Με αφορμή την ποιητική βραδιά το “Ταξίδι” της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών Αμυνταίου, πραγματοποιήθηκε η έκθεση ζωγραφικής της Αγάπης Μαντζιώρη «Περιπλανήσεις». Η έκθεση διεξήχθη στον χώρο πολιτισμού του συλλόγου, Μ. Αλεξάνδρου 6, και διάρκεσε από 29/3 έως 29/4. Η Μαντζιώρη προτείνει την περιπλάνηση στο τοπίο των σχέσεων των ανθρώπων. Αναγνωρίζοντας πως η φυσική περιπλάνηση, συχνά τροφοδοτεί την διανοητική, αλλά και αποδεχόμενη την δυναμική της αυθύπαρκτης εσωτερικής περιπλάνησης, προσεγγίζει μέσω της ζωγραφικής, αυτή την θεματική σφαίρα. Ο άνθρωπος άλλοτε ακολουθεί μια μοναχική πορεία συνομιλώντας με τον εαυτό του, ενώ άλλοτε έχει κάποιο συνοδοιπόρο. Σε κάθε περίπτωση επιλέγεται η εικαστική απόδοση της δυαδικής σχέσης μια δεδομένη στιγμή, ώστε να δειχθεί έτσι η δυνατότητα της απρόσκοπτης επικοινωνίας. Επιπλέον, η πλάνη στις σχέσεις των ανθρώπων μετά την περιπλάνηση εκτιμάται ως γόνιμη, καθώς συντελεί στην αυτογνωσία και στην ενσυναίσθηση.
Περιπλάνηση 1
Αθήνα – Φλώρινα: Νυχτερινή διαδρομή με το τρένο.
Καθώς ταξίδευα διέκρινα μέσα σε κόκκινη κουκούλα ένα χλωμό πρόσωπο κάποιου νεαρού. Μου έκανε εντύπωση καθώς ήταν ανήσυχος παρά τη φαινομενική του ηρεμία. Σαν να ήθελε να κρυφτεί και να φανερωθεί ταυτόχρονα. Να πραγματώσει κάποιο σχέδιο που από καιρό είχε στη σκέψη, αλλά και να παραδοθεί στη γαλήνη ενός βαθύ ύπνου. Ο σάκος δίπλα του αινιγματικός, μέχρι που ξεπρόβαλε από μέσα ένα κουτάβι. Σύρθηκε νωχελικά στον νεαρό, φτάνοντας μέχρι το αυτί του για να του ψιθυρίσει, όσα εμείς οι άνθρωποι δεν βρίσκουμε τον τρόπο.
Περιπλάνηση 2
Αμύνταιο: Αίθουσα αναμονής του Κτελ.
Αναμένοντας το λεωφορείο, αντίκρισα μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας. Μέσω του κινητού της τηλεφώνου επικοινωνούσε με κάποιο πρόσωπο. Δεν άκουγα πολλά από όσα έλεγε, όμως έβλεπα την ένταση στο πρόσωπο της και τις ανήσυχες κινήσεις της. Δίπλα της μια νέα κοπέλα, απόλυτα παραδομένη στην εικονική πραγματικότητα, απαθής για το τι συνέβαινε γύρω της. Αν και κάθονταν η μια δίπλα στην άλλη, υπήρχε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Περιπλάνηση 3
Ραφήνα – Κέρκυρα: Ταξίδι με το πλοίο
Ο άνεμος στο κατάστρωμα φυσούσε τόσο δυνατά που με αναστάτωνε. Όμως δεν άντεχα να επιστρέψω στην ασφυκτική ασφάλεια του σαλονιού του πλοίου. Έτσι παρέμεινα εκεί να παρατηρώ τους ανθρώπους. Το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα ζευγάρι. Σπίθες επικοινωνίας στην παραζάλη ενός ταξιδιού. Η κοιλότητα του πλοίου ήταν αρκετή για να χωρέσει ανομολόγητα όνειρα. Ανεξήγητη σαγήνη συντρόφευε την πορεία προς το άγνωστο, με μοναδική πυξίδα το πάθος. Άχρωμοι και άυλοι οι συνεπιβάτες, καθώς είναι σπάνιο, τόσο σπάνιο το αληθινό άγγιγμα που διαπερνά την ψυχή.
