Φέτος νιώθω ότι για πρώτη φορά ανακαλύπτω τον κόσμο και τα πράγματα. Χωμένη για χρόνια στα γραπτά, στις σκέψεις, στους στόχους μου και στους ανθρώπους του πολύ στενού μου περιβάλλοντος δεν είχα ιδέα τι γίνεται έξω.
Πολλά βράδια πια αναρωτιέμαι, αν όλα αυτά που κάνω όντως με γεμίζουν. Έχω τερματίσει το παιχνίδι ή απλά χρειάζομαι νέα καύσιμα και αυτό που περνάω είναι μια περίοδος βαθέων αναζητήσεων; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιες μέρες το διασκεδάζω και κάποιες άλλες το μισώ αυτό που μου συμβαίνει.
«Πέρνα καλά και μην σε νοιάζει. Είσαι στα καλύτερά σου!», ακούω να μου λέει ο περίγυρός μου κι εγώ δεν το πιστεύω. Αυτά είναι τα καλύτερά μου, σκέφτομαι και γελάω για να μην βάλω τα κλάματα.
Το κείμενο αυτού του μήνα μου βγαίνει κάπως βαρύ και ζητώ συγνώμη για αυτό μιας και δεν έχω συνηθίσει να γράφω έτσι. Αυτό πάντως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι κάπου εκεί έξω συναντάω μεγάλη μοναξιά και απογοήτευση, που λίγοι παραδέχονται.
Όμως, όταν τυχαίνει να μου λένε ακριβώς τα ίδια που φιλοσοφώ κι εγώ, αυτόματα όλα αλλάζουν και βλέπω αντί για βροχή, χρυσόσκονη. Σημείο των καιρών κι όχι σύμπτωση θα έλεγα και τσουγκρίζω εκείνη την ώρα το ποτήρι μου με το ποτήρι τους με την αίσθηση ότι τελικά δεν είμαι μόνη, δεν είμαι η μόνη.
Κι αν εγώ αλλάζω, πρέπει να το αποδεχτώ. Βλέπω τη μέρα να μεγαλώνει, τη γη να πρασινίζει, τα δέντρα να βγάζουν φύλλα και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι εντελώς φυσικό να το παθαίνω κι εγώ.
Οι αλλαγές πάντα είναι τρομακτικές, γιατί σηματοδοτούν είτε νέες αρχές είτε νέες παραδοχές. Σε όλες και όλους λοιπόν, που περνάτε μια απ΄ τα ίδια έχω να ευχηθώ υπομονή και θα δούμε τι θα μας συμβεί.
Πολλά και ανοιξιάτικα χαιρετίσματα,
με λιγάκι κατσούφικο χαμόγελο
Ελένη
