Συνέντευξη: Κική Τσιμπλίδου
Στην επαγγελματική και προσωπική ζωή ατόμων και ομάδων υπάρχει η επικοινωνία. Δυστυχώς αυτή η επικοινωνία δεν είναι πάντα εύκολη και θετική. Δεν οδηγεί πάντα σε ατραπούς γόνιμους και διαλλακτικούς. Δεν είναι πάντα αμφίδρομη. Δημιουργούνται εντάσεις, συγκρούσεις, αντιθέσεις… Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ωραίο και χρήσιμο να υπάρχει ένας εξισορροπητικός παράγων και πόσο μάλλον αυτός να έχει ανθρώπινη μορφή. Είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος ουδέτερα εμπλεκόμενος με θετική προσέγγιση που θα είναι εκεί για να βοηθήσει τα δύο μέρη να ακούσουν, να κατανοήσουν το ένα το άλλο και τέλος να επικοινωνήσουν με τρόπο ανακουφιστικό για όλες τις πλευρές.
Ακόμα καλύτερα λύνονται τα θέματα που βιώνει ο καθένας μας στις καθημερινές συγκυρίες της ζωής όταν το άτομο αυτό είναι Διαμεσολαβητής. Άτομο με ειδική εκπαίδευση και γνώση για επίλυση μιας διαμάχης με αμερόληπτο τρόπο.
Συναντηθήκαμε με τον Πολυχρόνη Κοκκινίδη ώστε οι προβληματισμοί μας να φύγουν από τη θέση της απλής σκέψης και να γίνουν δράση. Να μάθουμε πως λειτουργεί η επικοινωνία στο σχολείο, στη γειτονιά και στο σπίτι. Να δούμε πως λειτουργεί σε ένα περιορισμένο περιβάλλον. Στον χώρο μιας φυλακής.
Κύριε Κοκκινίδη, είστε ιδρυτικό μέλος των D.U.C.K.S. Πείτε μας, ποιοι και τι είστε;
Κατά αρχήν ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας για εμάς και το έργο μας. Είμαι ένα εκ των τριών ιδρυτικών μελών των D.U.C.K.S , με τους άλλους δύο να είναι η Δήμητρα Γαβριήλ και ο Γιώργος Τσιτσιρίγκος. Όλοι μας έχουμε μια κοινή αφετηρία, την ανάληψη του μεριδίου που μας αναλογεί προκειμένου να έχουμε ένα κόσμο ασφαλέστερο και λιγότερο βίαιο. Πως θα το πετύχουμε αυτό; Μέσω του διαλόγου (D = Dialogue) που θα βοηθήσει στην κατανόηση (U= Understanding) του ή των συνομιλητών μας και επομένως στην εδραίωση ουσιαστικής επικοινωνίας (C=Comunication), με συνέπεια την απόκτηση εκείνης της γνώσης (K=Knowledge) που θα οδηγήσει στην επίλυση (S=Solution) του οποιουδήποτε θέματος υπάρχει. Δηλαδή D.U.C.K.S !
Με αυτό το σκεπτικό δώσαμε και νομική μορφή στους D.U.C.K.S , και πλέον είμαστε το Ινστιτούτο Επικοινωνίας και Διαχείρισης Συγκρούσεων, μια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία .
Ποια η δράση σας στις φυλακές και τι είναι ο κύκλος ειρήνης;
Η δράση μας στις φυλακές αποτελεί έμπνευση και ιδέα της Δήμητρας Γαβριήλ, η οποία αφού έτυχε υποτροφίας από έναν από τους σημαντικότερους οργανισμούς που ασχολείται με την Διαμεσολάβηση και την Διαιτησία στις ΗΠΑ, του JAMS, παρακολούθησε και συμμετείχε ενεργά στο πρόγραμμα Prison of Peace στην Καλιφόρνια για περίοδο πλέον των 6 μηνών. Εκεί, με τον αντίστοιχο οργανισμό, συμμετείχε ενεργά στην υλοποίηση του προγράμματος Prison of Peace σε φυλακές της πολιτείας της Καλιφόρνιας, κάθε μία εκ των οποίων είχε περισσότερους από 3.000 κρατούμενους.
Έτσι λοιπόν η Δήμητρα δεν επέστρεψε με άδεια χέρια στην Ελλάδα , με την αρχή να γίνεται στις γυναικείας φυλακές στον Ελεώνα Θήβας το φθινόπωρο του 2015. Το Prison of Peace ή Φυλακή και Ειρήνη όπως το έχουμε μεταφέρει στην Ελληνική πραγματικότητα, πήρε σάρκα και οστά. Σήμερα και πέρα από τις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα Θήβας, το πρόγραμμα εφαρμόζεται στο Μαλανδρίνο , στα Διαβατά και στην Τίρυνθα με την συνδρομή όμως τόσο του AAA (American Arbitrartion Association) και του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το «Prison of Peace» επεκτείνεται από φέτος στις φυλακές των Τρικάλων, των Ιωαννίνων, του Διομοκού, της Κορίνθου και βέβαια συνεχίζει και στις ήδη υπάρχουσες.
