Ο Βασίλης Λότσιος μας ξεναγεί στον κόσμο της φωτογραφίας και της δικής του πραγματικότητας που δημιουργεί με κάθε μαγικό κλικ της μηχανής του. Μας «φυλακίζει» με τις εικόνες του και τις απόψεις του που ανταποκρίνονται σε ένα άνθρωπο της νέας γενιάς. Ένα ταλέντο, που το πρωί δουλεύει για την επιβίωση του και μόλις τα φώτα του γραφείου σβήσουν «αλωνίζει» με τον φακό του. Τριγυρνά στην πόλη, αιχμαλωτίζει και καταγράφει όσα εμείς οι υπόλοιποι επιμελώς ή όχι ξεχνάμε να παρατηρούμε.
«Η ανάγκη γιαφωτογραφία είναι καθημερινή. Πηγάζει από μέσα μου, θέλω να βγω, να περπατήσω άσχετα αν βγάλω κάτι ή όχι» αναφέρει.
Δείτε τι άλλο μοιράστηκε μαζί μας στη συνέντευξή του.
Πότε κατάλαβες ότι ήθελες να γίνεις φωτογράφος;
Από μικρός έπαιρνα την μηχανή του πατέρα μου για να φωτογραφίζω.Ξεκίνησα να φωτογραφίζω το καλοκαίριτου 95. Η πρώτη μηχανή μου ήταν μια πολύ μικρή Ζενίθ από την λαϊκή αγορά που κόστιζε τρεις χιλιάδες δραχμές. Δούλεψα έναν ολόκληρο χρόνο, στερήθηκα πολλά πράγματα για να αγοράσω την αναλογική μου φωτογραφική μηχανήπου κόστιζετότε 365 χιλιάδες δραχμές. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε η λειτουργία του εργαστηρίου φωτογραφίας του Δήμου, έτσι πήγα για να μάθω το τεχνικό κομμάτι της φωτογραφίας.
Τι σου αρέσει να φωτογραφίζεις, ποιο είναι το φωτογραφικό σου στυλ;
Είμαι φωτογράφος δρόμου, τα πορτραίτα του δρόμου και το αστικό τοπίο είναι πράγματα που μου αρέσει να τραβάω. Μου αρέσει επίσης να παρακολουθώ τους ανθρώπους εν ώρα εργασίας, στην βόλτα τους.
Τι σε κάνει να τραβήξεις μια φωτογραφία;
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος έχει φοβερή ενέργεια. Είμαι κυρίως ανθρωποκεντρικός.Ακούω τους ανθρώπους.Οι άνθρωποι είναι οι ιστορίες τους. Τα μάτια τους, το βλέμμα τους, οι ρυτίδες του προσώπου τους…. Όλα αυτά πρέπει να τα ακούσουμε και να τα αποτυπώσουμε. Φωτογραφίζω οτιδήποτε στο οποίο εντοπίζω την παρεμβολή του ανθρώπου. Με ενδιαφέρει επίσης η φύση που μπαίνει μέσα σε ένα τοπίο.
Ο φωτογράφος παγώνει την σωστή στιγμή ενστικτωδώς. Η φωτογραφία δρόμου δηλώνει την στιγμή, αυτό που πάει να γίνει. Η επιτυχία ενός φωτογράφου είναι να αφήνει μια συνέχεια στο μυαλό τουθεατή. Η ιστορία που συνεχίζεται μέσω της στιγμής που πάγωνεις είναι το ζητούμενο.
Η φωτογραφία δηλώνει μια ιστορία;
Η φωτογραφία είναι μια ψευδαίσθηση. Ένα καρέ από κάτι που συμβαίνει. Παγώνεις ένα καρέ μιας στιγμής. Δημιουργείς μια ιστορία μέσα σε μια ιστορία.Μια πανοραμική φωτογραφία αν την κόψεις μπορεί να δημιουργήσεις άλλες τρεις ακόμη διαφορετικές ιστορίες. Περπατώ μέσα στους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει να τους νιώσω, να ταυτιστώ μαζί τους, να τους καταλάβω,να τους γνωρίσω ώστε να δώσω και έναν διαφορετικό τόνο στην φωτογραφική στιγμή. Ένας φωτογράφος πρέπει να γίνεται ένα με το περιβάλλον που επιλέγει να φωτογραφίσει.Βρέθηκα κάποια στιγμή στα Κορέστια στην Καστοριά. Το χωριό αυτό ήταν εγκαταλειμμένο.Εκεί βρήκα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που είχαν βγάλει τα πρόβατα τους. Μιλήσαμε για ώρες και έβγαλα μόνο μια φωτογραφία που όμως έδωσε και όλη την ιστορία και την αφήγηση που προηγήθηκε.Αυτό ζητάω, το κυνήγι της εικόνας σαν δημιουργία και όχι σαν αποτέλεσμα.
Τι θέλεις ο κόσμος να αντιληφθεί μέσα από τις φωτογραφίες σου;
Πόσο όμορφη είναι τελικά μια στιγμή! Μια φωτογραφία πόνου μπορεί να δώσει ελπίδα. Η φωτογραφία σου μιλάει. Το ζητούμενο είναι να ζήσεις μια δυνατή ιστορία μέσα από μια φωτογραφία. Να βιώσεις, να νιώσεις. Όπως εγω συγκινούμαι, χαίρομαι, ίσως και να κλαίω καμιά φορά θέλω τα ίδια συναισθήματα ναμεταδώσω στον κόσμο.
