Ενας Ιταλός αρχιτέκτονας και illustrator φαντάστηκε τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του σινεμά ως αρχιτέκτονες – σε μια «κινηματογραφική» πόλη στην οποία θα μετακομίζαμε αμέσως!
«Οι σκηνοθέτες είναι σαν τους αρχιτέκτονες του σινεμά. Η αρχιτεκτονική είναι σαν μια σκηνή από μια ταινία όπου η ιστορία είναι η ζωή, το σενάριο υπαγορεύεται από τη χρήση του κτιρίου και οι ηθοποιοί είναι οι κάτοικοί του. Ενας λαβύρινθος όπου όλοι – χαρακτήρες, σκηνοθέτης, κοινό – χάνονται και βρίσκονται στην ένταση των συναισθημάτων τους.»
Ετσι περιγράφει ο Ιταλός αρχιτέκτονας, illustrator και σινεφίλ Φεντερίκο Μπαμπίνα το πρότζεκτ «Archidirectors» που βάζει τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του σινεμά σε θέση αρχιτεκτόνων σε αφίσες που οικοδομούν μια ολόκληρη πόλη από κτίρια που ισορροπούν ανάμεσα στην αυστηρότητα της αρχιτεκτονικής και τη φαντασία του σινεμά.
Αν οι διάσημοι σκηνοθέτες ήταν αρχιτέκτονες τι σπίτια λοιπόν θα κατασκεύαζαν;
Τιμ Μπάρτον
Ο Τιμ Μπάρτον είναι Αμερικανός σκηνοθέτης. Ειδικεύεται στις σκοτεινές και ιδιόμορφες ταινίες, όπως «Ο Σκαθαροζούμης», «Ο Ψαλιδοχέρης» και «Ο Εφιάλτης των Χριστουγέννων», αλλά και κινηματογραφικές υπερπαραγωγές όπως «Μπάτμαν», «Ο Μπάτμαν Επιστρέφει», «Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη», «Ο Πλανήτης των Πιθήκων», «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», Dark Shadows, Frankenweenie και Μεγάλα Μάτια. Συνήθως δουλεύει με το στενό του φίλο Τζόνι Ντεπ, το μουσικό Ντάνι Έλφμαν και την αγαπημένη του σύντροφο Έλενα Μπόναμ Κάρτερ. Η ταινία του «Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλίτ» κέρδισε Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία «Καλύτερη Κωμωδία ή Μιούζικαλ».
Τσάρλι Τσάπλιν
Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ “Τσάρλι” Τσάπλιν, γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο «Σαρλό», υπήρξε Άγγλος ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλιγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα «Σαρλό» που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του. Από το 1912 ώς το 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της Μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι Μοντέρνοι καιροί, Ο Μεγάλος Δικτάτωρ, Τα φώτα της πόλης, Ο κύριος Βερντού και άλλες, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.
Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέτης Ελβετίας, όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
Αδερφοί Κοέν
Οι αδερφοί Τζόελ Κοέν και Ίθαν Κοέν, Αμερικάνοι σκηνοθέτες γνωστοί στο ευρύ κοινό ως αδερφοί Κοέν. Οι αδερφοί Κοέν γράφουν, σκηνοθετούν και κάνουν την παραγωγή των ταινιών τους από κοινού αν και μέχρι πρόσφατα ο Τζόελ είχε περισσότερο την ευθύνη της σκηνοθεσίας και ο Ίθαν της παραγωγής. Είναι γνωστοί στο χώρο του κινηματογράφου σαν ο «δικέφαλος σκηνοθέτης» καθώς έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις για την υλοποίηση των ταινιών και παραδειγματική συνεργασία. Στις ταινίες τους αρκετά συχνά υπάρχουν ονειρικά και υπερρεαλιστικά στοιχεία ενώ διαφοροποιούνται και σεναριακά από τις κατεστημένες κινηματογραφικές αντιλήψεις του Χόλιγουντ καθώς οι ήρωες τους δεν είναι ωραιοποιημένοι χαρακτήρες, δεν έχουν ιδιαίτερες ηθικές αναστολές (αντί-ήρωες) και εμπλέκονται σε περίεργες ιστορίες με πολλές αντιφάσεις και ανατροπές. Έχουν έντονες επιρροές από το Φιλμ νουάρ και γενικά το κλασσικό κινηματογράφο αλλά και την αισθητική των κόμικς. Το κινηματογραφικό είδος που τους ταιριάζει περισσότερο είναι η μαύρη κωμωδία. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σκηνοθετικού διδύμου είναι ότι επιλέγουν συχνά τους ίδιους ηθοποιούς για τις ταινίες τους.
Φεντερίκο Φελίνι
Ο Φεντερίκο Φελίνι, Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μαζίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ
Ο Σερ Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ , Άγγλος σκηνοθέτης και παραγωγός. Συχνά αναφέρεται και ως «Άρχοντας του Σασπένς», καθώς ήταν πρωτοπόρος σε διάφορες τεχνικές, σχετικά με τα θρίλερ περιπέτειας και τα ψυχολογικά θρίλερ. Κατόπιν επιτυχημένης καριέρας στον Βρετανικό Κινηματογράφο, σε βουβές και μη ταινίες, όπου είχε τη φήμη του καλύτερου σκηνοθέτη, το 1939, δοκίμασε να γυρίσει ταινίες στο Χόλιγουντ Ακολούθως, το 1955, έγινε Αμερικανός πολίτης. Προτιμούσε πάντα τις ξανθές πρωταγωνίστριες. Οι πιο διάσημες ηθοποιοί που σκηνοθέτησε ήταν η Τζόαν Φοντέιν, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Μάρλεν Ντίτριχ, η Γκρέις Κέλι. Προτάθηκε πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 (Ρεβέκκα), το 1945 (Στον ίσκιο του θανάτου/Ναυαγοί) το 1946 (Νύχτα Αγωνίας), το 1955 (Σιωπηλός Μάρτυς) και το 1961 (Ψυχώ), αλλά δεν το κέρδισε ποτέ.
