Προσελέντη Νικολίνα
Μέσα από την δυνατότητα της δυσδιάστατης αποτύπωσης που δίνεται από την φωτογραφία, ο καλλιτέχνης είναι ο μάγος που μπορεί μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων να παγώσει την στιγμή στον χρόνο, έχει την δυνατότητα της καθηλωτικής αποτύπωσης των πραγμάτων στον χώρο όπως και τον απόλυτο έλεγχο του χρόνου .
Η στιγμή της τελευταίας πνοής, η αύρα που κυριεύει τον χώρο εκείνην την ώρα, το άνοιγμα και το κλείσιμο των ματιών, η συνειδητοποίηση του γεγονότος… είναι στοιχεία λειτουργίας της φωτογραφικής μηχανής και του θανάτου .
Τι μπορεί όμως να προκύψει μέσα από τον συνδυασμό μίας τεχνικής λειτουργίας και μίας μακάβριας στιγμής ;
Απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε να είναι, η απεικόνιση του ίχνους της ουσίας που υπήρχε και ζούσε και πλέον έχει φτάσει στην απουσία και ίσως την μετουσίωση . Έτσι λοιπόν ξεκινά ένα ταξίδι σκέψεων για την πραγματική δημιουργία ενός αποτελέσματος .
Όταν μία μορφή πεθαίνει τα υπόλοιπα εν ζωή όντα την θυμούνται στον χώρο μέσα από κάποια χαρακτηριστικά που αυτή είχε αφήσει, συνήθως ένα από αυτά είναι το που σύχναζε μέσα στον χώρο, τα ρούχα που φορούσε όπως επίσης και τα μονοπάτια της κίνησης που άφηνε πίσω της .
Αυτό που κρατά ζωντανή την απουσία είναι η μνήμη αυτής . Η μνήμη είναι η πηγή της ζωής.
Μέσα από αυτή το άτομο μπορεί να ζήσει να κινηθεί στον χώρο, να δημιουργήσει μία δική του ιστορία και να την κρατήσει.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος γεννιέται ξεκινά ένα ταξίδι αναμνήσεων …το πρώτο κλικ γίνεται στην αίθουσα του νοσοκομείου και το τελευταίο δεν το γνωρίζει κανείς… Η φωτογραφία λοιπόν είναι ένα μέσο που εξυπηρετεί στην καταγραφή της ζωής και υπενθυμίζει καλές αλλά και κακές στιγμές σε αυτή.
Πως όμως μπορούμε να καταγράψουμε την κίνηση της ζωής με ένα μέσο που προσφέρει μόνο την δυσδιάστατη αποτύπωση των πραγμάτων ;
Ίσως αυτό να γινόταν μέσα από την συλλογή των φωτογραφιών, για παράδειγμα , το πρώτο δόντι, τα πρώτα γενέθλια είναι σημεία εκκίνησης της καταγραφής αυτής, η οποία συνεχίζει όπως αναφέρθηκε, και κανείς δεν ξέρει που και πότε θα σταματήσει .
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω λοιπόν, οι σκέψεις και τα ερωτήματα αυτά γίνονται έργο . Ανάγκη θα το έλεγε κανείς, το να βρεθούν απαντήσεις πρακτικές που θα ικανοποιούν τον εγκέφαλο και το συναίσθημα που έψαχνε τρόπο διαφυγής από το σώμα . Έτσι δημιουργείται και το τελικό αποτέλεσμα το οποίο αποκαλύπτει την ουσία χωρίς όμως την παρουσία και ταυτόχρονα αποτελεί ίσως το τελικό σημείο καταγραφής της κίνησης της ζωής αφού η ύπαρξη γίνεται απουσία και ύστερα αποτύπωση .
Και στο τέλος τι μένει;
Μία φωτογραφία μέσα σε μία παλιά κορνίζα, ξεχασμένη σε ένα κομοδίνο ή σε μία βιβλιοθήκη ή ακόμα και πεταμένη σε ένα κουτί με άχρηστα, που κάνει τις γλυκές και πικρές αναμνήσεις να αναβιώνουν… όμως εκεί υπάρχει ένα μέρος ή ένα πρόσωπο …
…παρόν αλλά απών.
Η Προσελέντη Νικολίνα γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 2001, είναι φοιτήτρια του 3ου έτους στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην πόλη της Φλώρινας. Με τον κλάδο των τεχνών ασχολείται τα τελευταία 9 χρόνια και δίνει έμφαση στην φωτογραφία, το art installation όπως και την ζωγραφική . Το ενδιαφέρον της γίνεται πιο έντονο γύρω από την αποδόμηση της ουσίας και την δημιουργία νέων αποτελεσμάτων τα οποία ενεργοποιούν και αυτά με την σειρά τους καινούργια. Οι σχέσεις που προκύπτουν από των συνδυασμό γεωμετρικών σχημάτων, μορφών, υφών, χρωμάτων και αποχρώσεων είναι στοιχεία που την κεντρίζουν. Το σπάσιμο της φόρμας, η αμφισβήτηση της ύπαρξης και η πολύπλευρη χρήση των αποτελεσμάτων της, φανερώνονται στα φωτογραφικά και εικαστικά της αποτελέσματα.
