Σκεφτείτε την εξής σκηνή! Ένα μεγαλοπρεπές γραφείο, γεμάτο χαρτιά και φακέλους. Εκεί βρίσκεται ένας δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος μόλις έκανε ένα σοβαρό λάθος στη δουλειά του. Μια μεγάλη φωτιά από τη θαλαμηγό των Καζάκων μεγιστάνων στην Ύδρα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τι συνέβη λοιπόν;
Αν ήταν στον ιδιωτικό τομέα, το μέλλον του θα ήταν μάλλον σκοτεινό. Η πόρτα της εξόδου θα άνοιγε διάπλατα και το αφεντικό του θα τον συνόδευε ευγενικά αλλά αποφασιστικά προς αυτή. “Ευχαριστούμε για τις υπηρεσίες σας, αλλά δεν είστε πλέον απαραίτητος,” θα του έλεγε, και το βιογραφικό του θα έπρεπε να ξεκινήσει ένα νέο ταξίδι αναζήτησης εργασίας.
Αλλά, στην περίπτωση του δημόσιου τομέα, τα πράγματα είναι πιο… δημιουργικά. Ο διευθυντής της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού μεταφέρθηκε στην Πυροσβεστική Ακαδημία, ενώ ένα ακόμη στέλεχος της ΔΑΕΕ βρέθηκε σε νέο πόστο. Δηλαδή, αντί να τους δουν να φεύγουν, τους μετακινούν σαν πιόνια σε μια σκακιέρα. Οι αποτυχίες τους; Απλά ένα νέο ξεκίνημα σε άλλη γωνιά του δημόσιου τομέα.
Είναι σαν μια μαγική καρέκλα, όπου κάθε φορά που κάποιος κάθεται και κάνει λάθος, απλά μεταφέρεται σε άλλη θέση. Ίσως να είναι και μια μορφή επιβράβευσης: “Δεν τα πήγες καλά εδώ, ας δούμε πώς θα τα πας εκεί”. Εντωμεταξύ, στον ιδιωτικό τομέα, κάθε λάθος μπορεί να είναι και το τελευταίο σου.
Η έρευνα για τη φωτιά είναι σε εξέλιξη, και οι κατεπείγουσες Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις (ΕΔΕ) δίνουν μια αίσθηση σοβαρότητας. Αλλά, ακόμα κι αν υπάρξει άσκηση ποινικών διώξεων, το θεσμικό πλαίσιο θα εξασφαλίσει ότι οι υπεύθυνοι θα λάβουν τις “προβλεπόμενες” πειθαρχικές ποινές. Δηλαδή, μια άλλη μετακίνηση ίσως;
Τελικά, ίσως να είναι πιο ασφαλές να είσαι δημόσιος υπάλληλος. Όχι μόνο γιατί το γραφείο σου είναι εγγυημένο, αλλά γιατί, ακόμα και αν κάτι πάει στραβά, η “τιμωρία” είναι απλώς μια νέα θέση με άλλη θέα.