Κριστόφ Κισλόφσκι
Ο Κριστόφ Κισλόφσκι, Πολωνός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1941 στη Βαρσοβία. Σπούδασε από το 1964 μέχρι το 1968 στην Κρατική Ανωτέρα Σχολή Κινηματογραφίας του Λοτζ. Έγινε διεθνώς γνωστός με την τριλογία του Τρία Χρώματα (1993-94). Με το τρίτο μέρος («Κόκκινο») ήταν υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πέθανε στις 13 Μαρτίου 1996 στη Βαρσοβία.
Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αναγνωρισμένος Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών. Από μικρή ηλικία ο Κιούμπρικ άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία και μόλις στα 17 του χρόνια βρήκε δουλειά ως βοηθός φωτογράφου. Μαζί με το φίλο του Αλεξάντερ Σίνγκερ, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε με τον Άρθουρ Κλαρκ στη συγγραφή ενός σεναρίου επιστημονικής φαντασίας. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος , η οποία θεωρείται από πολλούς η καλύτερη του είδους. Το 1971 οι ανυποψίαστοι θεατές σοκαρίστηκαν με τη φαινομενικά αναίτια βία στο Το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Ένα χρόνο μετά την επίσημη κυκλοφορία της αποφασίστηκε η απαγόρευση της προβολής της στην Αγγλία. Ο Κιούμπρικ, απογοητευμένος από αυτή την προσπάθεια λογοκρισίας, απαγόρεψε ο ίδιος την προβολή της ταινίας του στην Αγγλία μέχρι το θάνατό του, δηλαδή σχεδόν για 27 χρόνια. Ο Κιούμπρικ πάντως παρέμεινε ιδεολογικά και πολιτικά ανένταχτος,καυτηριάζοντας μέσα από τα έργα του τον Συντηρητισμό(Μπάρι Λίντον),τον Ναζισμό (Σταυροί στο μέτωπο), τον Φασισμό(Κουρδιστό πορτοκάλι), τον Σοσιαλισμό(SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα) και τον Καπιταλισμό(Η λάμψη).Οι πολιτικές του πεποιθήσεις έχουν παραμείνει μυστήριο.
Εμίρ Κουστουρίτσα
Ο Εμίρ Νεμάνια Κουστουρίτσα είναι Σέρβος σκηνοθέτης, ηθοποιός και μουσικός. Κέρδισε δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών (για τις ταινίες του Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές και Underground), κι έχει επίσης τιμηθεί με το Ordre des Arts et des Lettres. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2007, ο Κουστουρίτσα έγινε εθνικός πρεσβευτής της Σερβίας στη UNICEF, μαζί με τους Άνα Ιβάνοβιτς, Γιελένα Τζάνκοβιτς και Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς. Ο Κουστουρίτσα κατοικεί στο Ντρβένγκραντ, ένα χωριό που έχτισε για την ταινία του Η ζωή είναι ένα θαύμα. Η δεύτερη κινηματογραφική ταινία του, Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές (1985), κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 1985, και πέντε γιουγκοσλαβικά κινηματογραφικά βραβεία, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Την επόμενη δεκαετία ο Κουστουρίτσα συνέχισε να δημιουργεί αξιόλογες ταινίες, που περιλαμβάνουν το ντεμπούτο του στην Αμερική, την ταινία Arizona Dream (1993) και το επικό Underground (1995), που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το υ Φεστιβάλ Καννών και βασιζόταν σ’ ένα σενάριο του γνωστού Σέρβου θεατρικού συγγραφέα Ντούσαν Κοβάσεβιτς. Το 1988 κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την ταινία του Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος, κωμωδία που εκτυλίσσεται στις όχθες του Δούναβη. Τη μουσική έγραψε το συγκρότημα από το Βελιγράδι «No Smoking Orchestra».
Λαρς φον Τρίερ
Ο Λαρς φον Τρίερ είναι Δανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Είναι στενά συνδεδεμένος με το κίνημα «Δόγμα 95», ένα πρωτοποριακό κινηματογραφικό κίνημα, αν και οι ταινίες του έχουν διάφορες προσεγγίσεις. Γνωστός προβοκάτορας, έχει διχάσει συχνά με τα έργα του τους κριτικούς. Παρά ταύτα, ο φον Τρίερ θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο ολοκληρωμένους και σημαίνοντες σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο φον Τρίερ ξεκίνησε να δημιουργεί ταινίες σε ηλικία έντεκα ετών. Κατά περιόδους πάσχει από κατάθλιψη, καθώς και από διάφορες φοβίες, συμπεριλαμβανομένης της αεροφοβίας. Όπως είπε χαριτολογώντας σε μια συνέντευξη, «βασικά φοβάμαι τα πάντα στη ζωή, εκτός από το να φτιάχνω ταινίες. Η πρώτη του ταινία ήταν η μικρού μήκους The Orchid Gardener (1977) και η πρώτη του διάκριση ήρθε επτά χρόνια αργότερα με το The Element of Crime (1984). Ανάμεσα σε πολλά βραβεία και διακρίσεις, έχει λάβει τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Χορευτής στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark), το Μέγα Βραβείο, το Τεχνικό Μεγάλο Βραβείο και το Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών.
