Από τότε που άρχισα να ταξιδεύω στον κόσμο, κάθε φορά επιστρέφω στο σπίτι μου, γεμάτη ευγνωμοσύνη για την καλή μου τύχη και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει ένα ταξίδι πετυχημένο. Πέρασα ωραία επειδή ήμουν με καλούς φίλους; Επειδή επισκέφθηκα ενδιαφέροντα μουσεία και ωραία μέρη; Ναι, ενδεχομένως αυτά να είναι κάποια από τα στοιχεία που συντελούν ώστε να πεις τελικά πως το ταξίδι σου ήταν όμορφο. Αυτό όμως που κάνει ένα ταξίδι μοναδικό, αυτό που κάνει έναν τόπο να ξεχωρίζει και να μένει ανεξίτηλος στην καρδιά σου, είναι οι άνθρωποί του. Και το Εκουαδόρ είναι ένας από αυτούς.
Άνδεις
Αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τη χώρα ξεκινώντας από την πρωτεύουσα, το Κίτο. Στα 2850 μέτρα είναι η δεύτερη πιο ορεινή πρωτεύουσα στον κόσμο μετά τη Λα Παζ της Βολιβίας. Η καλύτερη φυσική λύση για γρήγορη ανακούφιση από τη νόσο του υψομέτρου είναι τα φύλλα κόκας που τα πίνουμε σε τσάι. Εναλλακτικά βρίσκουμε κόκα στις υπαίθριες αγορές σε μορφή καραμέλας ή ακόμη και σε υγρό για μασάζ.
Στο Κίτο επισκεπτόμαστε το Mitad del mundo, το μέρος όπου νοητά περνάει ο Ισημερινός της Γης, το σημείο μηδέν . Μια κίτρινη γραμμή δηλώνει πως στο σημείο αυτό ο πλανήτης μας χωρίζεται σε δυο ημισφαίρια. Εκεί υπάρχουν ξεναγοί οι οποίοι μιλούν γα την ιστορία των Ίνκας και εξηγούν κάποια φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν πάνω στη γραμμή του Ισημερινού, όπως για παράδειγμα ότι μόνο στο σημείο αυτό μπορείς να στερεώσεις ένα αβγό πάνω σε ένα καρφί.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα αντικρίζουμε το Κοτοπάξι ,ένα από τα υψηλότερα ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο. Εκεί γνωρίζουμε τον Ολμέδο, έναν μικροσκοπικό μεσήλικα Ινδιάνο, ζωγράφο στο επάγγελμα. Μας μιλάει για την τέχνη του, την οικογένειά του και το χωριό του. Μας προσκαλεί για μια σούπα από καλαμπόκι και περπατάμε κάμποσα χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο πλίθινο σπίτι του. Η γυναίκα του και ο μικρός γιος του μας υποδέχονται με χαρά. Δεν υπάρχουν πολλά έπιπλα στο σπίτι. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα, όπως το φως και το νερό… «Μας αρέσει εδώ κι ας είμαστε φτωχικά. Εγώ μπορώ να ζωγραφίζω για την ζωή των ινδιάνων, να ακούω τη γυναίκα μου να τραγουδάει και να βλέπω τον γιο μου να μεγαλώνει κοντά στο μεγάλο ηφαίστειο»
Οταβάλο
Στο Οταβάλο, μία πανέμορφη μικρή πόλη χτισμένη στα 2500 μέτρα δίπλα στο ηφαίστειο Imbabura, υπάρχει η πιο διάσημη αγορά στο Εκουαδόρ και οι κάτοικοι φτιάχνουν και πουλούν υπέροχα υφαντά, ρούχα και γλυπτά από ξύλο.
Οι άνθρωποι φορούν τις παραδοσιακές τους φορεσιές και πραγματικά είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή. Στα βουνά η διατροφή βασίζεται κυρίως στο καλαμπόκι, στα αβγά και στα ξερά φασόλια. Ακόμη και το παραδοσιακό τους ποτό είναι και αυτό φτιαγμένο από καλαμπόκι.
