Στο Δημοτικό μαζί.
Είχε μακριά μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Δέρμα μελαμψό και λεπτά άκρα. Ακόμα θυμάμαι τα πάρτι στο σπίτι της πάνω απ΄ την παλιά «Ρεζέρβα». Τον ξύλινο τρυποκάρυδο έξω από την πόρτα του παιδικού της δωματίου, την ταινία «Φλάμπερ» στο βίντεο και το καλύτερο· την κόκα κόλα στο ψυγείο!
Στο Γυμνάσιο χωρίσαμε.
Εγώ πήγα στο Βαλταδώρειο και ‘κείνη στο Πειραματικό. Είχαμε κοινές φίλες.
Στο Λύκειο βρεθήκαμε ξανά.
Για τη ζωή μας στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν έχει ουσία να γράψω και πολλά. Σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα-ξέρεις πώς πάει. Αυτά τα χρόνια δεν μας λείπουν καθόλου μα καθόλου όμως!
Ύστερα δώσαμε Πανελλήνιες. Περάσαμε στην ίδια πόλη και μέναμε στην ίδια γειτονιά. Ξενύχτια, κακό, ιστορίες στις παλιές καλές εποχές χωρίς ΔΝΤ και μνημόνια.
Και μετά τη φοιτητική ζωή ο επαναπατρισμός.
Άχαρος, βίαιος, άγαρμπος. Άντε να μάθεις να ζεις πάλι με τους γονείς σου και άντε να κοινωνικοποιηθείς στην πόλη που ενώ σε γέννησε, εσύ την έχεις ξεχάσει. Ωραία, ήταν . . . Νομίζαμε ότι είχαμε προβλήματα και αδιέξοδα. Τον κακό μας τον καιρό. Βγαίναμε έξω μεσημέρι-βράδυ, κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο, φιλοσοφούσαμε τη ζωή.
Κάπου εκεί προστέθηκε στην παρέα μας και η Έρη. Η Έρη ήθελε να με κάνει κορμί για παραλία και γω ήθελα απλώς να αράζω στο στρώμα. Η Βίκυ ήταν ακόμη στην Αγγλία και η Στέλλα στην Ισπανία.
Μέχρι να γυρίσουν κι αυτές οι ξενιτεμένες παιδικές φίλες μας και να μεγαλώσει η κοριτσοπαρέα μας, μαζευόμασταν στη σοφίτα της Νατάσας και παραγγέλναμε πίτσες και γύρους. Μερικές φορές ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη και ο ξάδερφός της, ο Χρήστος, ο οποίος λάτρευε να ακούει τις συζητήσεις μας και να κρυφογελάει. Ήμασταν μεγάλο σχολείο γι’ αυτόν. Δεν έχουν την τύχη πολλά αγόρια να μπαίνουν στη γυναικεία σκέψη. Ή την ατυχία, δεν ξέρω.
Λίγα χρόνια αργότερα γύρισε και η φίλη μας, η Βίκυ. Τότε βγαίναμε στο “mode” και ακούγαμε house μουσική-ίου. Κάποιο από εκείνα τα βράδια, που ξεροσταλιάζαμε δίπλα στον DJ όρθιες με τις γόβες να μας πατάνε τα μπροστινά μας δαχτυλάκια, η Νατάσα γνώρισε τον Γιώργο κι ο Γιώργος γνώρισε τη Νατάσα.
Η παιδική μου φίλη, η Νατάσα βρήκε τον έρωτά της. Η άλλη παιδική μου φίλη, η Βίκυ έγινε επιστήθια φίλη του ζευγαριού.
Στο μεταξύ εγώ έφυγα για Πάτρα. Φίλες σαν κι αυτές δεν απέκτησα.
Την Κυριακή του Θωμά η Νατάσα και ο Γιώργος παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Κοζάνης. Μάρτυρας από την πλευρά της νύφης ήταν η Βίκυ και από την πλευρά του γαμπρού ο Κυριάκος. Ο γάμος αυτός τα είχε όλα εκτός από παπά. Νυφικά, φορέματα, κουφέτα, ρύζια, μπομπονιέρες, στολισμούς, γλέντι και πολύ χορό.
Ήταν σαν ένα μεγάλο αντάμωμα. Όλοι, παλιοί και καινούριοι φίλοι μαζί. Μαζί στην χαρά.
Γιώργο και Νατάσα,
Να ζήσετε ευτυχισμένοι βλέποντας τα όνειρά σας να πραγματοποιούνται ένα ένα. Κι αν κάποτε λυγίσετε, να θυμάστε· είστε μαζί γιατί ο ένας θαυμάζει και δέχεται τον άλλον γι΄ αυτόν που είναι!
