Τρίβουν τα χέρια τους οι τηλεοράσεις και τα πρωινομεσημεριανά τηλεπάνελ. Ξέρετε, αυτές οι πολύχρωμες βεντάλιες, σαν θηλυκά παγώνια, που εισβάλλουν στο σπίτι μας και κρώζουν, που (ολιγο)πωλούν από το πρωί ως το βράδυ την (καταστροφική μας) ενημέρωση μέσω της τηλεόρασης. Casual και σένιοι λειτουργοί της ερευνητικής δημοσιογραφίας (! ), ρίχνουν σε χρόνο τηλεοπτικό (μην προλάβουμε να αντιδράσουμε), τα πάντα στο τραπέζι μας, στη μούρη μας. Δηλαδή τα κακό, το χειρότερο και το κάκιστο (έχουμε επιλογές, μπορούμε και να αλλάξουμε κανάλι!). Ο πλουραλισμός στο απόγειο του. Και η κατάντια μας επίσης.
Είναι αυτοί/ες, οι ίδιοι, που βάζουν στη γκάμα τους τα πάντα: Από τα φρύδια μιας κάποιας ως το παιδάκι που βίασαν ή σκότωσαν. Από τα σούπερ κινητά, τα μετρητά και τα εκατομμύρια (να ο στόχος), ως τα μαρτύρια των Ουκρανών και των Ιρανών καταπιεσμένων. Και από το θανατηφόρο ντεκολτέ της διάσημης ως το νέο… ελληνοτουρκικό έπος ( και με 3D γραφήματα). Ό,τι πουλάει, μ’ άλλα λόγια. Έναν αχταρμά. Αρκεί (το προϊόν) να ναι πιασάρικο, να καίει (και να ζέχνει). Αυτό μετράει . Πότε Βούδας πότε Κούδας. Και με Xριστό και με Aλάχ. Άφεριμ, τι να πρωτοδιαλέξεις;
Βέβαια, δεν μας λένε αν μετράει (γι’αυτούς) το ότι δε μπορούν να μας απευθύνονται σα νάμαστε ρακοσυλλέκτες λογικής ή αντίληψης κάτω του μετρίου. Δε μας λεν αν οι οικογενειοκρατίες στην ενημέρωση είναι θεμιτές και νόμιμες. Ούτε αν οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά, οι άνεργοι ή οι άρρωστοι (πρέπει να) αποδέχονται τις λαγνοθηρικές τους καθημερινές εισβολές. Ρετουσαρισμένες και φτιαγμένες στα μέτρα τους. Το κουμπί, βλακεία και απόρριψη, λείπει από τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης, δυστυχώς.
Όχι δεν μπορεί να είναι η αλήθεια αυτά που καθημερινά ακούμε και βλέπουμε από αυτούς που, μεταξύ τους, αλληχειροκροτούνται και επαίρονται. Όσο κι αν μας βομβαρδίζουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια- και η ζωή- δεν δημιουργούνται, σαν ιοί, σε πλατό και εργαστήρια τηλεθέασης . Δε μπορεί να χωράν σε ετοιμόρροπες ψευδοκατασκευές. Και αυτεπάγγελτες βοήθειες, σαν εισαγγελικές ,ούτε ζητήσαμε ούτε θα ‘ρθουν από κει.
Νομίζω η αληθινή ζωή είναι στη σιωπή, εκεί που οι άνθρωποι περνάν απαρατήρητοι . Τα προβλήματα, τα συναισθήματα, οι σκέψεις-η αληθινή ζωή δηλαδή- είναι στις γειτονιές των αόρατων. Εκεί πρέπει να σκύβουμε αν πραγματικά θέλουμε να βρούμε. Όχι σαν καιροσκόποι ή τυμβωρύχοι αλλά πάντα.
συνΕΡΓΑΤΗΣ