Η Αμαζονία
Μετά από μία δίωρη πεζοπορία μέσα στο πυκνό δάσος της Αμαζονίας και σε υψόμετρο που κάνει την διαδρομή δυσκολότερη φτάνουμε στον μεγαλύτερο καταρράκτη της χώρας τον Pailon del Diablo. Η ομορφιά της φύσης σε όλο το μεγαλείο της. Εκεί έχουμε οδηγό τον Μάρκο, έναν Ινδιάνο και οδηγό των Άνδεων. Όταν πάω να τον φωτογραφίσω με παρακαλεί να μην το κάνω. «Οι φωτογραφίες φυλακίζουν την ψυχή, λέει, να με θυμάσαι με την καρδιά σου». Τον παρατηρούμε πώς περπατά μέσα στη ζούγκλα με τόση ευκολία δείχνοντάς μας τον δρόμο μέσα στην πυκνή βλάστηση. Μας λέει πως δεν έχει πάει ποτέ σχολείο, γνωρίζει όμως κάθε βοτάνι και μπορεί να μας μιλήσει για τα ηφαίστεια, τα ζώα και τη θέση των άστρων. «Δεν είμαι ο κυρίαρχος στη φύση, σέβομαι όλη την πλάση, θα φάω μόνο όταν πεινάω όπως κάνει και ο ιαγουάρος. Το δάσος έχει όλα όσα χρειαζόμαστε » Εκεί, μέσα στην αποπνικτική από την υγρασία ζούγκλα του Ισημερινού, γνωρίσαμε στο πρόσωπο του Μάρκο την μεγαλοσύνη της αυτάρκειας.
Ο Ειρηνικός
Όσο εντυπωσιακά κι αν είναι τα βουνά και τα ηφαίστεια των Άνδεων, έχει έρθει η ώρα να τα αποχαιρετήσουμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στις ακτές της χώρας. Πρώτος σταθμός το χωριό Αyanque από όπου νοικιάζουμε ένα μικρό ταχύπλοο με προορισμό το νησί του Ειρηνικού Isla de la Plata. Πρόκειται για ένα εθνικό πάρκο στο οποίο ζουν προστατευόμενα είδη όπως χελώνες, θαλάσσιοι ελέφαντες και εξωτικά πουλιά. Εκείνο όμως που μας συγκλονίζει είναι οι φάλαινες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας προς το νησί, βρισκόμαστε στην κυριολεξία περικυκλωμένοι από επτά φάλαινες, οι οποίες παίζουν στα ανοιχτά χωρίς να τις ενοχλεί καθόλου η παρουσία μας. Σβήνουμε τη μηχανή και τις παρατηρούμε. Έρχονται ολοένα και πιο κοντά στο ταχύπλοό μας παίζοντας με τα κύματα και κάνοντας υπέροχες φιγούρες. Αφού μας χάρισαν μια μοναδική εμπειρία συνέχισαν το δικό τους ταξίδι στον ωκεανό.
Ο επόμενος σταθμός μας είναι η περιβόητη για τους κατοίκους του Εκουαδόρ Ruta del sol , πρόκειται για μικρά παραθαλάσσια χωριουδάκια στις όχθες του Ειρηνικού. Επισκεπτόμαστε πολλά χωριά αλλά προτιμούμε να μείνουμε στο λιγότερο τουριστικό χωριό, ένα μαγικό μέρος, το Ολόν. Σε μία παραλία χιλιομέτρων υπάρχει μονάχα μία καντίνα που σερβίρει υπέροχους αστακούς, γαρίδες, τηγανητό ρύζι, μπανάνες και καρύδες… Οι νύχτες στα παραθαλάσσια χωριά του Ειρηνικού είναι ζεστές και γεμάτες από κόσμο. Τα μπαράκια ανοίγουν από νωρίς και σερβίρουν κοκτείλς από εξωτικά φρούτα. Οι παρέες ανάβουν φωτιές στις παραλίες και χορεύουν σάλσα κάτω από έναν εντυπωσιακό έναστρο ουρανό.
Σταματήστε τυχαία σε κάποιο χωριό των Άνδεων. Μην συμβουλευτείτε τον χάρτη ή το gps σας, δεν χρειάζεστε τίποτα από αυτά. Κοιτάξτε τους ανθρώπους στα μάτια και χαμογελάστε. Προσκαλέστε τους να φάνε μαζί σας ξερά φασόλια και βραστό καλαμπόκι. Δεν μιλάτε τη γλώσσα τους ούτε εκείνοι τη δική σας. Συζητήστε όμως μαζί τους. Πώς; Μην ανησυχείτε. Οι άνθρωποι του Ισημερινού διαθέτουν τον καλύτερο μεταφραστή. Την καλοσύνη.