Περιπλάνηση 4
Αθήνα – Φλώρινα: Ταξίδι με το τρένο
Αντικριστά με ένα νεαρό στα στενά καθίσματα του τρένου. Ενώ τον παρατηρούσα απόλυτα προσηλωμένο στο κινητό του σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού, αναρωτήθηκα: που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια κατάσταση. Έτσι η φαντασία μου γέννησε την άυλη μορφή δίπλα του. Δονήσεις μιας κυοφορούσας σε απόγνωση. Τείχος απροσπέλαστο σχημάτιζε η λεπτή γραμμή ενός καλωδίου κινητού τηλεφώνου, χωρίζοντας δύο κόσμους, τον αληθινό από τον εικονικό. Ο σύντροφος δέσμιος της εξάρτησης στην τεχνολογία, λάμβανε μόνο τα μηνύματα της συσκευής του και όχι της συντρόφου του, που την παραμελούσε. Ωστόσο, καθώς αιμορραγούσε από την έξη, ξύπνησε συγκλονισμένος, αντικρίζοντας την υπέροχη γυναικεία μορφή δίπλα του. Μια νέα ύπαρξη, επρόκειτο να φέρει στο φως.
Περιπλάνηση 5
Φλώρινα: Φωτιές στις γειτονιές – Φανταστικά πρόσωπα.
Η φωτιά αναζωπυρώνονταν. Έφτασε τόσο ψηλά που συνομιλούσε με τα αστέρια. Και καθώς οι σπίθες σκορπούσαν προς διάφορες κατευθύνσεις, τα βλέμματα τους δεν είχαν ακόμα συναντηθεί. Κάτι τους εμπόδιζε να επικοινωνήσουν και ας ακουμπούσε ο ένας το σώμα του άλλου. Εκείνος με βαριά χειμωνιάτικα ρούχα και εκείνη με λιτά, καλοκαιρινά. Ίσως αυτή η διαφοροποίηση να εκφράζει συναισθηματικό κενό, ή ανακούφιση. Ζεστασιά της σχέσης ή ανυπόφορο φορτίο της. Και οι άυλες μορφές ξανά παρούσες να τους περιστοιχίζουν. Αναμνήσεις που καίγονται στην φωτιά, κρυφές επιθυμίες, ή αμέτοχα παρευρισκόμενα πρόσωπα. Όλα είναι πιθανά στο απρόβλεπτο της ζωής. Όλα είναι δυνατά στη σφαίρα της φαντασίας.
Περιπλάνηση 6
Φλώρινα–Πτολεμαϊδα: Διαδρομή με το Κτελ.
Έντονο, διαπεραστικό το βλέμμα εκείνου του παιδιού που με κοίταζε κατάματα. Θέλησα έτσι να μπω στη θέση του και να καταλάβω τι ήθελε να μου πει. Η σιωπή του μου φώναζε, δημιουργούσε δονήσεις στο χώρο, χωρίς ωστόσο να ήμουν σίγουρη για το περιεχόμενο. Άραγε αισθάνονταν ασφάλεια ή καταπίεση στην αγκαλιά της μητέρας του. Συνδέοντας την πιπίλα του παιδιού με το σκουλαρίκι της μητέρας, τα δύο αισθητήρια όργανα, αναφέρομαι στους δεσμούς ζωής. Στην συγκλονιστική εκείνη σχέση μητέρας – παιδιού, που ακόμα και όταν πάψει να υφίσταται, φέρει μια ανυπέρβλητη δυναμική.
Περιπλάνηση 7
Αθήνα– Ηλεκτρικός σιδηρόδρομος
Ξαφνικά μπήκε στο τρένο ένας παράξενος άνθρωπος από εκείνους που οι περισσότεροι αποστρέφονται. Αμέσως το βαγόνι φορτίστηκε συναισθηματικά. Ανάμεικτα συναισθήματα απέχθειας, οίκτου, καχυποψίας, αμφισβήτησης, αλλά και φόβου, μη τυχόν και βρεθεί κανείς στη θέση του. Στην άβολη εκείνη θέση να επαιτεί. Ένας άνθρωπος σκυφτός που κουβαλούσε το παρελθόν του και προσπαθούσε να στηρίξει το παρόν, ελπίζοντας για το μέλλον. Γαντζώνονταν από τις λαβές του τρένου σαν αρπαχτικό, σε μια απεγνωσμένη κατά πως φαίνονταν προσπάθεια επιβίωσης. Εάν πράγματι επρόκειτο για επαίτη ή για εξαπατητή είναι ένα ερώτημα. Ωστόσο, στην διαδικασία περιπλάνησης της ζωής είναι γόνιμη σαν εμπειρία ακόμα και η πλάνη.
