της Ελένης Γκόρα
Πολλοί παραθεριστές – ανάμεσά τους και γω – ενοχλούμαστε όταν μας εύχονται, μόλις επιστρέφουμε από τα μπάνια μας “άντε και καλό χειμώνα τώρα!” και να μην έχει μπει ο Αύγουστος ακόμα. Παρόλο που η ευχή αυτή είναι αληθινή, ενδιαφέρουσα, καρδιακή και σκοτεινή, δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε και να κατσουφιάζουμε. Ο χειμώνας είναι μια αναγκαία εποχή, που μας δημιουργεί περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις. Ο χειμώνας μας κάνει να βάζουμε όλο και πιο δύσκολους στόχους όσο ωριμάζουμε. Σε άλλους αυτού του είδους οι ρυθμοί ζωής αρέσουν και σε άλλους όχι. Αν το σκεφτούμε βέβαια καλύτερα, ο χειμώνας είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Ενός ύψιστου σκοπού. Ένα καλό καλό κατακαλόκαιρο! Το καλοκαίρι νομίζω είναι μαγικό. Αφήνει τον άνθρωπο παραθεριστή να αποκαλυφθεί. Ο άνθρωπος παραθεριστής ταξιδεύει, μιλάει, επικοινωνεί, ρωτάει, ψάχνει, μαθαίνει, διαβάζει, ακούει, ιδρώνει, ζεσταίνεται, ξύνεται, φοράει μαγιό και βουτάει, κάνει σχέσεις, κόβει σχέσεις, φαντάζεται, ονειρεύεται. Όταν ο άνθρωπος παραθεριστής χαλαρώνει, αρχίζει να κάνει όλα αυτά τα πράματα που του δίνουν ενέργεια, του φτιάχνουν τη ζωή. Και μόλις πιάσουν τα πρώτα κρύα, δεν πρέπει να ξεχάσει. Πρέπει να θυμάται να είναι παραθεριστής και το χειμώνα. Τα χειμώνα όλα τα πράγματα δείχνουν πιο δύσκολα απ΄ ότι είναι στην πραγματικότητα. Φταίει και η μέρα που είναι μικρή. Η βροχή, το κρύο και τ΄ αγιάζι, το άγχος… Εμείς οι παραθεριστές ξεχνάμε πώς ήμασταν το καλοκαίρι. Σα να μην πέρασε καλοκαίρι για καλοκαίρι από πάνω μας. Είναι κρίμα να θεωρούμε το καλοκαίρι ως μια ουσία που αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο. Και γιατί λοιπόν δε μεταφέρουμε τις καλοκαιρινές συμπεριφορές στην καρδιά του χειμώνα; Φέτος όταν θα μου ευχηθούν “Καλό χειμώνα!”, εγώ θα πω “Καλοκαίρι θα ‘ναι!”. Έτσι για να σκάσουν. Να σκάσουν ένα χαμόγελο.
