της Κατερίνας Παπαστεργίου
Βήμα βιαστικό, πρόσωπο ανέκφραστο, ζωγραφισμένο με την μελαγχολία του καλοκαιριού που σ’άφησε. Χωρισμός βίαιος αλλά οικείος. Τον ζεις κάθε χρόνο και τον αντιμετωπίζεις σαν να τον ζεις για πρώτη φορά. Πέφτει στα μάτια και εκεί που πάς να το εμποδίσεις, πέφτει στα πόδια σου. Σκύβεις να το μαζέψεις, φύλλο κίτρινο, ξερό στο μέγεθος της παλάμης σου. Προειδοποίηση! Τέλος Εποχής. Αφετηρία μιας καινούργιας με άλλα χρώματα γήινα και ζωντανά. Ποτέ μουντά, έτσι για να σου αποδείξει, πως και το Φθινόπωρο έχει και αυτό τη χάρη του. Ψύχρα χαρακτηριστική που εμφανίζεται την ίδια πάντα ώρα, για να ξυπνά κάθε κύτταρο σου. Για να σου θυμίσει ένα ποτήρι λευκό κρασί, τις ατελείωτες συζητήσεις, την αγαπημένη σου κουβέρτα και την πάντα κρατημένη για σένα γωνιά.
Δεν έχει τίποτα λαμπερό που να σε αποσπά, που να σε κάνει να ξεχνάς τα λογικά σου ούτε θάλασσες, ούτε ηλιοβασιλέματα, μια απότομη προσγείωση σε αυτά που άφησες για αργότερα. Στα άλυτα και δύσκολα, στα ζεστά που άρχισαν να παγώνουν, στις ψιχάλες που γίναν μπόρες. Έχει και η βροχή τον σκοπό της, ξεπλένει καθετί που λέρωσες, καθετί που ξέχασες να σβήσεις. Ξεθωριάζει καθετί ψεύτικο. Ποτέ μην κρατάς ομπρέλα, έτσι εκτεθειμένος να μένεις, δε θέλει προστασία και αδιάβροχα η ευτυχία. Θέλει ατημέλεια. Τέλος εποχής. Μιας άλλης, όχι απαραίτητα ασπρόμαυρης και διαχρονικής αλλά πολύχρωμης και διαφορετικής. Θαρρείς έρχονται οι άνθρωποι πιο κοντά, φορώντας ρούχα ζεστά που ζεσταίνουν τα χέρια και την καρδιά τους. Οι χειραψίες γίνονται πιο σφιχτές, πιο αληθινές….
Μαζεύτηκαν σωρό χάμω για να κρύψουν το τετράγωνο πλακάκι στο διάβα σου, για σε κάνουν να αλλάξεις πορεία, για να σε κάνουν να τα πατήσεις για να νιώσεις ανάλαφρος να γίνεις ένα με εκείνα, ξερά και κίτρινα. Ο θόρυβος τους όταν πέφτουν διακριτικός και χαρακτηριστικός. Ίδιος με εκείνον, σαν εύθραυστο να σπάει, σαν κάτι να χαλάει, σαν ράγισμα, σαν κάτι.
Τέλος εποχής το μαρτυρούν και οι βιτρίνες, το φωνάζουν τα μεγάλα γράμματα. Το μαρτυρά το πρόσωπο που καθρεφτίζεται σ’αυτές. Και αν κάποτε σου πέσει φύλλο ξερό στο διάβα σου να το μαζέψεις.
Κάτι σημαίνει, κάτι καινούργιο σου συμβαίνει…
