Επιστροφή στην κανονικότητα λοιπόν. Μία κανονικότητα τελείως διαφορετική από πριν. Ο κόσμος άλλαξε και θα συνεχίσει να αλλάζει μέχρι να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων . Αυτήν που επιβάλλουν οι νέες κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις και τα νέα μοντέλα εργασίας.
Ναι, ο κόσμος άλλαξε. Μόνο που ο κόσμος είχε αρχίσει να αλλάζει εδώ και καιρό , αλλά οι άνθρωποι απορροφημένοι στην καθημερινότητά τους δεν παρατηρούσαν τις αλλαγές. Αλλαγές που επέφεραν οι νέες συνθήκες ζωής, η τεχνολογική επανάσταση και η παγκοσμιοποίηση τα τελευταία χρόνια.
Φοβηθήκαμε τον εγκλεισμό στο σπίτι και την απομάκρυνση από ανθρώπους και πράγματα που αγαπάμε και μας αρέσουν. Όμως, πριν τον εγκλεισμό τι κάναμε; Ήμασταν δίπλα κι ήταν σαν να είμασταν μακριά. Προσηλωμένοι στις κινητές συσκευές, αγνοούσαμε τον διπλανό μας , τον περαστικό, την οικογένειά μας, τους φίλους μας. Επιλέγαμε το μήνυμα από την προσωπική επαφή, αντικαταστήσαμε το τηλέφωνο με ηλεκτρονικές κάρτες για να στείλουμε τις ευχές μας. Προτιμούσαμε να περάσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας σε μια καφετέρια αντί να απολαύσουμε τη φύση. Αντικαταστήσαμε τον περίπατο με το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και γκρινιάζαμε για τη δουλειά , για το σχολείο, για τις υποχρεώσεις. Κι όταν ήρθε η ώρα κι όλα πάγωσαν , τότε άρχισαν να μας λείπουν. Μακριά από τους ανθρώπους μας είμασταν εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν το είχαμε αντιληφθεί. Αντικαταστήσαμε την κοινωνική ζωή με τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, τη βόλτα στην αγορά με τα e-shop και επιλέγαμε να κάνουμε τα πάντα από το σπίτι για δική μας ευκολία. Κι όταν μας το επέβαλαν για την ασφάλειά μας, τότε άρχισε να μας ενοχλεί.
Είδες πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι τελικά;
Ενοχλούνται που τους επιβάλλουν να φοράνε μάσκα. Ίσως και να μην έχουν άδικο. Όμως αυτή η μάσκα είναι ακίνδυνη. Το μόνο που μπορεί να κρύψει είναι το γυαλιστερό κραγιόν και το ατημέλητο μούσι. Οι αόρατες μάσκες των ανθρώπων είναι πιο επικίνδυνες. Αυτές τόσο καιρό γιατί δεν ενοχλούσαν κανέναν; Μάσκες που έκρυβαν φόβους, επιθυμίες, όνειρα. Ποτέ κανείς δεν κοίταξε πίσω από αυτές τις μάσκες να δει το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν από πολλές αιτίες. Καθημερινά το νήμα της ζωής κόβεται για νέους και γέρους, όμως η ζωή συνεχίζεται. Πόσα θύματα έχουμε θρηνήσει από τροχαία ατυχήματα; Αμέτρητα. Τι κάναμε γι’ αυτό; Τίποτα. Πόσοι νέοι πεθαίνουν καθημερινά από ναρκωτικά, aids και άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα; Χιλιάδες. Τι κάναμε γι’ αυτό; Τίποτα. Πόσοι ηλικιωμένοι πεθαίνουν καθημερινά γιατί δεν έχουν κανέναν να τους φροντίσει και γιατί δεν υπάρχει θέση γι’ αυτούς στα νοσοκομεία; Πολλοί. Η χαοτική κατάσταση στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Όμως τώρα φάνηκε η ανησυχία μας πιο έντονα. Τώρα, που η απειλή μιας νέας, ανεξερεύνητης νόσου έδειξε ότι αυτό που νοσεί πραγματικά είναι το δημόσιο σύστημα υγείας, που εδώ και χρόνια είχε διαλυθεί και γινόταν αντικείμενο πειραματισμού από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όπως και το δημόσιο σύστημα παιδείας. Συνεχείς αλλαγές σε εκπαιδευτικά βιβλία και στις διαδικασίες εξετάσεων και εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιουργούσαν σύγχυση σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές και το μέλλον των νέων παιζόταν κορώνα γράμματα, κατά πως βόλευε κάθε φορά.
Οι άνθρωποι φοβήθηκαν μήπως μολυνθεί το σώμα τους από το νέο μικρόβιο, όμως τόσο καιρό γιατί δεν φοβήθηκαν όλα όσα μόλυναν την ψυχή τους; Αλυσοδεμένοι μέσα στην κοινωνία, οι άνθρωποι υποτίθεται ότι ζούσαν ελεύθεροι. Καθοδηγούμενοι από πολιτικά κίνητρα, ιδέες και αντιλήψεις, στερεότυπα και προκαταλήψεις, είχαν χάσει τον εαυτό τους. Ξέχασαν τι πραγματικά ήθελαν κι έκαναν αυτό που επέβαλε η κοινωνική τους τάξη και η οικονομική τους κατάσταση. Παιχνίδια εξουσίας και κυνήγι πλούτου από τη μία, φτώχεια και εκμετάλλευση από την άλλη. Ανισότητα σε όλα τα επίπεδα, σε μία εποχή κατά τα άλλα προοδευτική και εξελιγμένη, με τη βία να αποτελεί ακόμη μελανό σημείο της κοινωνίας μας. Βία παντού, μέσα στο σπίτι, στο σχολείο, στα γήπεδα . Κι έπειτα μιλάμε για ισότητα και δικαιοσύνη. Πόσο δίκαιη είναι άραγε η κοινωνία μας σήμερα ; Ποια ισότητα εξυμνούμε όταν καθημερινά καταγράφονται περιστατικά βίας και σεξουαλικής κακοποίησης;
Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν τι θέλουν. Φοβούνται τη μοναξιά και πνίγονται στη συντροφικότητα.
Παγιδευμένοι σε σχέσεις που προσφέρουν οικονομική και κοινωνική ασφάλεια, είναι δυστυχισμένοι κι αναζητούν συντροφιά μέσα στον νέο ηλεκτρονικό κόσμο, κρυμμένοι πίσω από ψεύτικα προφίλ και ψεύτικες φωτογραφίες.
Τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά να χρησιμοποιούν την τεχνολογία γιατί θα τους είναι απαραίτητο για το μέλλον. Μήπως όμως πρέπει πρώτα να μάθουν τις αρετές τις ζωής; Μήπως πρώτα πρέπει να μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους, να βάζουν στόχους και να έχουν όνειρα και μετά να χρησιμοποιούν το τάμπλετ και το κινητό τηλέφωνο;
Αυτή είναι η κανονικότητά μας και σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε αργά ή γρήγορα. Το πόσο θα έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι και ως κοινωνία θα το δείξει ο καιρός.
