Επιλογή αποσπάσματος Λίλα Κύρου
Τον πιο πολύ χρόνο επαναλαμβάνεται μ’ ευκολία ο ίδιος ρυθμός του κύκλου: αφύπνιση, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες στο γραφείο ή στο εργοστάσιο, μεσημεριανό φαγητό, συγκοινωνία, εργασία τεσσάρων ωρών, δείπνο, ύπνος, όλα τούτα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο. Αλλά κάποτε εμφανίζεται ένα «γιατί» και αρχίζει το ξεκίνημα μιας πλήξης που οδηγεί στην κούραση.
Ναι, «αρχίζει», αυτό μας ενδιαφέρει γιατί η κούραση φτάνει στο τέρμα μιας ζωής μηχανικής αλλά ταυτόχρονα κινητοποιεί τη συνείδηση, την αφυπνίζει, προκαλεί συνέπειες. Ακολουθεί ο ασυνείδητος γυρισμός στην αλυσίδα ή ο αποφασιστικός αφυπνισμός στο τέρμα του οποίου υπάρχει η συνέπεια που έχει φτάσει με τον χρόνο: η αυτοκτονία ή η αλλαγή. Η κούραση έχει κάτι που σε αποθαρρύνει αλλά πρέπει ν’ αναγνωρίσω πως έχει τα καλά της γιατί με τη συνείδηση αρχίζουν τα πάντα, ενώ αυτή και μόνο έχει αξία.
Τούτες οι διαπιστώσεις δεν είναι καθόλου πρωτότυπες αλλά είναι έκδηλες κι αυτό αρκεί για να μας κάνει ικανούς, να γνωρίσουμε τον παραλογισμό στο σύνολο και στη ρίζα του. Τα πάντα ξεκινούν με τη λέξη «φροντίδα». Ο χρόνος μας δείχνει την ανοχή του, την κάθε μέρα που περνά σε μια ζωή δίχως φως. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να τον ανεχτούμε και να τον αντέξουμε κι εμείς. Η ζωή μας περνά με το μέλλον: το αύριο, το ύστερα, το όταν θα χεις την ευκαιρία, το θα αντιληφθείς με τον καιρό. Κι εφόσον υπάρχει ο θάνατος όλα τούτα είναι παράξενα.
Όμως έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει ή λέει πως είναι τριάντα χρονών. Αναγνωρίζει τη νεαρή του ηλικία αλλά ταυτόχρονα κάνει σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτόν και στον χρόνο. Παίρνει κάποια θέση μέσα του. Διαπιστώνει πως βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή κι αναγνωρίζει πως είναι υποχρεωμένος να τη διαβεί. Είναι αιχμάλωτος του χρόνου και με τρόμο βλέπει στην όψη του χρόνου τον πιο σκληρό του εχθρό. Πάντα αύριο, ποθούσε το αύριο, ενώ θα έπρεπε με όλη του την ύπαρξη να μην το θέλει. Είναι αυτή η εξέγερση της σάρκας που συνιστά τον παραλογισμό.