Φίλμ ή ψηφιακό;
Ασχολούμαι ακόμη με το φιλμ. Οι ψηφιακές φωτογραφικές μου δίνουν την αίσθηση ενός φωτορεπορτάζ. Θεωρώ το φιλμ και το ψηφιακό δυο εντελώς διαφορετικά μέσα. Το ψηφιακό είναι τέλειο, κρυστάλλινο, σωστά φωτισμένο ίσως και μη αληθινό. Το φιλμ θα δώσει την ατέλεια του κόσμου, είναι πιο κοντά σε αυτό που βλέπει το ανθρώπινο μάτι.
Ποιες είναι οι φωτογραφικές σου επιρροές;
Γιόσεφ Κουντέλκα, Νίκος Οικονομόπουλος, Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μου δημιούργησαν την ανάγκη να γίνω φωτογράφος. Έτσι ξεκίνησα την φωτογραφία δρόμου.
Πες μας δυο λόγια για το φωτογραφικό σου παρελθόν.
Το 2014-2015 συμμετείχα σαν φωτογράφος και δημιουργός βίντεο στο FashionWeekτης Νέας Υόρκης και φέτος επίσης συμμετείχα στο αντίστοιχο FashionWeekτου Μιλάνου. Εκεί έζησα από κοντά, αυτό που βλέπουμε σε κανάλια και περιοδικά, την οργάνωση, το στήσιμο, την λαμπερή εικόνα αυτού του κόσμου.Βλέπεις δυο διαφορετικούς κόσμους. Αυτόν πίσω από την σκηνή και αυτόν πάνω στην σκηνή. Αυτή είναι μια δημιουργία εικόνας.
Τι σε αφήνει φωτογραφικά αδιάφορο;
Τοπία, λουλούδια, βουνά, φύση.Δεν είναι ότι το σνομπάρω, μου αρέσει να βλέπω τέτοιες εικόνες αλλα θεωρώ πως δεν είναι για μένα. Επίσης, το ίδιο θεωρώ και για την εννοιολογική φωτογραφία (manipulation) όπου θεωρώ πωςπρέπει να είναι κάποιος πολύ καλός φωτογράφος για να στήσει μια ιστορία. Προσωπικά προτιμώ να βρω μια φωτογραφία έξω παρά να την στήσω εγώ.
Έγχρωμο ή ασπρόμαυρο;
Χρωματικά επιλέγω το ασπρόμαυρο. Θεωρώ πως δίνει μια άλλη διάσταση,με ταξιδεύει, δεν με ξεγελάει το έντονο χρώμα. Βλέπεις καλύτερα την φωτογραφία και το θέμα. Όπως είπε και ο Πλάτων Ριβέλλης αν μια φωτογραφία στέκεται ασπρόμαυρη δεν υπάρχει λόγος να την κάνεις έγχρωμη. Το μάτι μου πάει στο ασπρόμαυρο. Το προτιμώ. Κάποιοι θεωρούν το αντίθετο, κάποιοι επίσης πιστεύουν ότι το μαύρο δεν είναι χρώμα. Δεν ισχύει αυτό. Το ασπρόμαυρο είναι χρώμα, πολλές αποχρώσεις του γκρι! Το ασπρόμαυρο είναι ατμοσφαιρικό και σε τραβάει πέραν του χρωματικού στοιχείου που σε προκαλεί να κοιτάξεις.
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν καλό έναν φωτογράφο.
Να ξέρει να καδράρει,να βγάζει φωτογραφίες που σου γεμίζουν το μάτι που σε γεμίζουν συναισθήματα, σου μένουν στο μυαλό, σε ταξιδεύουν. Το ζητούμενο είναι να απολαμβάνεις την στιγμή καθώς κοιτάς μια φωτογραφία. Χρειάζεται ταλέντο. Πολλοίμπορούν να γίνουν φωτογράφοι αυτός όμως που έχει ταλέντο θα φανεί.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια όσον αφορά την δουλειά σου;
Να κάνω ταξίδια! Η φωτογραφία προϋποθέτει μοναξιά και εικόνες, αυτό φυσικά όμως προϋποθέτει επίσης χρόνο και χρήμα!
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το κομμάτι του γάμου; Τι είναι αυτό που την έκανε να ξεχωρίσει στις επιλογές σου;
Το κομμάτι του γάμου ξεκίνησε από έναν φίλο μου όταν μου ζήτησε να φωτογραφίσω τον γάμο του. Με τους γάμους ασχολούμαι επαγγελματικά σε συνεργασία με τον Θοδωρή Χλιάπα τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότερες δουλειές μας είναι με ξένους που παντρεύονται στην Ελλάδα. Είναι μια πολύ όμορφη δουλειά αν και στην αρχή μπορεί να σνόμπαρα φωτογραφικά μια τέτοια στιγμή. Σε έναν γάμο όμως καταγράφεις την ωραιότερη στιγμή ενός ζευγαριού, την ευτυχία, τον έρωτα. Αυτοί οι άνθρωποι σου ζητούν και σε εμπιστεύονται να καταγράψεις την ευτυχία τους, με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι μέρος αυτού. Οι στιγμές είναι πολύ δυνατές.
Ποια φωτογράφιση γάμου δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου και γιατί;
Ο πιο δυνατός και ωραιότερος γάμος ήταν στο Τρίκερι Βόλου στον γάμου μιας Ελληνοβρετανίδας και ενός Βρετανού. Ο γάμος αποφασίστηκε να γίνει Ορθόδοξοςέτσι την Παρασκευή ο γαμπρός βαπτίστηκε στην παραλία γιατί ήταν καθολικός και το Σάββατο πραγματοποιήθηκε ο γάμος. Το ζευγάρι ζήτησε βαλκανικούς ρυθμούς έτσι τους πήγαμε το Κοζανίτικο τακίμι. Η πλατεία γέμισε με ντόπιους και όλο το χωριό γλεντούσε με τα χάλκινα. Μια πολύ δυνατή και συγκινητική στιγμή από την αρχή ως το τέλος.
