του δοθεί ο λόγος σε μια κουβέντα. Για μένα είναι συνυφασμένα με την πραγματικότητα που ζούμε, ωστόσο η δύναμη της τέχνης είναι να μπορεί να σε πάει πέρα από την πραγματικότητα, να προκαλέσει ρήγμα μέσα σου, να σε οδηγήσει παρακάτω.

Ζεις τα τραγούδια σου; Τι σε απελευθερώνει;

Ζω μέσα από τα τραγούδια. Δύσκολα βρίσκω λύτρωση σε κάτι, ακόμα και η μουσική πολλές φορές με πνίγει, μου κάθεται στο λαιμό σα δαίμονας.

Πρόσφατα ολοκλήρωσες το soundtrack του «Άφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου και έχεις γράψει στο παρελθόν μουσική για ταινίες μικρού μήκους. Έχει διαφορά το να γράφεις μουσική για μια ταινία;

H μουσική στο σινεμά για μένα είναι μια άλλου είδους διεργασία, πολύ πιο εντατική, χρειάζεται πλήρη σύμπνοια με το σκηνοθέτη και σπουδή πάνω στο έργο και την ιδιοσυγκρασία του. Όταν μιλάμε σαφώς για προσωπική ταινία και όχι για ένα καθαρά προϊόν κατανάλωσης. Στον κινηματογράφο τα πράγματα έχουν κάτι άχρονο, η ηθοποιοί δεν ακούν τη μουσική , όπως αντίθετα στο θέατρο, οπότε υπάρχει αυτή η σχιζοφρενική συνθήκη, ότι δηλαδή η μουσική είναι ένας παράλληλος κόσμος. Αυτό απαιτεί θαρρώ πολύ σκέψη. Ο Πάσχος που είναι ένας ιδιοφυής νέος σκηνοθέτης, κυρίως γιατί μπορεί να κάνει θαύματα με το τίποτα, 2 ηθοποιοί/ένα σπίτι εν προκειμένω, είχε πολύ καλή αίσθηση του πώς μπορεί να συμβεί αυτό και δουλέψαμε πάνω σε έναν κοινό άξονα σε όλες τις σκηνές που υπάρχει πρωτότυπη μουσική.

Σε «γνωρίσαμε» καλύτερα μέσω του soundtrack που έγραψες για την ταινία μικρού μήκους «Her lover» της Κοζανίτισσας Αργυρώς Κουρλίτη, πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

H Αργυρώ είχε δανείσει τη φωνή της απαγγέλλοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου “μαμά” σε μια μίνι σειρά από βίντεο/αναγνώσματα του Γιώργου Ευθυμίου, στο ίδιο βίντεο έκανα τη μουσική επένδυση και έτσι ήταν η γνωριμία μας, χημική και από απόσταση. Όταν η Αργυρώ ολοκλήρωνε τα γυρίσματα της μικρού μήκους ταινίας της ”her lover” μου ζήτησε να συνεργαστούμε και δουλέψαμε όντας εγώ στο Βερολίνο και το συνεργείο στην Κοζάνη. Η Αργυρώ είναι από τους καλύτερους και πιο τυπικούς επαγγελματίες που έχω συνεργαστεί ποτέ στην Ελλάδα.

H μπάντα σου είναι οι «Running Blue Orchestra». Θέλεις να μας τους συστήσεις;

Είναι πολύτιμοι συνεργάτες, και θα αρχίσω με τον Κωστή Αντωνίου που είναι πιστός μπασίστας και ένας από τους στενότερους φίλους μου, παίζουμε μαζί εδώ και 11 χρόνια, ξεκινήσαμε σε ένα ska punk σχήμα και αργότερα συνεχίσαμε μαζί με τους Sequence Theοry Project και τώρα με τους rbo.Ο Βασίλης Ντοκάκης είναι στα σύνθια, στα φωνητικά και την ηλεκτρική κιθάρα, πολύ χαρισματικός άνθρωπος με ό,τι καταπιάνεται(φωτογραφία, ήχο, βίντεο) και ο Χρήστος Βίγκος στα τύμπανα και φωνητικά. Μέλη αγαπημένα και σημαντικά έχουν υπάρξει επίσης ο τσελίστας/κιθαρίστας Σπύρος Βρυώνης, ο Λάμπρος Λαπίνας(φαγκότο) που βρίσκεται για Master στη Βαϊμάρη και ο ντράμερ Νίκος Παγώνης.

Μπορείς να μας εξηγήσεις τη διαδικασία μελοποίησης και τελικά της ηχογράφησης των τραγουδιών σου;

Αν ήξερα να το εξηγήσω δε θα είχε τίποτα το ξεχωριστό , θα καταντούσε τόσο ορατό σα να σας εξηγούσα πώς κατασκευάζονται οι ζάντες αυτοκινήτων.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;

Είναι κάτι που θα ακουστεί πολύ βαρετό σε όποιον το διαβάζει αλλά στ’ αλήθεια δεν έχω άλλες ασχολίες ενδιαφέρουσες . Αυτό που κάνω όταν έχω χρόνο είναι ταξινόμηση, αυτή είναι η αγαπημένη μου ασχολία, όχι στο σπίτι, σε λίστες, μου αρέσει να ταξινομώ τα βιβλία με σειρά που τα έχω διαβάσει ή βάση κάποιας άλλης κατηγορίας, ταξινομώ βιογραφίες προσωπικοτήτων στον υπολογιστή μου , ή φακέλους με φωτογραφίες και gif που έχω κατεβάσει από το ιντερνέτ, άρθρα με βάση τη θεματική τους, λίστες μουσικής, με υποκατηγορίες, ταινίες που έχω δει ή θέλω να δω. Αλλά πάντα καταφέρνω και έχω ένα χάος από αρχεία που μου παίρνει καιρό να τα ταξινομήσω. Μάλλον γι’ αυτό ασχολούμαι συχνά με αυτό.

Ποια άλλη μορφή τέχνης σε συγκινεί;

Το θέατρο . Αυτό που καταφέρνουν κάποιοι ξεχωριστοί ηθοποιοί επί σκηνής, να μπορούν να σου ξεριζώνουν τα πάντα μέσα σου δίνοντας ζωή σε αριστουργήματα την ίδια στιγμή που αναπνέετε σε ένα χώρο τον ίδιο αέρα είναι συγκλονιστικό. Κι έτσι αυτό σε τοποθετεί τεχνηέντως σε μια άλλη σφαίρα, ή αυτούς. Και το σινεμά με συγκινεί, η φωτογραφία στο σινεμά.

Η μουσική βάζει τάξη στο χάος;

Όχι, τίποτα δε βάζει τάξη στο χάος. 🙂 H μουσική είναι ανάμνηση, είναι ένα φως, μια εστία για να μαζεύονται όλοι γύρω από αυτό. Αν μη τι άλλο, η μουσική ενώνει.

Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών; Θα σου λέω μουσικούς – συγκροτήματα και θα μου λες το πρώτο κομμάτι ή λέξη που σου έρχεται στο μυαλό!

Μάνος Χατζιδάκις Xαρταετό

Nick Cave Tα φτερά του έρωτα

Cayetano Detective story

Μάρκος Βαμβακάρης Tο μινόρε της αυγής

Sigur Ros Γιουσάιλο

The doors Αντίπαρος

Σωτηρία Μπέλλου Ψυχή

Portishead Magic doors

Björk Mουσείο

Φοίβος Δεληβοριάς Οικοδεσπότης

Βρείτε την Μelentini:

www.facebook.com/melentini.band