Ο κύκλος ειρήνης, αφορά την επικοινωνία μέσω της ενεργής και ειλικρινούς ακρόασης του άλλου ώστε μέσα από μια δομημένη και ειδικά διαρθρωμένη διαδικασία να αισθανθεί πραγματικά ότι έχει ακουστεί. Όταν ένας άνθρωπος αισθανθεί ότι έχει ακουστεί, τότε μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες να έχει βίαιη συμπεριφορά. Ο κύκλος ειρήνης αφορά τις πρώτες 16 από τις 120 και πλέον ώρες του προγράμματος (οι υπόλοιπες ώρες αφορούν την εκπαίδευση Ειρηνοποιού, Διαμεσολαβητή, Εκπαιδευτή κλπ). Το πρόγραμμα αφορά και έχει εφαρμοστεί τόσο σε κρατούμενους όσο και σε προσωπικό που εργάζεται στις φυλακές.
Πιστεύει η κοινωνία στην αλληλεγγύη; Θέλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι;
Η αλληλεγγύη στην κοινωνία μας είναι όμοια με το πυροτέχνημα, όπου υπάρχει πολύς και στιγμιαίος πόνος, όλοι τρέχουμε να βοηθήσουμε. Όπου όμως, υπάρχει διαρκής πόνος και πρόβλημα, που απαιτεί μακροπρόθεσμη κατάθεση ψυχής, δυστυχώς υστερούμε. Η μέχρι σήμερα εμπειρία μας από το Prison of Peace μας λέει ότι είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τους «κακούς ανθρώπους της κοινωνίας». Όμως για να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά. Κάποιος που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στην Ελλάδα, σε περίπου 15 έτη θα είναι ξανά έξω στην κοινωνία. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους «κακούς ανθρώπους» που εκτίουν μικρότερες ποινές. Αφού το σκεφτείτε λίγο, τότε ας απαντήσουμε στην εξής ερώτηση. Μας ενδιαφέρει ο πρώην κατάδικος να επανέλθει στην κοινωνία εφοδιασμένος με κοινωνικές δεξιότητες και έχοντας κατανοήσει και αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί , αποκτώντας έτσι και επιθυμία επανόρθωσης, ή απλά το πέρασμα του από την φυλακή να αποτελεί «μεταπτυχιακό» για την επόμενη παραβατική συμπεριφορά; Εκτιμώ ότι η κάθε απάντηση αποτελεί και το δυναμόμετρο της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Πώς μπορούμε να κάνουμε μια προσωπική καλή αρχή που αντανακλαστικά θα περάσει στην κοινωνία;
Με το να αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να δίνουμε χώρο και χρόνο για ακρόαση και επικοινωνία. Αν όλοι το κάνουμε αυτό, τότε σίγουρα θα έχουμε κάνει μια καλή αρχή. Δεν χρειάζονται μεγάλα πράγματα και περίτρανες ενέργειες, αλλά πολλά μικρά πράγματα. Δεν πετάω σκουπίδια στο δρόμο, φταίω και εγώ αν έβλεπα, ήξερα και δεν μίλαγα ή δεν έκανα κάτι για να αποτρέψω κάθε ενέργεια που δημιουργεί ανασφάλεια στο κοινωνικό σύνολο. Για κάθε έγκλημα που ακούμε στις ειδήσεις , υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να έχουμε μερίδιο ευθύνης . Όταν θα ξεκινήσουμε να το αναλαμβάνουμε τότε έχουμε σοβαρές πιθανότητες να ζούμε το παρόν καλύτερα και να ατενίζουμε το αύριο με ασφάλεια.
Αυτό το έχουν κατανοήσει ήδη εκπαιδευτικοί των σχολείων δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργούν εντός των φυλακών και έχουν διαθέσει τον ελεύθερο χρόνο τους προκειμένου να γνωρίσουν το πρόγραμμα και να εκπαιδευτούν πάνω σε αυτό. Δεν είναι τυχαίο πως τόσο εκπαιδευτικοί, όσο και προσωπικό των φυλακών αλλά και κρατούμενοι μας λένε «αν ήξερα τα μισά από όσα διδάσκετε, η ζωή μου θα ήταν πολύ καλύτερη»
