Ερμιόνη Ευστρατιάδου
Μπήκε ο Οκτώβρης και οι μεγάλες ταινίες της σεζόν έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Από αυτή την Πέμπτη, στις σκοτεινές αίθουσες θα βρείτε μεγάλες και δημοφιλείς ταινίες. Γι’αυτή την εβδομάδα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο δραματικό Disobedience με τις Rachel Weiss και Rachel McAdams, το αναμενόμενο Venom με τον Tom Hardy, και το πολυσυζητημένο A Star is born του Brandley Cooper με την Lady Gaga.
Τελικά, διάλεξα το Climax του Gaspar Noe.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, μια ομάδα Γάλλων 20χρονων χορευτών, συγκεντρώνονται σε ένα εγκαταλελειμμένο οικοτροφείο για μια 3ήμερη πρόβα, η οποία ολοκληρώνεται με ένα techno πάρτι με σαγκρία. Όταν το ποτό «ενισχύεται» μυστηριωδώς με LSD, οι χορευτές απελευθερώνονται από την ηθική που διέπει την ανθρώπινη ύπαρξη και το πάρτι μετατρέπεται σε ένα ψυχεδελικό εφιάλτη. Ο διάχυτος ερωτισμός του πρώτου μέρους της ταινίας καταλαμβάνεται πολύ γρήγορα από αταβιστικά ένστικτα χωρίς καμία λογική. Το προσωπείο του πολιτισμού πέφτει, όσο ανεβάζει ρυθμούς η ηλεκτρονική μουσική (OST με Daft Punk και Aphex Twin).
Ο Αργεντινός σκηνοθέτης (δημιουργός των επίσης σοκαριστικών Irreversible, Enter the Void και Love) συντάσσει ακόμα μια φορά μια ταινία με θέμα το προκλητικό θέαμα της ανθρώπινης βαρβαρότητας όταν αυτή έρχεται στην επιφάνεια. Ο Gaspar Noe μας έχει συνηθίσει σε ταινίες που σοκάρουν και αναστατώνουν τις αισθήσεις μας. Γεμάτη νέον φώτα και ιλιγγιώδη πλάνα, η φιλμογραφία του Noe, σίγουρα δεν αποτελείται από συμβατικές ταινίες. Τα έργα του αγγίζουν τα όρια της κινηματογραφικής ανοχής και πάντα βάζουν τους θεατές να συγκρούονται με την ηθική τους. Όπως φαίνεται από το τρέιλερ, το Climax δεν έχει την Χολιγουντιανή αισθητική που έχουν άλλες ταινίες που προβάλλονται αυτή την εβδομάδα.
Γι’ αυτό, αν την επιλέξεις, να μπεις στην αίθουσα με ανοιχτό μυαλό και γερό στομάχι. Εγώ θα είμαι εδώ για να μου πεις πως σου φάνηκε.
